Σύμφωνα με τις ιδέες της κλασικής δημοκρατικής αντίληψης, ο λαός λογίζεται σαν έδρα κάθε νόμιμης εξουσίας και στο όνομα του γίνονται όλες οι διακηρύξεις. Αξίζει δε να αναφέρουμε, πως οι δημοκρατικοί θεσμοί εδραιώνουν την εφαρμογή της επικρατούσας κοινής γνώμης που προέρχεται από δημόσια συζήτηση. Κάθε άτομο εκθέτει τους στοχασμούς του για ένα συγκεκριμένο ζήτημα, χωρίς καμία ομάδα να μονοπωλεί τη συζήτηση και να καθορίζει την επικρατέστερη γνώμη.
Η αλάθευτη φωνή της λογικής της κοινής γνώμης αμφισβητήθηκε κατά την πορεία, από την «ανάγκη» να συζητούνται τα λεπτά και πολύπλοκα θέματα μόνο από τους ειδικούς και από εκείνους που άρχισαν να παίρνουν αποφάσεις στο όνομα του λαού...Όπως αντιλαμβανόμαστε , ο λαός δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται ως λαός της κοινής γνώμης όταν όλα τα ζητήματα , ακόμη κι εκείνα που καθορίζουν την ζωή του, δεν προβάλλονται και δεν αποφασίζονται από τον ίδιο . Όταν για τους Έλληνες πολίτες ακόμη κι η απλή πρακτική του δημοψηφίσματος είναι κάτι άγνωστο.
Ένα πέπλο μυστηρίου καλύπτει την εξωτερική πολιτική, τα οικονομικά θέματα, τα τοπικά προβλήματα κ.α. για τα οποία παίρνει αποφάσεις η εξουσία με τρομακτικές συνέπειες για τους πολίτες. Αναμφίβολα η ελίτ της εξουσίας κρατά στα χέρια της τους κυριότερους οργανισμούς της κοινωνίας, διευθύνει τον κρατικό μηχανισμό , τις εταιρίες κτλ και διεκδικεί όλα τα προνόμια. Άλλωστε, η συνολική εικόνα της οικοδομήματος είναι προσιτή μόνο στην κορυφή της ιεραρχίας, η οποία αποκτά ολοένα και μεγαλύτερη εξουσία , συντονισμό και αυταρχικότητα.
Τα άτομα , από την άλλη πλευρά , έχουν αρχίσει να μην εμπιστεύονται τον εαυτό τους, δεν μπορούν να διαμορφώσουν γνώμη, αποφεύγουν την ανάμιξη στις δημόσιες υποθέσεις και εξισώνονται προς τα κάτω. Ο λαός με λίγα λόγια, έχει μετατραπεί σε μια άμορφη μάζα και κυρίαρχη γνώμη είναι αυτή των τηλεοπτικών προγραμμάτων ! Δεν απορούμε πλέον , που τα υποταγμένα, χωρίς ατομική συνείδηση άτομα χειραγωγούνται και χάνουν την επαφή με παραδοσιακές αξίες και αρχές. Είναι έτοιμα δηλαδή για κάθε ανήθικη δοσοληψία, καθώς η ανηθικότητα καταντά θεσμός. Δεν νοείται επιτυχία που να μην είναι οικονομική ενώ είναι καταφανές πως κυρίαρχη λογική είναι η αξία του χρήματος. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν , γιατί οι πολιτικοί ασχολούνται με ανέντιμες συναλλαγές και εκδουλεύσεις κάθε είδους και γιατί κυριαρχεί η πελατειακή πολιτική.
Ύστερα απ’ όλα αυτά , δεν μας εκπλήσσει η απουσία παιδείας, ιδιαίτερα δε της ανθρωπιστικής, που προσανατολίζει προς το ηθικά ανώτερο , διαμορφώνει ηθική συνείδηση και ορθά κριτήρια για να διακρίνουμε το δίκαιο από το άδικο. Θα λέγαμε, αντιθέτως, ότι είναι μεθοδευμένη…
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κοινωνία της μάζας δεν παράγει ευσυνείδητους πολίτες αλλά ελλιπείς προσωπικότητες, υποκριτές, αγύρτες και καπάτσους κερδοσκόπους …
