Στον προεκλογικό
αγώνα για την ανάδειξη του νέου προέδρου των ΗΠΑ οι δύο υποψήφιοι κυριαρχούν
καθημερινώς στα Media χωρίς
να δείχνει ότι κάποιος από τους δύο κάνει την διαφορά. Οι προσπάθειες που
καταβάλουν για να αναδείξουν τις προθέσεις τους και να ξεδιπλώσουν τις
ικανότητές τους δεν πείθουν τον Αμερικανό πολίτη πως με την σκηνική παρουσία
και την ρητορική είναι δυνατόν να δοθούν
λύσεις.
Μπορεί λοιπόν ο
κ. Ρόμνεϊ να υπόσχεται πως θα κάνει τα πάντα για να «πάρει μπρός» η οικονομία
των ΗΠΑ υποστηρίζοντας παντοιοτρόπως όσους παράγουν. Η διάλυση της Μεσαίας
Τάξης, όπως παρατηρεί, δεν χωρά αμφιβολία πως αποτελεί αιτία της ανεργίας που
μαστίζει την χώρα του. Η εμμονή του όμως
να αναλάβει την λύση του προβλήματος, σα να μην γνωρίζει τάχα ότι η μεταφορά
των μονάδων παραγωγής στις χώρες του Τρίτου κόσμου έγινε για την μείωση του
εργατικού κόστους, δεν είναι παρά στοιχείο υποκριτικής. Για τον λόγο αυτό
άλλωστε η αμφισβήτηση του σύγχρονου μοντέλου ανάπτυξης, της παγκοσμιοποίησης
των αγορών και της κυκλοφορίας του χρήματος δεν αποτελεί ποτέ μέρος της
επιχειρηματολογίας των διεκδικητών της εξουσίας, παρόλα τα δεινά που έχουν
συσσωρεύσει στους λαούς.
Οι Αμερικανοί
πολίτες από την πλευρά τους βλέπουν καθημερινά την επικράτηση της νέας
παγκόσμιας Δύναμης που έχει κατακλύσει τις αγορές με τα προϊόντα της. Γνωρίζουν
πως ο πλούτος της χώρας τους δεν τους ανήκει και πως οι ίδιοι γίνονται όλο και
πιο φτωχοί. Με λίγα λόγια, η κατάρρευση της εθνικής οικονομίας αυτής της
μεγάλης και σπουδαίας χώρας, που αποθέωσε την ιδιωτική πρωτοβουλία και
αποτέλεσε την Γή της Επαγγελίας και την ολοκλήρωση του ονείρου κάθε μετανάστη,
είναι γεγονός. Ύστερα από όλα αυτά, δεν μπορεί να μην γνωρίζουν πως η
επικράτηση της Κίνας και η ανεργία είναι απόρροια μιας στρατηγικής που οι
πολιτικοί και οι κυβερνήσεις της χώρας
τους υπηρέτησαν. Δεν πρέπει να ξεχνάμε μάλιστα πως οι υπερατλαντικοί μας φίλοι,
όπως και οι ευρωπαϊκοί λαοί, περάσαμε από την αλλοτρίωση των επιδοτήσεων, της
κάρτας ανεργίας και των κουπονιών για την αγορά βενζίνης και τροφίμων κτλ,
προκειμένου να μην παράγουμε.
Με άλλα λόγια,
είναι απίθανο ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ να κλείσει τα σύνορα στα εισαγόμενα
προϊόντα ή να τα φορολογήσει όσο είναι ολοφάνερο ότι δεν θα πείσει τους
Κινέζους να υποτιμήσουν το νόμισμά τους, άλλο τόσο δε μας ιντριγκάρει η ιδέα να
ακούσουμε από τα χείλη του πως θα μετατρέψει τους μισθούς των Αμερικανών
πολιτών σε μισθούς Κίνας.
Στα πλαίσια αυτού
του φαύλου κύκλου είναι βέβαιο ότι τα 23 εκατομμύρια ανέργων στις ΗΠΑ θα
αυξηθούν συμπαρασύροντας την φτώχια και τα ελλείμματα της χώρας στα ύψη. Τότε
θα συλλάβουμε το μέγεθος της κρίσης για να θυμηθούμε εκείνη των ’30, τότε που ο πρόεδρος των ΗΠΑ δημιούργησε Civilian Conservation Corps για να μειωθούν οι
ουρές των ανέργων.
Οι πολίτες των
ΗΠΑ σήμερα γνωρίζουν καλά, ύστερα από τόσους «τρομοκρατικούς» πολέμους, πως ο
πόλεμος δεν αφορά την δική τους ευημερία και πως όποια εκ των δύο επιλογών και
αν κάνουν οδηγεί σε αδιέξοδο, καθώς αμφότεροι οι υποψήφιοι ομοφωνούν στην
επίδειξη δύναμης, διεκδικώντας ο καθένας για τον εαυτό του την πιο απάνθρωπη
φιλοπόλεμη στάση.
Βέβαια,
αυτό που συνήθως συμβαίνει στο τέλος είναι να συμβιβάζονται όλοι με την
εναλλαγή στην εξουσία που, αν και ελάχιστες αλλαγές επιφέρει στις δομές της,
δημιουργεί την ψευδαίσθηση της αλλαγής που όπως φαίνεται δεν πολυαγαπάει η
ανθρώπινη φύση. Η αισιοδοξία όμως και οι αγώνες των λαών θα καθορίσουν και πάλι
το μέγεθος του κέρδους που θα αποκομίσουμε από τις αλλαγές που θα επιβληθούν.