Η ανάδειξη της Δύσης σε απόλυτη, από κάθε
άποψη, ηγεμονία δεν αντιπροσωπεύει παρά μια απειροελάχιστη στιγμή της
ανθρώπινης εξέλιξης. Καθοριστικός παράγοντας για την άνοδο αυτή, ανάμεσα σε
άλλα ενδεχομένως εξίσου σημαντικά, ήταν η χρήση νέων πηγών ενέργειας. Η
κυριαρχία της ωστόσο πάνω τους την στιγματίζει διαρκώς καθώς αποτελεί μόνιμο
πεδίο αιματηρών συγκρούσεων, έχοντας μάλιστα αναδείξει τον εικοστό αιώνα ως τον
πιο αιματηρό από κάθε άλλον.
Πρέπει να σημειωθεί βεβαίως πως η
δυνατότητα για περισσότερη «Ανάπτυξη», όπως αυτή την εννοεί, αποτελεί πλέον ένα
ενδιαφέρον ερώτημα μιας και τα οικολογικά όρια έχουν ξεπεραστεί. Πως το μοντέλο
της καπιταλιστικής ανάπτυξης βρίσκεται στα όριά του αδυνατώντας, από την φύση
του, να δεχτεί περιορισμούς και επιβραδύνσεις ενώ το αγεφύρωτο χάσμα που έχει δημιουργήσει, διαχωρίζοντας
τον κόσμο σε πλούσιους και φτωχούς και η κατάρρευση του μύθου περί της
κοινωνίας της αφθονίας, επιβάλλουν όλο και πιο επιτακτικά την ανάγκη μεγάλων
αλλαγών όπως η αναδιανομή του πλούτου και η κατάργηση του γιγάντιου συστήματος ανισοτήτων
καθώς και η ανάδειξη νέων παραγωγικών μοντέλων. Εν τούτοις, επιδίδεται στην
άσκηση όλο και μεγαλύτερου ελέγχου και
καταπίεσης επιβάλλοντας την τρομοκρατία της ισχύος.
Διάχυτες είναι οι εικόνες φρίκης σε
ολόκληρη την – πολλά υποσχόμενη ενεργειακά – Ν.Α. Μεσογειακή επικράτεια ενώ η
αιματοχυσία στην Συρία, όπως αυτή καταγράφεται στις κάμερες των ένστολων
μισθοφόρων της Δύσης, δημιουργούν έντονο προβληματισμό και παραπέμπουν στην
βαρβαρότητα. Προς επιβεβαίωση δε πως η χώρα μας ανήκει στον ίδιο γεωγραφικό
ενεργειακό χώρο, βιώνουμε την κορύφωση του παραλογισμού καθώς ο στρατιωτικός
βηματισμός με «παραλλαγή» και άρβυλο,
παραπέμπει τις μνήμες σε στιγμές άλλων εποχών. Αυτομάτως το παρελθόν
προβάλλεται στον σύγχρονο κόσμο αναδεικνύοντας άγρια ένστικτα, ταπεινά κίνητρα,
διαχρονικές τεχνικές και τεχνάσματα της εξουσίας, με εξέχουσα την προβοκάτσια
για να επαληθευτεί πως η βαρβαρότητα καταπιέζεται από τον πολιτισμό αλλά ποτέ
δεν ξεριζώνεται, όπως έγραψε ο Θουκυδίδης.
Στην προσπάθεια μας να προσεγγίσουμε και να
ερμηνεύσουμε το φαινόμενο της βίας στην χώρα μας δεν μπορούμε να υποτιμήσουμε
τον ρόλο των ντόπιων οικονομικών συμφερόντων, της κυρίαρχης ιδεολογίας της
Δύσης, την στρατιωτική της υπεροχή και την εγκατάσταση του ολοκληρωτικού
παγκοσμιοποιημένου μορφώματος που δρα συντονισμένα με τους ρήτορες της Βουλής
κάθε χώρας και που μοναδικός τους στόχος είναι η κλοπή του δημόσιου πλούτου και
ο ευτελισμός των πολιτών. Το οπλοστάσιό τους άλλωστε, εκτός των άλλων, διαθέτει
κάθε εκφοβιστική μέθοδο και εργαλείο εξαπάτησης που θα εξυπηρετήσει τα
συμφέροντά τους. Εν προκειμένω δε, οι κουκουλοφόροι και οι «παλληκαράδες» που
χτυπούν τους ανυπεράσπιστους πολίτες και ρημάζουν τον τόπο, δεν είναι παρά οι
άσσοι στο μανίκι τους. Αυτοί που μιλούν για Ανάπτυξη αδιαφορώντας για τον
άνθρωπο δεν διστάζουν να διαστρεβλώνουν τις αλήθειες επιτρέποντας την
επικράτηση του σκοταδισμού και της τυφλής βίας.
Με άλλα λόγια, αυτοί που υποστηρίζουν τον
εξτρεμισμό των άκρων, χωρίς να αγωνίζονται για την επαναφορά της τάξης και της
αρμονίας, που προϋποθέτει την παραδειγματική τιμωρία και την δήμευση των
περιουσιών των ενόχων ( όχι κατ’ υπόδειξη ) για το οικονομικό και ηθικό χάλι της
χώρας μας, δεν είναι παρά προβοκάτορες και τσαρλατάνοι.
Τραγική βέβαια κατάληξη του
παραληρηματικού παραλογισμού τους είναι
η άποψη πως ο πολίτης εξαντλεί τα δημοκρατικά του καθήκοντα μια φορά στα
τέσσερα χρόνια ! ερχόμενοι σε κατά μέτωπο αντιπαράθεση με τους πατέρες της
Δημοκρατίας που υποστήριζαν πως, απαραίτητη προϋπόθεση για την ύπαρξή της
αποτελεί ο συνεχής έλεγχος…
Τελικά, όταν το ρόπαλο και το μαχαίρι
αναδεικνύονται σε μοναδικά εργαλεία επιβολής τους, τότε με βεβαιότητα μπορούμε
να πούμε πως δεν είμαστε σοφότεροι από τους πρωτόγονους προγόνους μας και
πρέπει να αγωνιστούμε για ένα πολιτισμό που θα επαναφέρει το μέτρο και θα δώσει
τέλος στο εκφυλισμένο Δυτικό μοντέλο.