Η τελευταία οικονομική κρίση που έπληξε την
εύφορη κοιλάδα της Δύσης επισφράγισε το τέλος μιας εποχής και μετατόπισε το
κέντρο βάρους της οικονομίας. Οι οικονομικές αλλαγές που άρχισαν να
εφαρμόζονται από την δεκαετία του 1980, έχουν αφήσει το στίγμα τους στις
σημερινές εξελίξεις και μας υπενθυμίζουν πως πίσω από κάθε ιστορικό φαινόμενο
κρύβονται οι οικονομικές δραστηριότητες, ακριβώς όπως πίσω από τις κυβερνήσεις
βρίσκεται η οικονομική εξουσία.
Στις παρούσες συνθήκες και ευκολότερα από
ποτέ άλλοτε, γίνεται αντιληπτό πως οι κυβερνήσεις επιβάλλονται κατά δικτατορικό
τρόπο, με την χρηματοδότηση της προεκλογικής τους εκστρατείας για να
δανείζονται με υψηλά επιτόκια, να φέρονται γενναιόδωρα με ξένα χρήματα, να
δίνουν απατηλές υποσχέσεις και, καταδικασμένες να χρεοκοπήσουν, να επιβάλλουν
φόρους και περικοπές μισθών. Στο ίδιο τραπέζι καταστρώνουν μαζί τα επιτελικά
τους σχέδια, στοχεύοντας στον πολλαπλασιασμό των αριθμών που διαπιστωμένα
βλάπτουν τον άνθρωπο. Αυτόν που αποτελεί τον δέκτη των υποσχέσεων ευημερίας με
την μορφή λέξεων απογυμνωμένων από την σημασία τους, που ότι τους έχει
απομείνει είναι μυστηριώδεις δυνάμεις που προκαλούν το δέος.
Γιατί όπως έχει διακριβωθεί, οι μάζες
χρειάζονται έναν ηγέτη που θα τις υπνωτίζει και θα τις υποβάλλει με τέτοιο
τρόπο έτσι που να υιοθετούν ιδέες αλλά ακόμη και να ταυτίζονται με αυτές, καθώς
τα λόγια του ηγέτη διεισδύουν στην περιοχή του ασυνειδήτου. Τα πλήθη
αισθάνονται πως οι επιλογές είναι δικές τους, αγνοώντας πως πίσω από πολλές
καθημερινές μας σκέψεις και πράξεις υπάρχουν κίνητρα που αγνοούμε. Το χειρότερο
όμως όλων είναι πως, ανίκανοι να αξιολογήσουμε τις πληροφορίες και τα δεδομένα,
παγιδευμένοι στην παραδοσιακή συνταγή του άρτου και των θεαμάτων, χάνουμε ακόμη
και το αντανακλαστικό της ελευθερίας.
Στο τέλος, ιδιαίτερα όταν οι κυβερνήσεις
ξεπερνούν τα πιστωτικά τους όρια και ρίχνουν έξω το καράβι, τιμωρούνται οι λαοί
και τότε μπορεί να κινητοποιηθούν κάποιες διαδικασίες αυτεπίγνωσης και καθώς
αναλαμβάνουμε έναν πιο ενεργητικό ρόλο για την απόκτησή της, υπάρχει η ελπίδα
να αναδειχθούν δυνάμεις που μέχρι πριν ήταν σε καταστολή.
Οι
παγκοσμίως πλέον αποδεκτοί και νομιμοποιημένοι οικονομικοί οργανισμοί και οι
κυβερνήσεις συναποτελούν αυτό που λέμε , δημοκρατία των αγορών. Μέσα σε αυτήν ,
οι δωροδοκίες των κοινοβουλευτικών για την εξασφάλιση ευνοϊκής νομοθεσίας και
ρυθμίσεων αλλά και για την διακίνηση όπλων, τεχνολογίας και διαφόρων
εμπορευμάτων αποτελούν ένα εργαλείο του συστήματος αυτού. Και για να γίνουμε
πιο σαφείς σε ότι αφορά την δημοκρατικότητά τους, αρκεί να αναφερθούμε στον
τρόπο επιλογής ενός προμηθευτή, μεταξύ πολλών που διαθέτουν παρόμοια προϊόντα,
ιδιαίτερα σε ότι αφορά τον πολεμικό εξοπλισμό, όπου οργιάζει η εγκληματικότητα,
που μπροστά της ωχριά η τρομοκρατία των λεγόμενων αναρχικών, που συχνά τελούν υπό
τις εντολές τους. Το αποτέλεσμα τελικά είναι πως , ύστερα από την εφαρμογή
αλλεπάλληλων εξοπλιστικών προγραμμάτων που έχουν αποφέρει κέρδη εκατομμυρίων-
από μίζες- σε πρωθυπουργούς , υπουργούς, γραμματείς κτλ η Ελλάδα είναι μια χώρα
χωρίς πολεμικό εξοπλισμό, προς την οποία το Αμερικανικό Κογκρέσο πρόσφατα
ενέκρινε να διαθέσει 30 αρματοφόρα !
Για να επιστρέψουμε όμως στους σχεδιασμούς της
εν λόγω δημοκρατίας, που στοχεύει στην ευημερία των αριθμών, διαπιστώνουμε, σε
πραγματικές συνθήκες, πως όταν οι δείκτες των κερδών τους πιάνουν ασύλληπτα
ύψη, ενισχυμένοι από τις τζογαδόρικες τάσεις των παικτών, το αποτέλεσμα είναι
οι δείκτες ανεργίας, πληθωρισμού και εξαθλίωσης να εκτοξεύονται σε επίπεδα συνθηκών
πολέμου. Έτσι οι καιροσκόποι και οι μαριονέττες – κυβερνήσεις λυμαίνονται τον
πλούτο των λαών και στιγματίζουν τον ιστορικό χάρτη με «μαύρες μέρες» κατά τις
οποίες, ενώ καταρρέουν τα οικονομικά συστήματα διεθνώς, δημιουργούνται
περιουσίες μεγέθους μεγαλυτέρου των εθνικών οικονομιών.
Οι ανήθικοι αυτοί μηχανισμοί είναι υπεύθυνοι για την παρούσα κρίση και αποτελούν
την αιτία που η αποπληρωμή του χρέους των χωρών είναι ανθρωπίνως αδύνατη ενώ
παράλληλα παρατηρούμε πως πλήττουν τον θεσμό του κράτους αλλά και την ατομική
ιδιοκτησία, που αποτελεί τον θεμέλιο λίθο του αστικού πολιτεύματος, συντελώντας
στην βίαιη πρόκληση κοινωνικών αλλαγών, με τις μάζες να ξυπνούν στο καναβάτσο
μη έχοντας ακόμη καλά αντιληφθεί πως πληρώνουν ακριβά το τίμημα του
ξεπουλήματος του τίτλου του πολίτη, για ένα κόκκαλο κάλπικης ευημερίας. Είναι
γνωστό άλλωστε πως η οικονομία και η ψυχολογία των μαζών φτιάχνουν την ιστορία.
Αν ανατρέξουμε στο παρελθόν θα
διαπιστώσουμε πως δεν χωρίζει πολύς δρόμος τους πλιατσικολόγους σταυροφόρους,
κονκισταντόρες και κάθε λογής εισβολείς, που καταλήστευαν τον χρυσό και το
ασήμι των γειτονικών βασιλείων και του Νέου Κόσμου, από τους σύγχρονους
πλιατσικολόγους που επινόησαν το, χωρίς φυσική υπόσταση, χρήμα και τις
καινοτομίες που θα ακολουθούσαν, υποσχόμενες ασύλληπτα κέρδη και χρεωκοπίες σε μια
συνεχή εναλλαγή, ενώ οι λόφοι των λαφύρων και ο αριθμός των θυμάτων είναι κάθε
φορά τεραστίων διαστάσεων. Είναι δε δύσκολο να αποφύγουμε τις ιστορικές αναλογίες
βλέποντας τα ανταλλακτήρια χρυσού να κατακλύζουν ακόμη και επαρχιακούς δρόμους
της χώρας μας, για να κληθούν από την μνήμη του καθενός οι σωροί από κοσμήματα
και τιμαλφή των κρατουμένων καθ’ οδόν προς τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι
μαυραγορίτες που πλούτιζαν στην κατοχή από την πείνα και την δυστυχία των άλλων
και πολλές άλλες εικόνες. Γεγονότα που τολμούμε να τα παρομοιάσουμε με τις μυστικές
αποστολές ευγενών, με σκοπό να μαζέψουν όλα τα χρυσά και ασημένια νομίσματα της
ευρωπαϊκής ενδοχώρας ή τις επιδρομές ένστολων τακτικών στα σεντούκια των φτωχών
ανθρώπων.
Ύστερα από όλα αυτά και γυρίζοντας πίσω στην
θλιβερή πραγματικότητα της χώρας μας, που έχει βγει στο σφυρί, δεν μπορούμε
παρά να χαμογελάσουμε διαβάζοντας τις κομψές – μα χωρίς επιχειρήματα και συλλογισμούς-
γραμμές ορισμένων κονδυλοφόρων του Τύπου που αναλίσκονται διερωτώμενοι, αν τάχα
η ελληνική κυβέρνηση έχει ένα εθνικό σχέδιο ! ενώ κάποιοι πιο θρασείς
υποστηρίζουν πως η κυβέρνηση ετοιμάζεται να κουνήσει το μαντήλι για να
αποχαιρετίσει το μνημόνιο και την τρόικα…