Όταν οι
οικονομικοί εγκληματίες τιμωρούνται για κακουργηματικές πράξεις που έχουν
διαπράξει, μεταξύ των οποίων και εκείνοι που παραλείπουν ποσά εκατομμυρίων ευρώ
από την φορολογική τους δήλωση – υποδηλώνοντας κατοχή μαύρου χρήματος- με
ποινές φυλάκισης τεσσάρων ετών εξαγοράσιμες προς δέκα ευρώ την ημέρα, τότε
σίγουρα δεν φταίει μόνον ο ποινικός νόμος ή έλλειψη ακεραιότητας των
δικαστικών αρχών.
Πριν να
πούμε οτιδήποτε άλλο, πρέπει καταρχήν να ξαναθυμηθούμε πως, η δημοκρατία και ο
καπιταλισμός δεν μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς την ύπαρξη αποτελεσματικού
συστήματος δικαιοσύνης. Θα μπορούσαμε φυσικά να αμφισβητήσουμε το ζήτημα στην
βάση του, αντιπαραθέτοντας πως, εξ’ ορισμού, ο καπιταλισμός αποτελεί την πηγή
του κακού. Είναι όμως κοινή πεποίθηση στην βασανισμένη αυτή χώρα, πως τα
ελληνικά «αστικά» κόμματα δεν κατάφεραν ποτέ να εξασφαλίσουν μια αστική
δημοκρατία και την ομαλή λειτουργία βασικών δημοκρατικών θεσμών, προσδίδοντας
στην Ελλάδα τα γνωστά οπισθοδρομικά χαρακτηριστικά. Όμως, όπως και νάχει, η
επιβολή τιμωρίας, η δίωξη του οικονομικού εγκλήματος- όπως και κάθε άλλου- και
η συμμόρφωση της παραβατικής και αντικοινωνικής συμπεριφοράς, αποτελεί βασικό
κανόνα συμβίωσης.
Είναι λοιπόν
ολοφάνερο ότι η αθλιότητα της ελληνικής δικαιοσύνης, αν μη τι άλλο, έχει
καταφέρει δικαίως να μας κατατάξει στις πρώτες θέσεις της υφηλίου με κριτήριο
την διαφθορά.
Αναφορικά με
τον κ. Παπαντωνίου και το εξαγοράσιμο ποσό της ποινής του, εκείνο που μας
εξοργίζει είναι το γεγονός ότι υπήρξε μέρος του πολιτικού συστήματος και
ευθύνεται όχι μόνο για την παράλειψη ενός τεράστιου χρηματικού ποσού από την
φορολογική του δήλωση και για το αναπάντητο πόθεν έσχες. Ευθύνεται , μεταξύ
πολλών άλλων, ( Ο.Ν.Ε. , χρηματιστήριο, …) για την συμβολή του, είτε συμμετέχοντας
είτε μη καταγγέλλοντας, στην φιέστα των
στρατιωτικών εξοπλιστικών προγραμμάτων και για την «παράβλεψη» της συσσώρευσης
των ελλειμμάτων και του χρέους της χώρας. Αναμφίβολα την ίδια ευθύνη φέρουν
όλοι οι υπουργοί και πρωθυπουργοί της τελευταίας 30ετίας και οι βουλευτές,
δηλαδή όλοι εκείνοι που καρπώθηκαν κέρδη και απέτυχαν στην άσκηση του ρόλου
τους, ως απεσταλμένοι του λαού, απαξιώνοντας μόνοι τους την αντιπροσωπευτική
κοινοβουλευτική δημοκρατία. Σε ότι αφορά βέβαια τον λαό είναι σαφές ότι φέρει
και αυτός τις δικές του ευθύνες. Είναι όμως ξεκάθαρο ότι αυτό δεν επιβεβαιώνει
την αντιλαϊκή επιχειρηματολογία, εκείνων που την υιοθετούν και την εκτοξεύουν
στα διεθνή Φόρα, αποσκοπώντας στην αποποίηση των μεγάλων ευθυνών τους, την
στιγμή μάλιστα που ο λαός τιμωρείται αδίστακτα.
Δεν ζητάμε
βέβαια να διαθέτουν μαντικές ικανότητες γιατί τα μαθηματικά οικονομικά μοντέλα
εξασφαλίζουν την πρόβλεψη των αποτελεσμάτων της επιτεινόμενης συσσώρευσης
χρέους επί σειρά αλλεπάλληλων ετών. Ως εκ τούτου, τα πράγματα ακολούθησαν
προδιαγεγραμμένη πορεία - by the book – μετατρέποντας τον ελληνικό χώρο σε
πεδίο κυριαρχίας των άγριων νόμων της φύσης και επικράτησης των αρπακτικών. Με
την ίδια ψυχρή λογική, η επιβολή της δημοσιονομικής πειθαρχίας σε συνδυασμό με
την μηδενική ανάπτυξη προκάλεσε την ανθρωπιστική κρίση.
Οι εικόνες
από τα λουκέτα των μαγαζιών, των πεινασμένων και των άστεγων και η εμφάνιση
μιας νέας τάξης νεόπτωχων, δέσμιων, εφ’ όρου ζωής, του τραπεζικού και του
φαύλου πολιτικού συστήματος, αλλά, το χειρότερο απ’ όλα, η υποθήκευση των
ονείρων των μελλοντικών γενεών αποτελούν τα πειστήρια του καταστροφικού τους
έργου. Αν στραφούμε λίγο πιο πέρα, θα δούμε την εικόνα μιας ευρωπαϊκής ένωσης
ανήμπορης να συνεχίσει και τα κράτη να ζητούν την επιστροφή αρμοδιοτήτων που
της παραχώρησαν. Οι ασύδοτες δυνάμεις της απληστίας διατρέχουν πλέον όλο τον
δυτικό κόσμο. Η αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, παγιδευμένη στα ίδια πλοκάμια,
αδυνατεί να προβληθεί πλέον ως η γη της επαγγελίας. Ο εφιάλτης της
ασυμβατότητας των δημοκρατικών θεσμών με τους νόμους των αγορών του χρήματος,
που θέριεψαν από την στενή οικονομική συνεργασία με το πολιτικό σύστημα, διακατέχει όλους τους πολίτες της Δύσης. Ας
μην ξεχνάμε όμως ότι η κυριαρχία των
αγορών προέκυψε από την έλλειψη η την κατάργηση του περιορισμού και ελέγχου
τους.
Με λίγα
λόγια, η πρωτοκαθεδρία του Δυτικού κόσμου αμφισβητείται πλέον ανοιχτά. Ο κόσμος
μεταμορφώνεται και ο επαναπροσδιορισμός των δημοκρατικών θεσμών, η επιβολή
περιοριστικών κανόνων στο χρήμα, η επικράτηση των ανθρωπίνων ιδεωδών και η επιβολή
μιας νέας ηθικής αποτελούν τα μόνα μέσα
για την βελτίωση της θέσης του.
Η λογική της
ιστορίας όμως επιτάσσει και την συμμετοχή των λαών, δηλαδή του καθένα από εμάς
που αναπροσαρμόζοντας την σκέψη μας θα απελευθερώσουμε την δυναμική που
βρίσκεται μέσα μας.