Το μοντέλο του μαζικού και παραγωγικού εργάτη, που άλλοτε κίνησε τις μηχανές της βιομηχανίας, είναι μακρινό παρελθόν. Τα επαναστατικά κινήματα και οι κοινωνικοπολιτικοί αγώνες είχαν ως αποτέλεσμα την παραχώρηση παροχών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων τα οποία, εκτός από την άνοδο του βιοτικού επιπέδου, συνετέλεσαν και στην καλλιέργεια της «απειθαρχίας» του προς την αστική δημοκρατία, που χαρακτηριστικό της γνώρισμα είναι η μαζική παραγωγή και κατανάλωση.
Ο Νεοφιλελευθερισμός γεννήθηκε, ύστερα από όλα αυτά, αφού συσσωρεύτηκαν τεράστια κεφάλαια σε μορφή χρήματος και την θέση της παραδοσιακής παραγωγής θα έπαιρναν τα κερδοσκοπικά παιχνίδια. Ο ερχομός του δε, συνοδεύτηκε από την αποδόμηση των νόμων που κατοχύρωναν την εργασία, συντρίβοντας όλες τις προϋπάρχουσες «συμφωνίες» (deals) μεταξύ των εργαζομένων και του κεφαλαίου.
Η Νεοφιλελεύθερη στρατηγική υιοθετήθηκε από τις κυβερνήσεις των κρατών, που σαν αναπόσπαστο τμήμα του οικονομικού συστήματος - ιδιαίτερα για τον νομοθετικό και κατασταλτικό τους ρόλο - θα καλούνταν να διευθετήσουν, για άλλη μια φορά, τις απαραίτητες ρυθμίσεις αναπροσαρμογής στα νέα δεδομένα.
Στη νέα αυτή εποχή, οι στερημένοι παροχών εργαζόμενοι, λόγω μείωσης συντάξεων, μισθών, επιδομάτων, άρσης προστασίας της ανεργίας κτλ, μπορούν να μην χάσουν την καταναλωτική τους ικανότητα παίρνοντας δάνεια. Ακριβέστερα όμως μπορούμε μάλλον να μιλάμε για εξαθλίωση των μαζών καθώς οι τράπεζες , κατά κάποιον τρόπο, αντικαθιστούν το κράτος παρέχοντας δάνεια στην θέση των ανταποδοτικών οφελών. Με το ξέσπασμα μάλιστα της οικονομικής κρίσης είδαμε ότι τα κράτη έσπευσαν για τη διάσωση των τραπεζών. Κατ’ αυτόν λοιπόν τον τρόπο, το χρήμα θα συνεχίσει να γεννά χρήμα, μέσα από το δανεισμό και όχι από τις επενδύσεις, ενώ οι τράπεζες έχουν αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στην κυκλοφορία του χρήματος.
Η ανάδειξη του σύγχρονου, Νεοφιλελεύθερου κράτους, στη θέση του κράτους πρόνοιας, είναι πια γεγονός, ενώ δεν διαφαίνονται λύσεις που θα βγάλουν τον καπιταλισμό από το τέλμα και θα κινητοποιήσουν πάλι την καπιταλιστική μηχανή. Η επίθεση στους εργαζόμενους είναι βέβαιο ότι θα συνεχιστεί και θα ενταθεί. Τα μέτρα , εξάλλου, που επιβάλλει το ΔΝΤ δείχνουν ξεκάθαρα τις προθέσεις του κεφαλαίου.
Τα κόμματα που μας κυβέρνησαν από το 1981, εκτοξεύοντας στα ύψη το δημόσιο έλλειμμα και χρέος, καταστώντας τη χώρα μας «αναξιόπιστη» ,ήταν οι εκτελεστές του σχεδίου λεηλάτησης της Ελλάδας, οι εκτελεστές των εντολών της διεθνούς κεφαλαιοκρατίας. ( Με το αζημίωτο βέβαια σε ότι αφορά την δική τους τσέπη και την απονομή δικαιοσύνης!)
Μπορεί η παρούσα οικονομική κρίση να είναι όντως , καθώς λένε, από τις μεγαλύτερες που γνώρισε ο καπιταλιστικός κόσμος , όπως εκείνη του 1929. Αυτό σύντομα θα το διαπιστώσουμε και μόνοι μας.
Πρέπει όμως να γνωρίζουμε πως κανένα κοινωνικό σύστημα δεν είναι αιώνιο. Μπορούμε βάζοντας ο καθένας τις δικές του δυνάμεις, να συντελέσουμε στη συντόμευση του τέλους, κατανοώντας την λειτουργία του συστήματος και μη επιτρέποντας , σε κείνους που επιβουλεύονται την ελευθερία και την δύναμή μας , να κατευθύνουν τις ζωές μας ! Η ιστορία μας διδάσκει πως δια της ανυπακοής και της εξέγερσης υπάρχει πρόοδος.
