Καθώς παρακολουθούμε την ταχεία εξέλιξη των γεγονότων στην κατεύθυνση της χάραξης νέων αυτοκρατοριών με τον συγχρονισμό της βίαιης – χωρίς να διστάζει να γίνεται και αιματηρή- κατάλυσης εθνικών οικονομιών και την επιβολή «τεχνοκρατών», σχεδιαστών της μακρο-οικονομικής ενοποίησης, στον Μεσογειακό χώρο ( Τυνησία -Αίγυπτος –Λιβύη –Ελλάδα- Ιταλία κλπ), γίνεται πράξη ο φόβος των λαών για την επικράτηση των απάτριδων του χρήματος, ως ολοκληρωτισμός.
Σε ότι αφορά τα δικά μας, η αναζήτηση συναίνεσης στο πρόσωπο ενός Έλληνα για το ανώτατο αξίωμα προκαλεί πάντα άφθονη ίντριγκα γιατί αναζητείται πάντοτε ο πιο κατάλληλος διεκπεραιωτής πολύ συγκεκριμένων συμφερόντων. Ωστόσο, οι μυστικές διαβουλεύσεις, οι αιφνιδιασμοί και οι μπλόφες είναι έξω από την λογική της δημοκρατίας και όσοι κάνουν χρήση τέτοιων πρακτικών πρέπει να συνηθίσουν στην ιδέα ότι πρέπει να παύσουν να αυτοπροσδιορίζονται ως δημοκράτες. Για να δώσω όμως λίγο περισσότερη έκταση ώστε να ολοκληρωθεί η εικόνα θα αναφερθώ στην απελθούσα κυβέρνηση και τον τ. πρωθυπουργό, οι οποίοι ( κρίνοντας από τον χρόνο διακυβέρνησης που τους αναλογεί κατέχουν την μερίδα του λέοντος) αφού μετέτρεψαν την Ελλάδα σε Far West μετά την τριαντάχρονη υπονόμευσή της, αποστασιοποιημένοι από τις εγκληματικές τους πρακτικές , διέδωσαν στα διεθνή ΜΜΕ ότι: ο Ελληνικός λαός είναι πολύ διεφθαρμένος και πως αυτός φταίει για την κατάσταση της χώρας και στην συνέχεια υπέγραψαν την συνθήκη παράδοσης της πατρίδας τους στον «κατοχικό ζυγό». Πραξικοπηματικά μάλιστα, πριν από αυτό, αρνήθηκαν την διενέργεια εκλογών και την έκφραση της βούλησης του κυρίαρχου Ελληνικού λαού ( που μια και το φέρνει ο λόγος, υπήρξε το σύνθημα για να κερδίσουν την ψήφο του, μαζί με το άλλο που έλεγε πως «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες»).
Η αναδρομή όμως στην πορεία της εξέλιξης της ανθρωπότητας και την συσσωρευμένη εμπειρία επιβεβαιώνει πως , όχι μόνο οι τεχνητές συμβάσεις αλλά και ολόκληρα συστήματα κανόνων και συμβάσεων εξελίσσονται, μετατρέπονται και ανατρέπονται. Ελάχιστοι βέβαια θα υποστήριζαν το αντίθετο κινδυνεύοντας να κατηγορηθούν για θρησκευτική προσήλωση και δογματισμό, υποστηρίζοντας το αλάθητο. Με άλλα λόγια , οι συμβάσεις δεν είναι δεδομένες και οι λαοί δεν τις δέχονται με μηχανικό τρόπο. Η κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας ή , αν προτιμάτε, της συλλογικής μνήμης και η μετατροπή μας σε δούλους μας οδηγεί στην αμφισβήτηση και την άρνησή τους. Άλλωστε η μοιρολατρική αποδοχή δεν ταιριάζει στις σελίδες της ελληνικής ιστορίας. Επειδή όμως οι νέοι ηγεμόνες μπορεί να θεωρούν εαυτούς ως φορείς μιας σπουδαίας αλλαγής θα αναφέρω πως, οι Διαφωτιστές κατά τον 17ο και 18ο αιώνα- και όταν χάραζε μια νέα εποχή- διακήρυσσαν ότι ο άνθρωπος έχει την δυνατότητα να φτάσει στην ευτυχία μέσα από την συνεχή βελτίωση και εξέλιξη σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Για να το πετύχει αυτό έλεγαν πως πρέπει να βασίζεται μόνο στην δύναμη της λογικής του και της μάθησης. Ότι πρέπει να ελέγχει κριτικά την κάθε αυθεντία και να ασκεί κριτική στην πολιτική οργάνωση, τους θεσμούς κλπ ώστε να συμβάλει στην αναμόρφωση της ανθρώπινης κοινωνίας προς το καλύτερο. Ο Ζ. Ζ. Ρουσώ απευθυνόταν στους συμπατριώτες του εξυμνώντας τους Έλληνες, που νοιάζονταν πιο πολύ για την ελευθερία τους παρά για το πόσα θα κέρδιζαν. Φοβόταν πιο πολύ για την σκλαβιά τους παρά για την φτώχεια τους.
Οι Έλληνες πολίτες σήμερα γνωρίζουμε πως η κατοχή της χώρας μας, η αρπαγή των πλουτοπαραγωγικών μας πηγών και η μετατροπή μας σε σκλάβους δεν ισοδυναμεί με το βάρος των οφειλών μας. Πώς η επιβολή συναίνεσης περισσότερων πολιτικών δυνάμεων αποσκοπεί στην διασφάλιση της μακροχρόνιας σύμβασης γιατί με την συνυπογραφή της, όταν ο λαός θα εξεγείρεται εξαντλημένος από την φτώχεια , την αθλιότητα, τους φόρους, την λογοκρισία, την έλλειψη δικαιοσύνης, τον βιασμό και την λεηλασία του τόπου του, ο εμπαιγμός θα συνεχίζεται ,με την εικονική εναλλαγή στην εξουσία των ίδιων, στην ουσία, «δοσίλογων».
Το Ρωμαϊκό πολιτικό οικοδόμημα διαλύθηκε από τους εμφύλιους και ταξικούς πολέμους και τους αβάστακτους φόρους για την συντήρηση της πολεμικής του μηχανής και ενώ για άλλη μια φορά στην Ιστορία- όπως και σήμερα- οι ολίγοι απολάμβαναν όλον τον συσσωρευμένο πλούτο. Αφού κατέρρευσε η Ρώμη, λέει ο ιστορικός, κάθε αυτοκρατορία ακόμα και η πιο φιλόδοξη είναι καταδικασμένη να καταρρεύσει.
Ο Ρωμαϊκός τρόπος ζωής καταλύθηκε από τις εισβολές νομάδων της Ανατολής!...
