Η κατασπατάληση των πόρων ενός κράτους ισοδυναμεί με την υπονόμευσή του και την κατάρρευση. Άφθονα είναι τα παραδείγματα στην Ιστορία που, όπως επί του παρόντος, επιβεβαιώνουν την πτώση, με την επανάληψη του φαινομένου. Οι φέροντες την ευθύνη για την ιδιοποίηση του δημόσιου πλούτου, τον χρηματισμό και την επερχόμενη έκλυση των ηθών και την πτώση των αξιών, γίνονται οι ίδιοι μάρτυρες της νομοτέλειας.
Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται πως οι υπονομευτές του κράτους και δημιουργοί των νέων ηθών ενσαρκώνουν απόλυτα το διαχρονικό μοντέλο του ποιητή. «Η ψυχή τους δεν ζητεί τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών, τα δύσκολα και τα ανεκτίμητα Εύγε». Άλλωστε αυτό δείχνει και η καθημερινή αξιοθρήνητη εικόνα που παρουσιάζουν, καθώς υποκρίνονται στην πολιτική σκηνή πως τάχα υποφέρουν για τα αντιλαϊκά και απάνθρωπα μέτρα που ψηφίζουν. Αντέχουν ακόμη και την στέρηση σχολικών βιβλίων που έχουν επιβάλει στους μαθητές, ενώ οι ίδιοι απολαμβάνουν στο ακέραιο το αντίτιμο του λειτουργήματος, να υπηρετούν τον λαό. Βέβαια η έλλειψη βιβλίων (κάποια στιγμή μπορεί να προβούν και στο κάψιμο τους, όπως συνέβη και σε άλλες σκοτεινές στιγμές της ανθρωπότητας), ή η αντικατάστασή τους από το διαδίκτυο ενισχύει την επικράτηση της νέας τάξης πραγμάτων με την μαζικότερη προπαγάνδιση των νέων κατευθύνσεων. Άλλωστε και οι συνοδοιπόροι υποστηρικτές του αφελληνισμού που, υποστέλλοντας την Ελληνική σημαία ως παρωχημένη ιδέα, υποχωρούν στην επέλαση του νεοθατσερισμού και του νέο-οθωμανισμού λειαίνοντας τις «γωνίες» της Ιστορίας, δεν αποτελούν αναζητητές της ιστορικής αλήθειας. « Οι ευτελείς συνήθειες, και οι μικροπρέπειες, κι οι αδιαφορίες τους εμποδίζουν» . Επικαλούμενοι τις διεθνείς δυσμενείς συγκυρίες, επέβαλαν μέτρα που θα ήταν η σωτηρία της Ελλάδας. Ακολούθησαν συμπληρωματικά και σύντομα επέβαλαν επιπρόσθετα μέτρα, γιατί όλα τα προηγούμενα ήταν ανεπαρκή! αποδεικνύοντας όχι μόνο το μέγεθος της ανικανότητας, της ανεπάρκειας και της ενδοτικότητάς τους αλλά της πλήρους υποταγής σε ξένα κέντρα αποφάσεων, που επιβεβαιώνουν αυτά που εύστοχα σχολιάζει ο ποιητής. «Είναι φρικτή η μέρα που ενδίδεις και πηγαίνεις στον μονάρχην Αρταξέρξη που σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια».
Ύστερα από όλα αυτά και μετά την λυσσαλέα αντίδραση των τοποτηρητών του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου στους μαζικούς αγώνες, ο έλληνας πολίτης γνωρίζει πως το ζητούμενο είναι ο εξανδραποδισμός του και η επιβολή ενός νέου καθεστώτος δουλείας. Όλοι γνωρίζουμε γιατί κάποιοι με το όνομα Σλόμπονταν, Μουαμάρ κτλ είχαν οικτρό τέλος ενώ ο Πινοσέτ έζησε μέχρι τα βαθειά του γεράματα, απολαμβάνοντας την ζεστή φιλοξενία της Δύσης που την ίδια στιγμή είναι αυτή που επιβάλλει την δική της καθεστωτικότητα και τυραννία. Για άλλη μια φορά λοιπόν στην σύγχρονη Ελληνική Ιστορία και παράλληλα με όλα τα διεθνή γεγονότα, οι ροπαλοφόροι του παρακράτους θυμίζουν πως η προβοκάτσια και οι άθλιες πρακτικές δεν αποτελούν παρελθόν. Το έργο τόχουμε ξαναδεί και με την δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη. Όσο μάλιστα η φτώχια θα μεγαλώνει, θα γίνεται όλο και πιο εύκολη η μίσθωση κουκουλοφόρων καθώς υπάρχει και η εξαθλιωμένη εφεδρεία των μεταναστών, θύματα του ίδιου συστήματος.
Έχουμε χρέος ως δάσκαλοι και γονείς να διαφυλάξουμε και να διαφωτίσουμε τα παιδιά μας από το κακό συναπάντημα που ενεδρεύει και τον σκοταδισμό. Ο εθελοντισμός, η προσφορά, η διάδοση της αγάπης για τα βιβλία και η αναζήτηση της σοφίας του αρχαίου κόσμου, όπου ο άνθρωπος διέπρεψε, (επιβεβαιώνοντας τα συνθετικά μέρη της λέξης), έχουν την δύναμη να φωτίσουν και να συντροφεύσουν τον καθημερινό μας αγώνα.
Η επερχόμενη υπογραφή του συμβολαίου εκποίησης της εθνικής μας περιουσίας στοιχειώνει τη σκέψη κάθε Έλληνα πολίτη που δεν γνωρίζει ποιοι θα είναι οι αποδέκτες των περιουσιακών στοιχείων της πατρίδας του ούτε τα προνόμια και τους όρους των επενδυτών. Τα χημικά αέρια, τα γκλοπς και τα ρόπαλα, η βία που συνοδεύει τον δόλο της πολιτικής εξουσίας (που οι πράξεις τους προοιωνίζονται την συρρίκνωση του Ελληνισμού, τον κρατικό ακρωτηριασμό και την εθνική υποδούλωση ) δεν έχουν την δύναμη να μετατρέψουν την οργή μας σε υπακοή. Η οργή αποτελεί την μόνη υγιή αντίδραση μιας προδομένης κοινωνίας. Άλλωστε δια της ανυπακοής και της εξέγερσης υπάρχει πρόοδος.
