Μολονότι ο
ελληνικός λαός απέδειξε πως οι ήρωες πολεμούν σας έλληνες, το μέλλον της
μεταπολεμικής Ελλάδας αποτέλεσε προϊόν επιβολής ξένων σχεδιασμών και της
δυτικής βίας που επιτρέπεται να επεμβαίνει παραβιάζοντας τους κανόνες του
Διεθνούς Δικαίου. Η, κατά φαινομενικά δημοκρατικό τρόπο, επιστροφή της
αυτοεξόριστης ελληνικής κυβέρνησης από την Μ. Ανατολή, μετά την απελευθέρωση
και η παρέκκλισή της από τους όρους μιας Συμφωνίας
για την εκκαθάριση των Ταγμάτων Ασφαλείας και την τιμωρία των συνεργατών
των Γερμανών, θα οδηγούσε σε μια γιγαντωμένη Δεξιά που, ενώ συμπεριλάμβανε στις
γραμμές της ακόμη και ταγματασφαλίτες, θα διεκδικούσε την αποκλειστικότητα της
φιλοπατρίας, την γνωστή εθνικοφροσύνη. Την παρέκκλιση αυτή από τα συμφωνηθέντα
ακολούθησαν εγκληματικές πράξεις που όσο στυγνές και εάν ήταν δεν πρέπει να
χαθούν στην λήθη, απροβλημάτιστα. Μάλιστα ακόμη και ο κύριος «ανήκομεν εις την
Δύσην» θα αναφωνούσε την γνωστή ιστορική φράση, ποιος επιτέλους κυβερνά αυτόν
τον τόπο, ανάγοντας την εξάρτηση της χώρας σε μείζον πολιτικό ζήτημα. Αποκορύφωση αυτής της εξαρτημένης πολιτικής με
σκοπό την εξυπηρέτηση των στρατηγικών σχεδιασμών των ΗΠΑ, αποτέλεσε η επιβολή
της δικτατορίας και η εισβολή των ορδών του Αττίλα στην Κύπρο, για να την
καταστήσουν εκλιπούσα.
Η Ελλάδα πέρασε
στις μεταπολιτευτικές δεκαετίες κουβαλώντας τα βαρίδια του παρελθόντος και
υπηρετώντας την παραδοσιακή πολιτική της υποτέλειας. Χωρίς δημοκρατικό υπόβαθρο
και με μειωμένα με δημοκρατικά αντανακλαστικά, ύστερα από διώξεις και
βιαιοπραγίες, έχοντας υποστεί εκβιαστικά διλλήματα και παραπλανητικά σενάρια, η
ελληνική κοινωνία θα αποτελούσε μέρος της ραγδαία αναπτυσσόμενης πελατειακής
σχέσης ψηφοφόρου-βουλευτή που μια φορά στα τέσσερα περίπου χρόνια της επιτρέπει
να εκφράσει την κομματική της προτίμηση, για ένα κοινοβούλιο που δεν αποτελεί
τον τόπο λήψης αποφάσεων. Ο συνεχής δανεισμός της χώρας και η παροχολογία θα
συνεχίσουν το έργο της εξυπηρέτησης ξένων οικονομικών κέντρων αλλά και να
ενισχύουν την εξεζητημένη αυτή σχέση που ο τ. «τεχνοκράτης» πρωθυπουργός
αρέσκεται να πιπιλίζει, αποσπώντας την προσοχή από τα εξοντωτικά εγκλήματα των
ημερών του με τις υποχωρήσεις σε εθνικά θέματα και τους τραπεζικούς
λογαριασμούς «μαύρων» εκατομμυρίων.
Ύστερα από αυτά,
δεν είναι πρωτοφανές που οι κυβερνώντες και η πλειοψηφία των βουλευτών
υπηρετούν ξένα σχέδια ψηφίζοντας αντιλαϊκά και αντιδημοκρατικά νομοσχέδια και
ανάγοντας κανόνες της αγοράς σε συνταγματικά εδάφια, στο όνομα υπερεκτιμημένων
και κενών νοήματος ιδεολογημάτων. Η τυφλή υποταγή στις συνταγές και τα δόγματα
του νεοφιλελευθερισμού, ασχέτως αν οι εντολές δίνονται στο Παρίσι ή αλλού κι αν
παραλήπτης είναι μια «κεντροδεξιά» ή «κεντροαριστερή» παράταξη ή ακόμη κι η
«αριστερή» αντιπολίτευση, έχει τις ίδιες καταστροφικές συνέπειες στην ελληνική
κοινωνία. Στην ουσία, η ίδια υποτέλεια, με κίνητρο τον εύκολο πλουτισμό και την
αναρρίχηση ευδοκιμεί και στις μέρες μας με κυρίαρχη την ενδοτικότητα σε όλο το
εύρος των εθνικών θεμάτων. Στην Κύπρο,
το Αιγαίο, την Β. Ήπειρο, το Μακεδονικό και την Θράκη, όπου μάλιστα οι εκπρόσωποι
του τουρκικού κράτους μπαινοβγαίνουν κατά βούληση για να γιορτάσουν ραμαζάνια,
να αναβιώσουν οθωμανικά έθιμα, να προσεταιριστούν τους Πομάκους, έως ότου
δημιουργήσουν όλες τις προϋποθέσεις για να υψώσουν την ημισέληνο πλάι στην
ελληνική σημαία. Με την συνενοχή όχι πλέον μόνο της «Δεξιάς» αλλά και της
«Αριστερής» αντιπολίτευσης, γιατί ο ενδοτισμός δεν έχει κομματική προτίμηση.
Στην
πραγματικότητα βέβαια δεν υπάρχει κανένα success story, γιατί το μοναδικό φινάλε που
κερδίζει βασίζεται σε ιδέες που προκύπτουν, όπως επιβεβαιώνει και ο μάγος της
διπλωματίας, από τον συνδυασμό της ιστορικής μας κληρονομιάς με την αδούλωτη
ελληνική ψυχή, που όχι μόνο αψηφά τους αριθμούς αλλά και τα μεγέθη των
αντιπάλων.