Πριν αλλά και μετά
το ξέσπασμα της κρίσης χρέους όλοι γνωρίζαμε
ότι τα διαχειριστικά εγκλήματα εις βάρος της χώρας μας και η υπογραφή
των μνημονίων αποτελούν αξιόποινες πράξεις κατά του δημοσίου συμφέροντος για
τις οποίες τα «δεξιά» κόμματα ή, αν θέλετε, κόμματα με «δεξιές» πολιτικές
φέρουν την ποινική ευθύνη. Όμως, πριν καλά-καλά προλάβει να στεγνώσει το πύρινο
αντιμνημονιακό μελάνι, μάς προέκυψε μία κυβέρνηση, πρώτη φορά, «αριστερή» να
υπογράφει άλλο ένα μνημόνιο.
Το γεγονός βέβαια
αυτής της ανατροπής άφησε άναυδη την
ελληνική κοινωνία, όπως ακριβώς άλλωστε αρμόζει σε ένα καθώς-πρέπει
πειραματόζωο, για να σας υπενθυμίσω την λέξη εκείνη με την οποία χαρακτήριζε
την χώρα μας ο ΣΥΡΙΖΑ κατά τον προεκλογικό του αγώνα. Με λίγα λόγια, αποκτήσαμε
μία «αριστερή» κυβέρνηση η οποία, μετά το ανέλπιστο ΟΧΙ του ελληνικού λαού, θα
ζητούσε μία δεύτερη ευκαιρία ( κουβέντα για την απλή αναλογική ) για να
αποδείξει ότι μπορεί και αυτή να ευθυγραμμιστεί με τις νεοφιλελεύθερες
μνημονιακές αντιλήψεις. Διότι είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι η αντιμετώπιση
της ανθρωπιστικής κρίσης με την λήψη μέτρων ελεημοσύνης προς ένα λαό, που του
έκλεψαν τα συνταξιοδοτικά του ταμεία, δεν μπορεί να αποτελεί την διαχωριστική
γραμμή ανάμεσα σε μία νεοφιλελεύθερη και μία αντι-νεοφιλελεύθερη πολιτική και
μάλιστα όταν δεν έχει παραπεμφθεί κανείς στην δικαιοσύνη. Πόσω δε μάλλον όταν η
φιλανθρωπία και οι δωρεές όχι μόνο δεν μας αρμόζουν αλλά και όταν οι πρακτικές
αυτές αποτελούν εργαλείο για την επίτευξη άλλων στόχων, που ίσως αδυνατούμε να
αντιληφθούμε. Όμως, τούτη την φορά, θα αποφάσιζε ένας βαθύτατα τραυματισμένος
και παραπλανημένος λαός.
Η νέα «αριστερή»
κυβέρνηση λοιπόν, που δείχνει να έχει ξεχάσει πως η δικαιοσύνη δεν μπορεί να
συνεχίσει να λειτουργεί επιλεκτικά και κατά την βούληση άλλοτε ντόπιων και
άλλοτε ξένων συμφερόντων, είναι πλέον φανερό ότι έχει πάρει την σκυτάλη για να
συνεχίσει προγράμματα που «έτρεχαν» στον αγώνα του γενικότερου σχεδιασμού με
στόχο τις περικοπές κοινωνικών δαπανών και την κατάργηση του κράτους πρόνοιας,
τις ιδιωτικοποιήσεις και την κρατική απορρύθμιση, με την ανάθεση βασικών
λειτουργιών του κράτους σε εξωτερικούς συνεργάτες. Με άλλα λόγια, αφού
εξαπάτησε τον ελληνικό λαό, ακολούθησε την νεοφιλελεύθερη ιδεολογία που,
ανάμεσα σε πολλά άλλα, έχει ως στόχο και την μετατροπή των σχολείων σε ιδρύματα
που τα διευθύνουν νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου σύμφωνα με τους δικούς τους
κανόνες, την εξάλειψη του δημόσιου συστήματος εκπαίδευσης, την ένταξη δηλαδή
της παιδείας στο γενικότερο νεοφιλελεύθερο πλαίσιο, που τόσο πολέμησε κατά τον
προεκλογικό αντιπολιτευτικό της αγώνα.
Χαρακτηριστικό δε παράδειγμα που τεκμηριώνει την πολιτική
αυτής της κυβέρνησης αποτελούν τα έγγραφα που αποστέλλει το υπουργείο παιδείας,
έρευνας και θρησκευμάτων σε όλα τα σχολεία της χώρας, προς αποδοχή δωρεών εκ
μέρους διαφόρων ιδρυμάτων, επιτρέποντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την ανάμειξη
ιδιωτικών συμφερόντων στο δημόσιο βίο της χώρας. Κατά τον ίδιο τρόπο εξάλλου –
και σε πιο προχωρημένο ίσως βαθμό - συνεχίζει το έργο της προηγούμενης «δεξιάς»
κυβέρνησης δηλαδή με την ανάθεση της
διαχείρισης, σε πραγματικό χρόνο, σημαντικών οικονομικών και άλλων ευαίσθητων
προσωπικών δεδομένων του αγροτικού κόσμου,
σε … ιδιωτική εταιρεία !
Όλα αυτά βέβαια απλώς μας αποκαλύπτουν τι είδους πρόσωπα
βρίσκονται καμουφλαρισμένα πίσω από τα προσωπεία και μέσα στις λέξεις του
λαύρου πολιτικού λόγου που κερδίζει τις καρδιές των πολιτών.