Η παραδοσιακή αντίληψη για τις «περιτειχίσεις» , από την απλή εναπόθεση κορμών δένδρων και ακατέργαστων λίθων γύρω από τους πρωτόγονους οικισμούς μέχρι τις κυκλώπειες τειχοδομίες, τα κάστρα και τα τείχη, κάνει λόγο για τον πρωτογενή ρόλο του φόβου και την αναζήτηση προστασίας.
Τα τείχη της ελληνικής πόλης κατά την αρχαιότητα, με μοναδική ίσως εξαίρεση την Σπάρτη,
( γιατί τα στήθη των αντρών της ήταν τα τείχη της )εξυπηρέτησαν την διαφύλαξη των πληθυσμών, δυστυχώς όμως, όχι πάντα με την ίδια επιτυχία. Κατά τον 3ο και 4ο μ.χ. αιώνα και ενώ κυριαρχούσαν τέσσερις μεγάλες αυτοκρατορίες, προστατευμένες από φυσικά εμπόδια ( όρη Καυκάσου και Κεντρικής Ασίας) ή τεχνητά (Σινικό τείχος ), πολυάριθμοι «βάρβαροι» λαοί συγκεντρώνονταν στα σύνορά τους . Η εξάντληση των βοσκοτόπων , η επιδείνωση του κλίματος και η δημογραφική αύξηση , όπως εξηγούν οι ιστορικοί, υποχρέωσαν τους Ούννους και τους Γερμανούς να εισβάλλουν στο εσωτερικό της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η αδυναμία των Ρωμαϊκών Λεγεώνων να αναχαιτίσουν τις πιέσεις των «βαρβαρικών» εισβολών οδήγησε στην περιτείχιση των πόλεων , μετά από μια μακρόχρονη περίοδο ειρήνης. Όλες οι μεγάλες αυτοκρατορίες όμως υπέκυψαν τελικά στους λαούς της στέππας.
Αναμφίβολα, γνωρίζουμε περισσότερα για τις οχυρώσεις των νησιών του Αιγαίου και της Μεσογείου , όπως και των παράλιων οικισμών για την προστασία τους από τις πειρατικές επιδρομές αλλά και για τις φημισμένες οχυρώσεις της Κωνσταντινούπολης και της Θεσσαλονίκης, κατά την Βυζαντινή περίοδο.
Τα κάστρα , με το πέρασμα του χρόνου, συνεχώς επιδιορθώνονταν και ενισχύονταν με πύργους, επάλξεις, πολεμίστρες και τάφρους που τα μετέτρεπαν σε νησιά. Υπό την προστασία του Σινικού Τείχους , οι Κινέζοι ευημερούσαν αλλά δεν έπαυαν να το αποκαθιστούν και να το επεκτείνουν. Υπήρχαν όμως φορές που οι εχθροί το διέσχιζαν και απειλούσαν το Πεκίνο.
Η ανάπτυξη της πολιορκητικής τέχνης με την , από αρχαιοτάτων χρόνων , επινόηση μηχανισμών και πολεμικών εργαλείων μέχρι την χρήση πυροβόλων όπλων, κατά την νεώτερη ιστορία, την κατασκευή αναχωμάτων και τούνελ αλλά και την εφαρμογή διαφόρων τεχνικών και τεχνασμάτων ( όπως ο Δούρειος Ίππος ) , καθιστούσε πολλές φορές την κατάληψη των τειχών ζήτημα χρόνου. Οι άνθρωποι, παρ ‘ όλα αυτά , δεν έπαψαν να υψώνουν τείχη. Τα κάστρα του Μεσαίωνα , τα φρούρια για τον έλεγχο περασμάτων, το τείχος των πρώτων Ευρωπαίων μεταναστών στην Αμερική ( εκ του οποίου η περίφημη Wallstreet ), εναντίον των Ινδιάνων, οι συνοριακές οχυρώσεις , τα γκέτο, το Απαρτχάϊντ, τα Γκούλαγκ και τα ηλεκτροφόρα σύρματα δεν αργούν να φτάσουν στην μνήμη μας. Στην αναζήτηση αυτή περί τειχών δεν θα αργήσουμε να ανακαλέσουμε, από το πρόσφατο παρελθόν, το τείχος του Βερολίνου που χώριζε την πόλη στα δύο ! Αν επισκεφθεί κανείς το Μουσείο του τείχους , θα εντυπωσιαστεί από τις μεθόδους που επινόησαν οι άνθρωποι για να περάσουν από την άλλη πλευρά του, όπου βρισκόταν οι υπόλοιποι συγγενείς ή φίλοι , ή γιατί απλά έκαναν την επιλογή του άλλου τόπου. Το ζήτημα είναι ότι εκείνοι που δεν τα κατάφεραν είχαν άσχημο τέλος, όπως ακριβώς συμβαίνει σε όσους αποτολμούν να σκαρφαλώσουν στον «φράχτη» που υψώθηκε στις μέρες μας, κατά μήκος της συνοριακής γραμμής ΗΠΑ-Μεξικού, για την παρεμπόδιση της μαζικής εισόδου μεταναστών του φτωχότερου Νότου.
Ύστερα από όλα όσα έχουν επισημανθεί, θα λέγαμε ότι :
-H κατασκευή συνοριακών φραχτών δεν αποτελεί καινοτομία. Στα πλαίσια βέβαια του συνεχούς εκσυγχρονισμού θα παρατηρούσαμε νεωτερισμούς. Θερμικές κάμερες και δορυφόροι στην υπηρεσία των «τειχών».
-Κανείς δεν αναζητά τις αιτίες του σύγχρονου κύματος μαζικής μετανάστευσης των λαών, που χαρακτηρίζει την εποχή που ζούμε και δεν επιδιώκει να λύσει το πρόβλημα. Εν ολίγοις, όπως αντιλαμβανόμαστε, το ζήτημα είναι η μερική αντιμετώπισή του .
Η απόγνωση και η απελπισία των ανθρώπων που έχουν απωλέσει τα βασικά δικαιώματα, να ορίζουν την ζωή τους, την γη και τον πλούτο τους, είναι γιατί ατυχώς συμπεριλαμβάνει περιζήτητες πηγές ενέργειας, αντικείμενο διεκδίκησης, μεταξύ ενεργοβόρων δυνάμεων. Η φυγή ή σωστότερα ο διωγμός των ανθρώπων αυτών, συντελείται υπό την απειλή πολεμικής υπεροπλίας, στην υπηρεσία μιας οικονομικοπολιτικής παγκόσμιας ελίτ, που στόχος της είμαστε όλοι. Μία ελίτ που έχει ξεπεράσει τα ανθρώπινα όρια συσσώρευσης πλούτου ( το επόμενο στάδιο , κατά την ιστορική νομοτέλεια, δεν μπορεί παρά να είναι η αναδιανομή του πλούτου).
Σχετικά με τα πολυσυζητημένα 12.5 ! χιλιόμετρα συρματοπλέγματος στον Έβρο , αναρωτιέμαι συνολικότερα για τα αφύλακτα ελληνικά σύνορα, καθ’ όλο το μήκος της συνοριακής γραμμής της χώρας μας, προς ανατολάς! Η απουσία ελληνικού στρατού είναι κραυγαλέα όπως ακριβώς και η Μεταναστευτική πολιτική και οι άλλοι τομείς που «χειρίζονται» οι πολιτικοί της ακριβοπληρωμένης, για τα δεδομένα της χώρας μας και το έργο που παράγει , Βουλής.
Οι λεονταρισμοί, όπως και να χει, δεν αρκούν.
