Η Ελλάδα είναι μια χώρα εκατοντάδων ανώτερων και ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και αμέτρητων δημόσιων φορέων, πλεονάζοντος προσωπικού και ελλειμματικής παραγωγικότητας. Δεν πρέπει ωστόσο να διαφεύγει της προσοχής μας ότι αυτό αποτελεί μέρος κυβερνητικών πρακτικών και σχεδιασμού, που ευδοκίμησαν από ένα χρονικό σημείο και μετά από αυτό που αποκαλούμε «Μεταπολίτευση».
Ένα ελάχιστο, μα αντιπροσωπευτικό, δείγμα δημόσιων φορέων που θα έπρεπε να αποτελούν θεμέλιες κολόνες του εκσυγχρονισμού της χώρας και θα υποστούν την εργασιακή εφεδρεία χιλιάδων εργαζομένων , αποτελούν: Το Εθνικό Κέντρο Έρευνας & Τεχνολογικής Ανάπτυξης, Ίδρυμα Τεχνολογίας & Έρευνας, Εθνικό ίδρυμα Αγροτικής Έρευνας, η Μονάδα Οργάνωσης & Διαχείρισης Αναπτυξιακών Προγραμμάτων, η Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία, το Κέντρο Εκπαιδευτικής Έρευνας και πολλά άλλα. Ο κατάλογος είναι αξιοσημείωτα μακρύς και έπεται η, εκ των πραγμάτων, οδυνηρή συνέχεια της εφαρμογής εργασιακής εφεδρείας, μετατάξεων, και απόλυσης εργαζομένων.
Κάποιοι από τους λόγους της μακροχρόνιας επικράτησης της συγκεκριμένης πολιτικής, που δημιουργεί πλεόνασμα θλίψης και οργής και όχι επιτευγμάτων είναι η ψηφοθηρία, ο χρηματισμός και η ασφυκτική πίεση στους δημοκρατικούς θεσμούς της χώρας μας. Είναι τρανταχτό το παράδειγμα της παραγραφής εγκληματικών δραστηριοτήτων καθώς και η απόσυρση καταγγελιών πολιτών, για κατάχρηση δημόσιου χρήματος και περιουσίας με μαφιόζικου τύπου συναλλαγές, στα αραχνιασμένα αρχεία της δικαιοσύνης.
Η λεηλασία και η γενικότερη παρακμή, κατά την μακροχρόνια ανάπαυλα που έχει ήδη χαρακτηριστεί ως περίοδος εικονικής ευημερίας, έρχεται να επιβεβαιώσει πως η «Μεταπολίτευση» αποτελεί ένα ανολοκλήρωτο το έργο, καθώς το πολιτικό κλίμα των ημερών μας αποτελεί μια φυσική συνέχεια του κράτους της Δεξιάς, των σκανδάλων και της «διαχείρισης» των χρημάτων του σχεδίου Μάρσαλ και της Ένωσης Κέντρου, του Γ. Παπανδρέου, που αποτελούσε μόνιμα τον κυματοθραύστη των αριστερών κυμάτων και του λαϊκού κινήματος ( με όποιους συνειρμούς δημιουργεί αυτό, σε σχέση με το έργο των απογόνων του), που όταν κατέλαβε την εξουσία δεν παρέπεμψε στην Δικαιοσύνη τα σκάνδαλα της Δεξιάς ! Ο χαφιεδισμός, οι εκβιασμοί οι δωροδοκίες, η βία, το παρακράτος και η υποταγή στον ξένο παράγοντα δεν έπαψαν έκτοτε να επικρατούν στον δημόσιο βίο και - παρ’ όλους τους φανφαρονισμούς - επιβεβαιώνουν πως η Μεταπολίτευση δεν ολοκληρώθηκε ποτέ ( εκτός και αν ως Μεταπολίτευση εννοούμε την επαναφορά στο προ-συνταγματαρχών μπάχαλο) .
Στις παρούσες συνθήκες λοιπόν, κάθε κοντόφθαλμη αντιμετώπιση δεν είναι μόνο άκαιρη, γιατί οδηγεί στην στείρα και ανώφελη αντιπαράθεση επαγγελμάτων (αξίζει άλλωστε να επισημάνουμε την σφοδρή επίθεση που έχει δεχθεί και η Μεσαία τάξη της χώρας μας) αλλά σε χειρότερα σενάρια αλληλοεξόντωσης και στην μετατόπιση του κέντρου βάρους του προβλήματος. Κατά την βούληση των καιρών, χρειάζεται γενναία και ρεαλιστική αξιολόγηση, μαζική συσπείρωση (γιατί όλοι εμείς πληρώνουμε το τίμημα φαύλων πολιτικών) και συνέχιση του αγώνα για την πραγματική Μεταπολίτευση που σημαίνει την επιβολή κανόνων, την τιμωρία των καταχραστών και την δήμευση των περιουσιών τους, γιατί πλέον … επαφίεται μόνο στον πατριωτισμό μας.
