Στις σύγχρονες συνθήκες του καπιταλισμού, με
την κυριαρχία των αυτονομημένων αγορών του χρήματος έναντι της εξασθενημένης πολιτικής εξουσίας,
εν μέσω ενός άγριου νομισματικού πολέμου, οι Έλληνες πολίτες πλήττονται βάναυσα,
με διατάγματα και πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και κάθε μέρα γίνονται όλο
και πιο φτωχοί. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, βιώνουμε τον ανταγωνισμό των
ηγεμονιών και τις απαιτήσεις για την επιτάχυνση
των αποκρατικοποιήσεων αλλά και την εκβιαστική τους πολιτική σε ότι αφορά, ιδιαίτερα, τις δημόσιες εταιρίες
πετρελαίου, φυσικού αερίου , αλλά και
την ΑΟΖ της χώρας.
Την ίδια στιγμή, η χώρα μας εισάγει το
75% των αγαθών για την διατροφή του λαού γιατί φαίνεται ότι ξεχνούν την
κλασσική αρχή πως, λαός που δεν παράγει την τροφή του είναι καταδικασμένος να
γίνει σκλάβος σε αυτούς που του την παρέχουν. Τουναντίον η ζητούμενη Ανάπτυξη,
αλλά και η παραμικρή ανάληψη όποιας παραγωγικής πρωτοβουλίας είναι αδύνατη,
γιατί όταν μιλούν για Ανάπτυξη και Επενδύσεις δεν εννοούν παρά την εισβολή των
πολυεθνικών, που πεινασμένοι και ταπεινωμένοι ιθαγενείς δεν θα τολμούν να
αρνηθούν. Χαρακτηριστική είναι για παράδειγμα η περίπτωση των Χρυσωρύχων, που
έχουν εξαπολύσει γενική επίθεση στον πλούτο της Βορ. Ελλάδας, όπου όμως
έρχονται αντιμέτωποι με την αντίσταση των οργανωμένων τοπικών κοινωνιών. Η
αντίσταση αυτή μάλιστα έρχεται σε αντιπαράθεση με το ερώτημα που πλανάται πάνω
από την ελληνική κοινωνία, «γιατί δεν αντιδρούν οι πολίτες ;» Το ερώτημα αυτό
ήτανε και η αιτία να περιπλανηθώ στην ιστορία της ανθρωπότητας που δεν ξέρω αν
ήταν μια ιστορία της πάλης των τάξεων ή όχι. Σε κάθε περίπτωση όμως υπήρξε
συγκρουσιακή και ήταν μια συνεχής πάλη που μας κληροδότησε τα συμπεράσματά της:
-πως, η εξέλιξη του ανθρώπινου
είδους ενισχύθηκε από διάφορα κοινωνικά και οικονομικο-πολιτικά αίτια που προκαλούν
την ικανότητα πειραματισμού για την εφαρμογή νέων συμπεριφορών. Πως, δηλαδή, ο
άνθρωπος είναι δημιούργημα των καιρών και φορέας νέων ιδεών όταν απαιτείται
ανταπόκριση σε πρωτόγνωρες συνθήκες.
- πως, οι εποχές κατά τις οποίες συντίθενται θεωρίες, δόγματα
και ήθη, ακολουθούνται από την εναλλαγή με εποχές που τις χαρακτηρίζει η
αμφισβήτηση και η αποδόμησή τους.
- πως, όταν η οικονομία αδυνατεί
να κατανείμει τον πλούτο, τότε αυτό επιτυγχάνεται ακόμη και δια της βίας.
Οπωσδήποτε λοιπόν αποτελεί αφέλεια
να πιστεύουμε σε «βελούδινες επαναστάσεις». Δεν πρέπει όμως να παραβλέπουμε, πως η
μετάβαση σε ένα διαφορετικό στάδιο επιτυγχάνεται με επώδυνες διαδικασίες που χαρακτηρίζονται
από πολύ αργούς ρυθμούς. Με άλλα λόγια, βιώνουμε τις ακραίες καταστάσεις μιας
κρίσης που απαιτεί την μεγέθυνση των δυνάμεών μας, ενώ παραμένουμε αδρανείς,
γιατί η προσαρμογή στις νέες συνθήκες, η
αναθεώρηση των συνηθειών μας και η αντικατάσταση της παρακμής με νέους ηθικούς
κώδικες, απαιτούν χρόνο.
Όταν οι κλυδωνισμοί του υπάρχοντος
συστήματος προαναγγέλλουν αλλαγή πλεύσης
δεν χωρά αμφιβολία πως προαναγγέλλουν και την σύνθεση των νέων συντεταγμένων
της κοινωνίας. Συνεπώς, το κίνημα των
πλατειών, με τις όποιες αναζητήσεις των πολιτών, τα συμπεράσματα από την μελέτη της ιστορίας, η ανάγκη για απονομή
δικαιοσύνης και αποκατάσταση της
ισορροπίας και η επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης αποτελούν μέρος της ύπαρξής
μας. Στο ερώτημα «γιατί δεν αντιδρούν οι πολίτες» η απάντηση είναι πώς, η αναπροσαρμογή της συμπεριφοράς
μας θα επακολουθήσει ως αναγκαιότητα. Δεν θα είναι ανώδυνη, όμως θα προκύψει.