Στον
απόηχο των σκληρών, όπως φημολογείται, ποινών επί των κομψών πλην μακρυχέρηδων
αντιπροσώπων της Τοπικής και Κεντρικής εξουσίας, θεωρούμε πως οι αποφάσεις των
Δικαστών ( ακόμα και εάν οι υποθέσεις έχουν τελεσιδικίσει ) δεν σηματοδοτούν
την αποκατάσταση της Δικαιοσύνης. Πιο συγκεκριμένα μάλιστα θα λέγαμε πως οι
παρεμβάσεις της Εκτελεστικής εξουσίας στο έργο της δικαιοσύνης, κυρίως με την
επιβολή αρεστών στην εξουσία Δικαστικών- χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν
υπάρχουν αδέκαστοι μα προφανώς παροπλισμένοι- υπονομεύουν την αυτονομία της.
Η παραβίαση αυτή του Δικαστικού
χώρου έχει ως συνέπεια όχι μόνο να μην είναι ο Νόμος υπεράνω όλων και να
προκαλείται αυθαιρεσία αλλά σε τελική ανάλυση να γίνεται λόγος ακόμη και για
Μαφία της Δικαιοσύνης. Οι έλληνες πολίτες βέβαια δεν έχουν ανάγκη να
ικανοποιήσουν ταπεινά συναισθήματα όπως η εκδικητικότητα, αποδεχόμενοι την
χειραγώγηση του θυμού τους, αλλά από κοινωνική δικαιοσύνη που αναμφισβήτητα
προϋποθέτει την εξυγίανση του χώρου
αυτού ώστε να πάψουν να υπάρχουν κλειστοί φάκελοι, παραποίηση αποδεικτικών
στοιχείων και επιλεκτική διαχείριση, με
αποτέλεσμα το χάος.
- Για την συσσώρευση όλων αυτών των δυσχερειών
χρειάστηκαν πολλά χρόνια διαπλοκής και δοσοληψιών, μέχρι την στιγμή που ο
μηχανισμός θέριεψε και πολλοί από εκείνους που τον υπηρετούσαν και τον
κολάκευαν, αποτελούν σήμερα θύματά του. Ως εκ τούτου, η σημερινή κατάσταση
είναι η κατάλληλη στιγμή για την αποδοχή και κατανόηση των κανόνων που μας
προφυλάσσουν από λάθη και που, όταν οι σκοπιμότητες μας ωθούν να τους
παραβιάζουμε, προδικάζουν τις συνέπειες. Όπως έχει πάντως προκύψει, η επιβολή
νέων εργασιακών μοντέλων και φορολογικών νομοσχεδίων (επί δικαίων και αδίκων)
και η έκρηξη της ανεργίας- που οι δείκτες της δεν έχουν ακόμη σταθεροποιηθεί-
επισκιάζουν καθημερινά την ζωή μας. Συγχρόνως δε καταμαρτυρούν την προσπάθεια
προσαρμογής και υποταγής του συστήματος στις απαιτήσεις των νέων επικυρίαρχων,
που η νοσηρή εξάπλωσή τους επιβεβαιώνεται
με την λακωνική και μόνο μνεία των χιλιάδων αυτόχειρων ανά την ελληνική
επικράτεια. Είναι επιπλέον σαφές ότι, όσο υπάρχει υστέρηση εσόδων και δεν ξεπερνιέται η υφεσιακή
κρίση, θα υφίσταται διαρκώς η απειλή περεταίρω περικοπών, απολύσεων, ιδιωτικοποιήσεων
και υποβάθμισης της ποιότητας της ζωής μας.
- Ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζει το timing για να επιβεβαιωθούν οι πλήρεις
διαστάσεις των συνεπειών του έργου των πολιτικών, ως προεκτάσεις πλουτοκρατικών
κύκλων αλλά και ως υποστηρικτές ίδιων συμφερόντων. Ο κύριος Σαμαράς βέβαια δεν
μπορεί να παραστήσει τον κομαντάντε Τσάβες ( γιατί υπάρχει μία βασική προϋπόθεση που δεν
πληροί ) που αντιστεκόταν σε όσους επιβουλεύονταν την χώρα του, στεκόταν
εμπράκτως στο πλευρό όλων των φτωχών της γης και δίδασκε στον λαό του την
επανάσταση. Τουναντίον, προσπαθεί να πείσει πως οι τοπικές κοινωνίες στην
Βόρεια Ελλάδα, που αγωνίζονται κατά των χρυσωρύχων, τελούν υπό την
καθοδήγηση κομματικών παροτρύνσεων… θαρρείς και η υποβάθμιση του τόπου τους και
η απειλή της ζωής τους από τοξικά απόβλητα δεν αποτελούν λόγο αντίδρασης. Το
θέμα φυσικά έχει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις γιατί η Ελλάδα ξεπουλιέται «αντί
πινακίου φακής» στον εσμό ντόπιων και ξένων αρπακτικών.
Πάντως η σκληρή καταστολή των διαμαρτυρόμενων
κατοίκων από τα Σώματα Ασφαλείας παραπέμπει, σύμφωνα με τα σχολικά βιβλία, σε
ένα «αστυνομικό κράτος» που έρχεται σε αντιπαράθεση με την δημοκρατία και οι
μαθητές διδάσκονται πως η δημοκρατία « προϋποθέτει την πολιτική συνείδηση των
πολιτών και των φορέων. Πως η δημοκρατία έχει ανάγκη από «ενεργούς πολίτες».
Και τούτη την στιγμή, οι
εξεγερμένοι κατά των χρυσωρύχων πολίτες είναι οι μόνοι που δικαιώνουν το
ιστορικό αγωνιστικό φρόνιμα όλων των ελλήνων. Είναι μια σπίθα που οφείλουμε
όλοι να φροντίσουμε να μη σβήσει.