Οι κοινωνίες των ανθρώπων στην Νέα Τάξη πραγμάτων

Καθώς παρακολουθούμε την ταχεία εξέλιξη των γεγονότων στην κατεύθυνση της χάραξης νέων αυτοκρατοριών με τον συγχρονισμό της βίαιης – χωρίς να διστάζει να γίνεται και αιματηρή- κατάλυσης εθνικών οικονομιών και την επιβολή «τεχνοκρατών», σχεδιαστών της μακρο-οικονομικής ενοποίησης, στον Μεσογειακό χώρο ( Τυνησία -Αίγυπτος –Λιβύη –Ελλάδα- Ιταλία κλπ), γίνεται πράξη ο φόβος των λαών για την επικράτηση των απάτριδων του χρήματος, ως ολοκληρωτισμός.
Σε ότι αφορά τα δικά μας, η αναζήτηση συναίνεσης στο πρόσωπο ενός Έλληνα για το ανώτατο αξίωμα προκαλεί πάντα άφθονη ίντριγκα γιατί αναζητείται πάντοτε ο πιο κατάλληλος διεκπεραιωτής πολύ συγκεκριμένων συμφερόντων. Ωστόσο, οι μυστικές διαβουλεύσεις, οι αιφνιδιασμοί και οι μπλόφες είναι έξω από την λογική της δημοκρατίας και όσοι κάνουν χρήση τέτοιων πρακτικών πρέπει να συνηθίσουν στην ιδέα ότι πρέπει να παύσουν να αυτοπροσδιορίζονται ως δημοκράτες. Για να δώσω όμως λίγο περισσότερη έκταση ώστε να ολοκληρωθεί η εικόνα θα αναφερθώ στην απελθούσα κυβέρνηση και τον τ. πρωθυπουργό, οι οποίοι ( κρίνοντας από τον χρόνο διακυβέρνησης που τους αναλογεί κατέχουν την μερίδα του λέοντος) αφού μετέτρεψαν την Ελλάδα σε Far West μετά την τριαντάχρονη υπονόμευσή της, αποστασιοποιημένοι από τις εγκληματικές τους πρακτικές , διέδωσαν στα διεθνή ΜΜΕ ότι: ο Ελληνικός λαός είναι πολύ διεφθαρμένος και πως αυτός φταίει για την κατάσταση της χώρας και στην συνέχεια υπέγραψαν την συνθήκη παράδοσης της πατρίδας τους στον «κατοχικό ζυγό». Πραξικοπηματικά μάλιστα, πριν από αυτό, αρνήθηκαν την διενέργεια εκλογών και την έκφραση της βούλησης του κυρίαρχου Ελληνικού λαού ( που μια και το φέρνει ο λόγος, υπήρξε το σύνθημα για να κερδίσουν την ψήφο του, μαζί με το άλλο που έλεγε πως «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες»).
Η αναδρομή όμως στην πορεία της εξέλιξης της ανθρωπότητας και την συσσωρευμένη εμπειρία επιβεβαιώνει πως , όχι μόνο οι τεχνητές συμβάσεις αλλά και ολόκληρα συστήματα κανόνων και συμβάσεων εξελίσσονται, μετατρέπονται και ανατρέπονται. Ελάχιστοι βέβαια θα υποστήριζαν το αντίθετο κινδυνεύοντας να κατηγορηθούν για θρησκευτική προσήλωση και δογματισμό, υποστηρίζοντας το αλάθητο. Με άλλα λόγια , οι συμβάσεις δεν είναι δεδομένες και οι λαοί δεν τις δέχονται με μηχανικό τρόπο. Η κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας ή , αν προτιμάτε, της συλλογικής μνήμης και η μετατροπή μας σε δούλους μας οδηγεί στην αμφισβήτηση και την άρνησή τους. Άλλωστε η μοιρολατρική αποδοχή δεν ταιριάζει στις σελίδες της ελληνικής ιστορίας. Επειδή όμως οι νέοι ηγεμόνες μπορεί να θεωρούν εαυτούς ως φορείς μιας σπουδαίας αλλαγής θα αναφέρω πως, οι Διαφωτιστές κατά τον 17ο και 18ο αιώνα- και όταν χάραζε μια νέα εποχή- διακήρυσσαν ότι ο άνθρωπος έχει την δυνατότητα να φτάσει στην ευτυχία μέσα από την συνεχή βελτίωση και εξέλιξη σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Για να το πετύχει αυτό έλεγαν πως πρέπει να βασίζεται μόνο στην δύναμη της λογικής του και της μάθησης. Ότι πρέπει να ελέγχει κριτικά την κάθε αυθεντία και να ασκεί κριτική στην πολιτική οργάνωση, τους θεσμούς κλπ ώστε να συμβάλει στην αναμόρφωση της ανθρώπινης κοινωνίας προς το καλύτερο. Ο Ζ. Ζ. Ρουσώ απευθυνόταν στους συμπατριώτες του εξυμνώντας τους Έλληνες, που νοιάζονταν πιο πολύ για την ελευθερία τους παρά για το πόσα θα κέρδιζαν. Φοβόταν πιο πολύ για την σκλαβιά τους παρά για την φτώχεια τους.
Οι Έλληνες πολίτες σήμερα γνωρίζουμε πως η κατοχή της χώρας μας, η αρπαγή των πλουτοπαραγωγικών μας πηγών και η μετατροπή μας σε σκλάβους δεν ισοδυναμεί με το βάρος των οφειλών μας. Πώς η επιβολή συναίνεσης περισσότερων πολιτικών δυνάμεων αποσκοπεί στην διασφάλιση της μακροχρόνιας σύμβασης γιατί με την συνυπογραφή της, όταν ο λαός θα εξεγείρεται εξαντλημένος από την φτώχεια , την αθλιότητα, τους φόρους, την λογοκρισία, την έλλειψη δικαιοσύνης, τον βιασμό και την λεηλασία του τόπου του, ο εμπαιγμός θα συνεχίζεται ,με την εικονική εναλλαγή στην εξουσία των ίδιων, στην ουσία, «δοσίλογων».
Το Ρωμαϊκό πολιτικό οικοδόμημα διαλύθηκε από τους εμφύλιους και ταξικούς πολέμους και τους αβάστακτους φόρους για την συντήρηση της πολεμικής του μηχανής και ενώ για άλλη μια φορά στην Ιστορία- όπως και σήμερα- οι ολίγοι απολάμβαναν όλον τον συσσωρευμένο πλούτο. Αφού κατέρρευσε η Ρώμη, λέει ο ιστορικός, κάθε αυτοκρατορία ακόμα και η πιο φιλόδοξη είναι καταδικασμένη να καταρρεύσει.
Ο Ρωμαϊκός τρόπος ζωής καταλύθηκε από τις εισβολές νομάδων της Ανατολής!...

«Είναι φρικτή η μέρα που ενδίδεις…»

Η κατασπατάληση των πόρων ενός κράτους ισοδυναμεί με την υπονόμευσή του και την κατάρρευση. Άφθονα είναι τα παραδείγματα στην Ιστορία που, όπως επί του παρόντος, επιβεβαιώνουν την πτώση, με την επανάληψη του φαινομένου. Οι φέροντες την ευθύνη για την ιδιοποίηση του δημόσιου πλούτου, τον χρηματισμό και την επερχόμενη έκλυση των ηθών και την πτώση των αξιών, γίνονται οι ίδιοι μάρτυρες της νομοτέλειας.
Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται πως οι υπονομευτές του κράτους και δημιουργοί των νέων ηθών ενσαρκώνουν απόλυτα το διαχρονικό μοντέλο του ποιητή. «Η ψυχή τους δεν ζητεί τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών, τα δύσκολα και τα ανεκτίμητα Εύγε». Άλλωστε αυτό δείχνει και η καθημερινή αξιοθρήνητη εικόνα που παρουσιάζουν, καθώς υποκρίνονται στην πολιτική σκηνή πως τάχα υποφέρουν για τα αντιλαϊκά και απάνθρωπα μέτρα που ψηφίζουν. Αντέχουν ακόμη και την στέρηση σχολικών βιβλίων που έχουν επιβάλει στους μαθητές, ενώ οι ίδιοι απολαμβάνουν στο ακέραιο το αντίτιμο του λειτουργήματος, να υπηρετούν τον λαό. Βέβαια η έλλειψη βιβλίων (κάποια στιγμή μπορεί να προβούν και στο κάψιμο τους, όπως συνέβη και σε άλλες σκοτεινές στιγμές της ανθρωπότητας), ή η αντικατάστασή τους από το διαδίκτυο ενισχύει την επικράτηση της νέας τάξης πραγμάτων με την μαζικότερη προπαγάνδιση των νέων κατευθύνσεων. Άλλωστε και οι συνοδοιπόροι υποστηρικτές του αφελληνισμού που, υποστέλλοντας την Ελληνική σημαία ως παρωχημένη ιδέα, υποχωρούν στην επέλαση του νεοθατσερισμού και του νέο-οθωμανισμού λειαίνοντας τις «γωνίες» της Ιστορίας, δεν αποτελούν αναζητητές της ιστορικής αλήθειας. « Οι ευτελείς συνήθειες, και οι μικροπρέπειες, κι οι αδιαφορίες τους εμποδίζουν» . Επικαλούμενοι τις διεθνείς δυσμενείς συγκυρίες, επέβαλαν μέτρα που θα ήταν η σωτηρία της Ελλάδας. Ακολούθησαν συμπληρωματικά και σύντομα επέβαλαν επιπρόσθετα μέτρα, γιατί όλα τα προηγούμενα ήταν ανεπαρκή! αποδεικνύοντας όχι μόνο το μέγεθος της ανικανότητας, της ανεπάρκειας και της ενδοτικότητάς τους αλλά της πλήρους υποταγής σε ξένα κέντρα αποφάσεων, που επιβεβαιώνουν αυτά που εύστοχα σχολιάζει ο ποιητής. «Είναι φρικτή η μέρα που ενδίδεις και πηγαίνεις στον μονάρχην Αρταξέρξη που σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια».
Ύστερα από όλα αυτά και μετά την λυσσαλέα αντίδραση των τοποτηρητών του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου στους μαζικούς αγώνες, ο έλληνας πολίτης γνωρίζει πως το ζητούμενο είναι ο εξανδραποδισμός του και η επιβολή ενός νέου καθεστώτος δουλείας. Όλοι γνωρίζουμε γιατί κάποιοι με το όνομα Σλόμπονταν, Μουαμάρ κτλ είχαν οικτρό τέλος ενώ ο Πινοσέτ έζησε μέχρι τα βαθειά του γεράματα, απολαμβάνοντας την ζεστή φιλοξενία της Δύσης που την ίδια στιγμή είναι αυτή που επιβάλλει την δική της καθεστωτικότητα και τυραννία. Για άλλη μια φορά λοιπόν στην σύγχρονη Ελληνική Ιστορία και παράλληλα με όλα τα διεθνή γεγονότα, οι ροπαλοφόροι του παρακράτους θυμίζουν πως η προβοκάτσια και οι άθλιες πρακτικές δεν αποτελούν παρελθόν. Το έργο τόχουμε ξαναδεί και με την δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη. Όσο μάλιστα η φτώχια θα μεγαλώνει, θα γίνεται όλο και πιο εύκολη η μίσθωση κουκουλοφόρων καθώς υπάρχει και η εξαθλιωμένη εφεδρεία των μεταναστών, θύματα του ίδιου συστήματος.
Έχουμε χρέος ως δάσκαλοι και γονείς να διαφυλάξουμε και να διαφωτίσουμε τα παιδιά μας από το κακό συναπάντημα που ενεδρεύει και τον σκοταδισμό. Ο εθελοντισμός, η προσφορά, η διάδοση της αγάπης για τα βιβλία και η αναζήτηση της σοφίας του αρχαίου κόσμου, όπου ο άνθρωπος διέπρεψε, (επιβεβαιώνοντας τα συνθετικά μέρη της λέξης), έχουν την δύναμη να φωτίσουν και να συντροφεύσουν τον καθημερινό μας αγώνα.
Η επερχόμενη υπογραφή του συμβολαίου εκποίησης της εθνικής μας περιουσίας στοιχειώνει τη σκέψη κάθε Έλληνα πολίτη που δεν γνωρίζει ποιοι θα είναι οι αποδέκτες των περιουσιακών στοιχείων της πατρίδας του ούτε τα προνόμια και τους όρους των επενδυτών. Τα χημικά αέρια, τα γκλοπς και τα ρόπαλα, η βία που συνοδεύει τον δόλο της πολιτικής εξουσίας (που οι πράξεις τους προοιωνίζονται την συρρίκνωση του Ελληνισμού, τον κρατικό ακρωτηριασμό και την εθνική υποδούλωση ) δεν έχουν την δύναμη να μετατρέψουν την οργή μας σε υπακοή. Η οργή αποτελεί την μόνη υγιή αντίδραση μιας προδομένης κοινωνίας. Άλλωστε δια της ανυπακοής και της εξέγερσης υπάρχει πρόοδος.

Η ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ

Η Ελλάδα είναι μια χώρα εκατοντάδων ανώτερων και ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και αμέτρητων δημόσιων φορέων, πλεονάζοντος προσωπικού και ελλειμματικής παραγωγικότητας. Δεν πρέπει ωστόσο να διαφεύγει της προσοχής μας ότι αυτό αποτελεί μέρος κυβερνητικών πρακτικών και σχεδιασμού, που ευδοκίμησαν από ένα χρονικό σημείο και μετά από αυτό που αποκαλούμε «Μεταπολίτευση».
Ένα ελάχιστο, μα αντιπροσωπευτικό, δείγμα δημόσιων φορέων που θα έπρεπε να αποτελούν θεμέλιες κολόνες του εκσυγχρονισμού της χώρας και θα υποστούν την εργασιακή εφεδρεία χιλιάδων εργαζομένων , αποτελούν: Το Εθνικό Κέντρο Έρευνας & Τεχνολογικής Ανάπτυξης, Ίδρυμα Τεχνολογίας & Έρευνας, Εθνικό ίδρυμα Αγροτικής Έρευνας, η Μονάδα Οργάνωσης & Διαχείρισης Αναπτυξιακών Προγραμμάτων, η Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία, το Κέντρο Εκπαιδευτικής Έρευνας και πολλά άλλα. Ο κατάλογος είναι αξιοσημείωτα μακρύς και έπεται η, εκ των πραγμάτων, οδυνηρή συνέχεια της εφαρμογής εργασιακής εφεδρείας, μετατάξεων, και απόλυσης εργαζομένων.
Κάποιοι από τους λόγους της μακροχρόνιας επικράτησης της συγκεκριμένης πολιτικής, που δημιουργεί πλεόνασμα θλίψης και οργής και όχι επιτευγμάτων είναι η ψηφοθηρία, ο χρηματισμός και η ασφυκτική πίεση στους δημοκρατικούς θεσμούς της χώρας μας. Είναι τρανταχτό το παράδειγμα της παραγραφής εγκληματικών δραστηριοτήτων καθώς και η απόσυρση καταγγελιών πολιτών, για κατάχρηση δημόσιου χρήματος και περιουσίας με μαφιόζικου τύπου συναλλαγές, στα αραχνιασμένα αρχεία της δικαιοσύνης.
Η λεηλασία και η γενικότερη παρακμή, κατά την μακροχρόνια ανάπαυλα που έχει ήδη χαρακτηριστεί ως περίοδος εικονικής ευημερίας, έρχεται να επιβεβαιώσει πως η «Μεταπολίτευση» αποτελεί ένα ανολοκλήρωτο το έργο, καθώς το πολιτικό κλίμα των ημερών μας αποτελεί μια φυσική συνέχεια του κράτους της Δεξιάς, των σκανδάλων και της «διαχείρισης» των χρημάτων του σχεδίου Μάρσαλ και της Ένωσης Κέντρου, του Γ. Παπανδρέου, που αποτελούσε μόνιμα τον κυματοθραύστη των αριστερών κυμάτων και του λαϊκού κινήματος ( με όποιους συνειρμούς δημιουργεί αυτό, σε σχέση με το έργο των απογόνων του), που όταν κατέλαβε την εξουσία δεν παρέπεμψε στην Δικαιοσύνη τα σκάνδαλα της Δεξιάς ! Ο χαφιεδισμός, οι εκβιασμοί οι δωροδοκίες, η βία, το παρακράτος και η υποταγή στον ξένο παράγοντα δεν έπαψαν έκτοτε να επικρατούν στον δημόσιο βίο και - παρ’ όλους τους φανφαρονισμούς - επιβεβαιώνουν πως η Μεταπολίτευση δεν ολοκληρώθηκε ποτέ ( εκτός και αν ως Μεταπολίτευση εννοούμε την επαναφορά στο προ-συνταγματαρχών μπάχαλο) .
Στις παρούσες συνθήκες λοιπόν, κάθε κοντόφθαλμη αντιμετώπιση δεν είναι μόνο άκαιρη, γιατί οδηγεί στην στείρα και ανώφελη αντιπαράθεση επαγγελμάτων (αξίζει άλλωστε να επισημάνουμε την σφοδρή επίθεση που έχει δεχθεί και η Μεσαία τάξη της χώρας μας) αλλά σε χειρότερα σενάρια αλληλοεξόντωσης και στην μετατόπιση του κέντρου βάρους του προβλήματος. Κατά την βούληση των καιρών, χρειάζεται γενναία και ρεαλιστική αξιολόγηση, μαζική συσπείρωση (γιατί όλοι εμείς πληρώνουμε το τίμημα φαύλων πολιτικών) και συνέχιση του αγώνα για την πραγματική Μεταπολίτευση που σημαίνει την επιβολή κανόνων, την τιμωρία των καταχραστών και την δήμευση των περιουσιών τους, γιατί πλέον … επαφίεται μόνο στον πατριωτισμό μας.

Οι απάτριδες ερημίτες του χρήματος

Η υποταγή των πολιτικών στους μηχανισμούς του χρηματοπιστωτικού συστήματος και η μετατροπή των κρατών σε αγορές, έχουν διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για το πέρασμα σε μια νέα εποχή. «Βλέπω» έλεγε ο λάτρης του αρχαίου Ελληνικού κόσμου, Φρ. Νίτσε, «αυτούς τους ερημίτες του χρήματος, διεθνείς και απάτριδες, που ελλείψει του πολιτικού ενστίκτου από την φύση τους, συνήθισαν να χρησιμοποιούν την πολιτική σαν μέσο που υπηρετεί το χρηματιστήριο και το κράτος και την κοινωνία σαν παραγωγή πλουτισμού».
Οι ίδιες σκέψεις οδηγούν και σήμερα στην διαπίστωση του εκφυλισμού της δημοκρατίας, την δυσπιστία στους πολιτικούς αντιπροσώπους και τις κυβερνήσεις, που στερούν τους πολίτες από δικαιώματα- που προκύπτουν από το Σύνταγμα κάθε χώρας- και την πρόσβαση σε αγαθά και υπηρεσίες, ενώ είναι αισθητή η απουσία μιας ανθρωποκεντρικής παιδείας, που διαμορφώνει ανθρώπους με βαθειά σκέψη και αρετή.
Μέσα στο νοσηρό κλίμα μιας πολύπλευρης και περίπλοκης κρίσης, διαπιστώνουμε κι εμείς την ανικανότητα της Ευρώπης να διαχειριστεί την ιστορική εμπειρία και την βαριά κληρονομιά της. Όμως η Ευρώπη δεν αναρωτήθηκε έγκαιρα ούτε για τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας, τα διεθνή χρηματοπιστωτικά προβλήματα – ώστε να επιβάλλει κανόνες- και την ραγδαία αυξανόμενη φτώχεια. Σε τελική ανάλυση, όχι μόνο δεν κατάφερε να γίνει η Ευρώπη των λαών, όπως κάποιοι ευελπιστούσαν- αναδεικνύοντας τις αξίες του Ευρωπαϊκού πολιτισμού- αλλά αναπροσαρμόστηκε στα μέτρα των αγορών και εφαρμόζει απάνθρωπες «μεταρρυθμίσεις» εις βάρος των λαών της.
Παρόμοια είναι άλλωστε η ατμόσφαιρα και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού όπου, ανησυχώντας για την καθημερινή επιβίωση οι Αμερικανοί πολίτες αναπολούν άλλες εποχές δημιουργίας και Δημοκρατικών αναζητήσεων όταν οι πρόεδροι Τ. Τζέφερσον και Τ. Ουάσινγκτον , στον ελεύθερο χρόνο τους μελετούσαν τον Βολταίρο και τον Ρουσσώ.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι είναι χιλιάδες οι φωνές διαμαρτυρίας γιατί δεν εισακούονται οι πολίτες από τους αντιπροσώπους τους. Διάχυτη είναι η αμφιβολία για την ποιότητα της δημοκρατίας και την ανυπαρξία Κράτους Δικαίου, ενώ διαβλέπουν ακόμη και την παραβατική επιθετικότητα ενός αμυντικού δόγματος, ευθυγραμμισμένο με τα συμφέροντα των εταιρειών και της πανίσχυρης πολεμικής βιομηχανίας.
Συμπιεσμένοι από την σχεδόν ανύπαρκτη κοινωνική προστασία και την αποσύνθεση του εκπαιδευτικού συστήματος, οι Αμερικανοί πολίτες αρνούνται τα δημόσια σχολεία ! Δεν είναι λίγοι οι γονείς που αναλαμβάνουν προσωπικά την μόρφωση και την διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους, για να τους μεταδώσουν όχι μόνο γνώσεις αλλά και τους υπό διωγμό ηθικούς κώδικες και τις λαϊκές παραδόσεις, αξίες που αποτελούν την σοφία γενεών αλλά και πηγή έμπνευσης του Συντάγματος.
Όπως αντιλαμβανόμαστε, οι διάφορες μορφές πάλης όπως και οι συγκεντρώσεις πολιτών, η οργή αλλά και οι βίαιες συγκρούσεις θα αποτελούν μέρος των επερχόμενων εξελίξεων. Γιατί σε μια κοινωνία, όπου επικρατεί η χαλάρωση των ηθών, η έκρηξη βίας είναι αναπόφευκτη, ιδιαίτερα όταν οι νεανικοί πληθυσμοί χάσουν κάθε ελπίδα για το μέλλον και οι φτωχοί διαπιστώσουν ότι το χάσμα με τον πλούτο όλο και μεγαλώνει.
Σε κάθε περίπτωση βέβαια γνωρίζουμε ότι , χάρη στην αρετή και την καθημερινή προσπάθεια εκατομμυρίων ανώνυμων ανθρώπων είναι σήμερα ο κόσμος λιγότερο αβίωτος και επισφαλής.

Η ΑΓΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Αρχικά οι ειδικοί απεφάνθησαν την ανικανότητα του μέσου ανθρώπου ώστε η διαχείριση όλων των θεμάτων να ανατεθεί στους ¨επιλεγμένους¨ που έκτοτε καθοδήγησαν το πεπρωμένο κάθε έθνους. Στην συνέχεια ανέλαβαν να εκμηδενίσουν την ιστορική ιδιαιτερότητα κάθε λαού και κοινότητας ανθρώπων μετατρέποντάς τους σε ευκολοδιαχειρίσιμες, άμορφες μάζες και να εγκαθιδρύσουν την παγκοσμιοποίηση.
Στα μαζικά κόμματα, όπως γνωρίζουμε, οι αρχηγοί οργανώνουν τις γνώμες, καταργώντας την αυτονομία των πολιτών (αυτών που τάχα αντιπροσωπεύουν) ενώ οι πράκτορες ης εξουσίας διεισδύουν στην μάζα, φέροντας ανάλογα με τους καιρούς το κατάλληλο προσωπείο. Τα μαζικά μέσα ενημέρωσης, παρόλη την φαινομενική πολυποικιλότητα και τον πλουραλισμό, συνδιαμορφώνουν την κοινή γνώμη και συμβάλλουν καθοριστικά στην επικράτηση ενός, κατά γενική ομολογία, χαμηλών προδιαγραφών πολιτισμού αλλά και ενός τύπου ανθρώπου δίχως βαθύ στοχασμό, κριτική ικανότητα και ορθολογισμό, εξουδετερώνοντας κάθε τι υγειές και πηγαίο.
Είναι αναμφίβολα μακρύς ο δρόμος που έχουμε διανύσει ως κοινωνία της μάζας, που μετατοπίζεται άβουλα κατά τα προστάγματα των κέντρων αποφάσεων ενώ έχουμε με την πάροδο του χρόνου αναπτύξει υψηλά επίπεδα απάθειας και αναλγησίας ώστε να έχουμε χάσει ακόμη και την επιθυμία για ανεξαρτησία !
Το κεφάλαιο, από την άλλη, υπακούει ακατάπαυστα στην μόνιμη και εγγενή αδυναμία που το διέπει, της συνεχούς αναζήτησης νέων πεδίων επέκτασης. Μέρος της στρατηγικής που έχει κατά καιρούς επιστρατεύσει αποτελούν,
- Η μεταφορά μονάδων παραγωγής στις χώρες του τρίτου κόσμου για την μείωση του εργατικού κόστους
- Η επιβολή πολέμων και η ενίσχυση της πολεμικής βιομηχανίας
- Η αναζήτηση νέων τεχνολογιών που προβάλλονται πως τάχα έχουν οικολογικές διαστάσεις
- Η επέκταση στο χρηματοπιστωτικό πεδίο κεφαλαιακής συσσώρευσης, για να επιτευχθεί η σημερινή γιγάντια συγκέντρωση πλούτου που υπερβαίνει πολλαπλά το παγκόσμιο ΑΕΠ !
- Η επέκταση των επενδυτικών δικαιωμάτων που απειλούν και ακυρώνουν την εδαφική αυτονομία γεωργικών κοινοτήτων μετατρέποντας την γεωργική γή σε πεδία εξόρυξης με δραματικές επιπτώσεις στο περιβάλλον ενώ διαταράσσουν και εντείνουν τα προβλήματα επισιτισμού των πληθυσμών. Τραγική συνέπεια της εν λόγω τακτικής βέβαια αποτελούν οι εκτοπίσεις και μεταναστεύσεις πληθυσμών από όπου προκύπτει φθηνή εργασία ( για να μην ξεχνάμε ότι και κατά το πρώιμο καπιταλισμό είχε επιβληθεί η αποαγροτοποίηση και στην συνέχεια η προλεταριοποίηση των χωρικών)
- Κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας. Η Ελλάδα δεν αποτελεί την πρώτη και δεν θα είναι η τελευταία χώρα που θα την απωλέσει. Η εκποίηση της χώρας μας εντάσσεται στα πλαίσια της γενικευμένης αποδόμησης των εθνικών οικονομιών και σύντομα θα δούμε την εισβολή των « επενδυτών» κατακτητών.
- Δεν θα μπορούσαμε βέβαια να παραλείψουμε την Αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων που αποτελεί την γενική επίθεση στους μισθούς στις συντάξεις, την υγεία και την παροχή φαρμάκων, την εκπαίδευση ( που έχει πάψει προ πολλού να είναι παιδεία ) κτλ.
Με λίγα λόγια, είναι άλλη μια ιστορική στιγμή που επιβεβαιώνει την αρχή πως, οι επαγγελματίες πολιτικοί, εκείνοι οι «επιλεγμένοι», εφαρμόζουν κατά γράμμα τα σχέδια των οικονομικών κύκλων. Εν προκειμένω μάλιστα, θα «νομιμοποιήσουν» την Αναδιάρθρωση ( όντας σε διατεταγμένη υπηρεσία άλλωστε έχει, εξ αρχής, ομολογήσει ότι θα είναι, ο Πρωθυπουργός της Αναδιάρθρωσης με οποιοδήποτε κόστος) υπερψηφίζοντας Μνημόνια, Μεσοπρόθεσμα και Νομοσχέδια.
Η κρίση λοιπόν που βιώνουμε είναι συνολική και όχι απλά οικονομική. Η μόνη μας ελπίδα είναι οι αγώνες των λαών που προβληματίζουν και φέρνουν σε δύσκολη θέση τους δεσμώτες μας οι οποίοι επιδιώκουν διαρκώς να μας περιορίζουν εντός των ορίων που κατασκευάζουν. Από τους αγώνες αυτούς, σημαντικό ρόλο θα παίξει το πόσο ενωτικοί και μαζικοί θα είναι, θα κριθούν όποιες επωφελείς αλλαγές προκύψουν.
Όσο για την περιφρόνηση του «ξενόφερτου» κυρίου των παρυφών της εξουσίας προς τον άθλιο Ελληνικό λαό (ξενύχτια γλέντια και μπουζούκια) απλά θα τον παραπέμψω στην βιβλιογραφία περί του ρόλου της κομματοκρατίας και της οικογενειοκρατίας που μαστίζει αυτόν τον τόπο. Γιατί ποιός δεν γνωρίζει ότι, στην χώρα των χιλιάδων «μαϊμούδων» Δημόσιων οργανισμών ( όπου στέγασαν τα όνειρά τους άβουλοι πολίτες) που εκτόξευσαν το δημοσιονομικό κόστος στα ύψη, την χώρα των χιλιάδων μιζαδόρων, δωροδοκημένων, «ανάπηρων», αναξιοκρατικώς διορισθέντων, καταχραστών δημόσιου πλούτου και γενικώς παρασιτούντων, όλα αυτά αποτελούν μέρος από τα έργα και τις ημέρες της φαμίλιας !

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΟΥΓΚΛΑΣ

Σε κάθε στάδιο της ανθρώπινης πορείας υπήρχαν διεφθαρμένες κυβερνήσεις και εγκληματίες όμως δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι, πίσω από την δυστυχία , τα εγκλήματα και την υποταγή, υπήρχαν πάντα εκατομμύρια έντιμων και αντρείων ανθρώπων που μόχθησαν για το καλό, με οποιοδήποτε κόστος. Η πορεία αυτή υπήρξε συγκρουσιακή καθώς όπως γνωρίζουμε συνοδεύτηκε από εξεγέρσεις και επαναστάσεις που , αρκετές φορές σε συνθήκες κορύφωσης , συνέβαλαν στην ανατροπή του συστήματος που παραβίαζε την ισορροπία και συντηρούσε την κατάφορη αδικία.
Για άλλη μια φορά στις μέρες μας λοιπόν , διανύουμε μια παγκόσμια οικονομική και πολιτική κρίση, με χαοτικά και αδιέξοδα χαρακτηριστικά που ταρακουνάει συθέμελα την ανθρωπότητα. Υποπτευόμαστε , ωστόσο, ότι η γνωστή οργάνωση του κόσμου δεν μπορεί να διαρκέσει άλλο, όποια μορφή και αν επινοεί. Δεν παύει βέβαια να διατηρεί ακόμη την ικανότητα να προκαλεί αλύπητα την ανθρωπότητα και να λεηλατεί ακόμη και αυτονόητα και κοινά για όλους αγαθά της Γης, διατηρώντας την παθογένεια της συσσώρευσης. Μέσα σε ένα τέτοιο νοσηρό κλίμα, για κάποιες κοινωνίες, έρχεται η ώρα της επαλήθευσης του πρώτου μαθήματος Βιολογίας στην Ιστορία, τον Ανταγωνισμό και την Επιβίωση. Σύμφωνα με τον ανελέητο αυτό νόμο της φύσης οι οργανισμοί με λιγότερες ικανότητες, πνευματική ανεπάρκεια και κακή φυσική κατάσταση υποκύπτουν στον ισχυρότερο. Ως εκ τούτου, η αδύναμη και ξεμοναχιασμένη ελληνική κοινωνία, εξαιτίας της διαφθοράς και της επερχόμενης παραλυσίας, αποτελεί σήμερα το έδεσμα που θα χορτάσει την πείνα των αρπακτικών. Είναι όμως συγχρόνως και η στιγμή που, όπως κάθε θυματοποιημένη κοινωνία, έχει την ευκαιρία να συνειδητοποιήσει πως, σε συνθήκες πλήρους ελευθερίας κυριαρχεί η ανισότητα- αυτό δηλαδή που κοινώς αποκαλείται νόμος της ζούγκλας- και πως μοναδική διέξοδο για την αποκατάσταση της ισορροπίας αποτελεί η μάχη για την επικράτηση κανόνων Δικαίου και την εξάπλωση της παιδείας.
Αξίζει εν τούτοις να παρατηρήσουμε πως οι πρακτικές των ασύδοτων οικονομικών κύκλων παραβιάζουν θεμελιώσεις τακτικές επικράτησης , επιλέγοντας την ολοκληρωτική λεηλασία, την διάλυση και την καταστροφή. Ο σοφός στρατηγός, όπως έχει σημειωθεί από κλασσικούς θεωρητικούς του πολέμου, πρέπει να καθορίζει πόσο θα λεηλατήσει και να γνωρίζει πως κινδυνεύει να χάσει την μάχη αν πέσει στην παγίδα της αλαζονείας. Ένας λαός που χάνει τα πάντα αποκτά αυτογνωσία, ξέρει τι πρέπει να υπερασπίσει και δεν διστάζει να ακολουθήσει απρόβλεπτα μονοπάτια.
Δεν είναι περίεργο λοιπόν που το πλήθος στις πλατείες συζητάει για την άμεση Δημοκρατία και επιβεβαιώνει πως η παρουσία του εκεί - ιδιαίτερα σε μια πλατεία που φέρει τιμητικά το όνομα του Συντάγματος - αποτελεί πράξη ακύρωσης των εκπροσώπων του. Υποθέτω βέβαια πως οι τελευταίοι, λαβαίνουν καθημερινά το μήνυμα της απαξίωσης και της περιφρόνησης από ένα λαό ενωμένο, απαλλαγμένο από πολιτικές προτιμήσεις και κομματικές ταυτότητες, αναδεικνύοντας μια νέα δυναμική. (Η διαφυγή τους μάλιστα κατά τόπους επιτυγχάνεται με ισχυρή δύναμη κρανοφόρων, ενώ τα αυγά και τα γιαούρτια πέφτουν βροχή) .
Γνωρίζουμε ότι τα πράγματα θα εξελίσσονται αναπόφευκτα προς το χειρότερο καθώς θα βλέπουν το φώς της δημοσιότητας οι συνέπειες της εγκληματικής διοίκησης ιδιαίτερα δε σε συνάρτηση με την «κακή» γειτονία. Δυτικοί παρατηρητές πάντως και οικονομικοί αναλυτές ( αδιάφορο αν διατελούν στην υπηρεσία νομισματικών ή άλλων κύκλων συμφερόντων) έχουν ήδη σχολιάσει αρνητικά την στάση της ελληνικής κυβέρνησης που δεν μπήκε στον κόπο διαπραγμάτευσης ! θέτοντας έτσι και εκείνοι, πλαγίως, θέμα προδοσίας και υποταγής άνευ όρων.

IUSTITIA OMNIBUS

Αν και είναι δραματικές οι στιγμές που ζει η ελληνική κοινωνία και ακόμη δραματικότερες οι προοπτικές της θα λέγαμε, προς στιγμή τουλάχιστον, πως υπάρχει η ευκαιρία να δοθεί τέλος σε ένα χρόνιο υπονομευτικό έργο που εξάντλησε κάθε όριο και να επιβεβαιωθεί το τέλος μια εποχής.
Για κάποιους που απορούσαν, πόσο χαμηλά μπορεί να βρίσκεται ο πάτος της αχρειότητας, έφτασε η ώρα να δουν πώς κλείνει ο κύκλος του φαντασιακού πλούτου των «παροχών». Είναι η ώρα που οι πιστωτές εμφανίζονται να ζητούν πίσω όσα «δάνεισαν». Η στιγμή που κάθε λογής τυχοδιώκτες και αμοραλιστές κερδοσκόποι βλέπουν την περιουσία τους να πολλαπλασιάζεται. Έργα ζωής, προϊόντα κόπου και ιδρώτα χιλιάδων Ελλήνων, φυσικός πλούτος, στρατηγικής σημασίας τομείς της χώρας, εθνική κυριαρχία, όλα στα χέρια των τζογαδόρων και των πολιτικάντηδων.
Δειλά-δειλά επισκέπτονται την μνήμη μας ρακένδυτες φιγούρες μιας άλλης εποχής, μέσα από τις εικόνες που κατέγραψαν Ιστορικοί και αγαπημένοι Έλληνες συγγραφείς, στιγματίζοντας τους υπαίτιους και περιγράφοντας την φτώχεια που ξεπήδησε μέσα από παρόμοιες, με τις σημερινές συνθήκες υποδούλωσης.
Οι πιστωτές μας είναι εδώ και έχουν αξιώσεις της πολυσυζητημένης συναίνεσης, κυρίως, μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων γιατί πρέπει αμφότεροι να αναγνωρίσουν το «χρέος» και να αναλάβουν την ευθύνη της αποπληρωμής του. Η τυπολατρική τήρηση του «πρωτοκόλλου» δεν αποτελεί παρά την ενδεδειγμένη διαδικασία που εξασφαλίζει την ευμάρεια των πιστωτών και των απογόνων τους γιατί περιττεύει ίσως να αναφέρουμε ότι, η αποπληρωμή του «χρέους» που δημιούργησαν πολιτικοί και παρατρεχάμενοι, χωρίς καμία ποινική ευθύνη, θα επιβαρύνει πολλές κατοπινές αθώες γενιές Ελλήνων.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει ο τρόπος που η Κυβέρνηση ξεπουλάει την ΔΕΗ , τον ΟΣΕ κτλ και είναι μάλλον ο συνήθης, δηλαδή με τον «εξευτελισμό» τους. Κατά τον ίδιο τρόπο άλλωστε θα υλοποιήσει και το δυσάρεστο ( θα νομίζαμε) έργο, της απόλυσης δημοσίων υπαλλήλων καθώς τους έχει ήδη ταπεινώσει χαρακτηρίζοντάς τους, «κοπρίτες».
Παρόλα αυτά, έχουμε στο προσκήνιο την δυσαρέσκεια αρχισυνδικαλιστάδων που αποτελούν συστατικό στοιχείο του οικοδομήματος, από την στιγμή που ως ψηφοφόροι επάνδρωσαν τον κρατικό μηχανισμό. Οι απειλές τους χωρίς αμφιβολία δημιουργούν ανατριχιαστικούς τριγμούς στα ανώτατα κομματικά και κυβερνητικά κλιμάκια και προοιωνίζονται την συντριβή τους.
Για τους υπαίτιους της τραγωδίας, γνωρίζουμε ότι ορισμένοι σκοπεύουν να «την κοπανήσουν» για τα ανώτατα οφίκια της Διεθνούς της ολιγαρχίας, κάποιοι άλλοι έχουν αποκτήσει αμύθητα πλούτη. Όμως τα ονόματά τους είναι ήδη γνωστά σε όλους και καταγεγραμμένα ενώ εκείνα που μας διαφεύγουν, θα τα «ξεβράσει» η ιστορία.
Γνωρίζουμε ότι οι απώλειες είναι μεγάλες και αναπόφευκτες αλλά πρέπει να παλέψουμε για να κρατήσουμε όσα περισσότερα μπορούμε. Όταν θα πάμε στις πλατείες για να εκδηλώσουμε την αγανάκτησή μας ( φοβερό εργαλείο το facebook- τι θα γινόμασταν χωρίς αυτό ! ), δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε ότι χωρίς την απονομή Δικαιοσύνης δεν θα επανακάμψει η Ελληνική κοινωνία και δε θα δοθεί οριστικό τέλος στον εφιάλτη.
Η χώρα είναι λάθος να σημάνει γενική υποχώρηση. Μάχη που εγκαταλείφθηκε δεν κερδήθηκε ποτέ.

ΣΕ ΑΝΑΜΟΝΗ ΘΕΣΜΙΚΩΝ ΑΛΛΑΓΩΝ

Πολλοί, αδιαμφισβήτητα , θα συμφωνήσουν ότι για την ταπεινωτική θέση στην οποία έχει βρεθεί η Ελλάδα δεν φταίει μόνο η αποδοχή προμηθειών , για παραγγελίες οπλικών συστημάτων , από τον «σύντροφο» Άκη. Την ενοχή του εξάλλου θα έπρεπε να την κρίνει ένας δικαστής και όχι εγώ. Για να λέμε όμως και του «στραβού το δίκιο» υφίσταται και θέμα στοχοποίησης ,όταν κάποιοι επιδιώκουν να ξεφορτωθούν ένα «καμένο χαρτί» θεωρώντας ότι θα απορροφήσει την συσσωρευμένη οργή του λαού και θα συγκαλυφθεί η αλήθεια. Οι εγκληματικές όμως ενέργειες εις βάρος της χώρας μας που επιβαρύνουν όχι μόνο τον κ. Τσοχατζόπουλο αλλά και όλους όσους έχουν κατηγορηθεί για συμμετοχή σε τερατώδη σκάνδαλα , δεν εμπίπτουν στην δικαιοδοσία της Δικαιοσύνης ,ακόμη κι όταν οι ίδιοι οι κατηγορούμενοι ομολογούν εμμέσως την ενοχή τους, καλυπτόμενοι πίσω από τις οχυρώσεις της παραγραφής. Τουναντίον , βλέπουμε να σχηματίζονται , αδρά αμειβόμενες για καιρούς οικονομικής κρίσης , Εξεταστικές επιτροπές και υποεπιτροπές εκπροσώπων της Βουλής – που θυμίζουν κάτι από την Σύγκλητο της παρηκμασμένης Ρώμης. Καταλήγουμε λοιπόν στο εύλογο συμπέρασμα πως, ο παροπλισμός της Δικαιοσύνης ( ! ) αποτελεί μια μεθοδευμένη παρέκκλιση ώστε να συντελείται Έγκλημα χωρίς Τιμωρία.
Όχι αδίκως επίσης, έχει δημιουργηθεί και η αίσθηση πως ο πανεπιστημιακός και πνευματικός κόσμος της χώρας ( τελικά, υπάρχει !) άργησε να εκδηλώσει την ανησυχία του για όσα συμβαίνουν και δια στόματος Συνταγματολόγου, ο οποίος διετέλεσε διευθυντής του Νομικού γραφείου του Α. Παπανδρέου , να αναρωτηθεί πώς βρέθηκαν δημόσιοι λειτουργοί να υπογράψουν Συμβάσεις παραίτησης από την Εθνική Κυριαρχία ! Στο σημείο αυτό θα μπορούσαμε να αντιπαρατάξουμε άπειρα παραδείγματα εντιμότητας και παλικαριάς , όπως ο άξιος ηγέτης του λαού του, Τάσος Παπαδόπουλος αλλά θα σταθώ, πηγαίνοντας λίγο πιο πίσω, στην συγκινητική ιστορία του Έλληνα στρατιώτη Κωνσταντίνου Κουκκίδη ο οποίος όταν έλαβε την εντολή από Γερμανό αξιωματικό, των άρτι αφιχθέντων γερμανικών στρατευμάτων Κατοχής, να υποστείλει την Ελληνική σημαία στην Ακρόπολη ( ακούστε αυτό, κύριε Πάγκαλε ) αρνήθηκε ! Η υποστολή της σημαίας έγινε από Γερμανό στρατιώτη και μη αντέχοντας την ταπείνωση, ο έλληνας στρατιώτης , τυλίχτηκε στην ελληνική σημαία και από το σημείο που βρισκόταν, έπεσε στο κενό και σκοτώθηκε.
Ορθώς πάντως υπέδειξε , ανάμεσα σε άλλα, ο εν λόγω Συνταγματολόγος , την αναγκαιότητα μιας θεσμικής Μεταπολίτευσης λόγω της υφιστάμενης οικονομικής και δομικής κρίσης της χώρας μας. Αλλά κάτι πρέπει οπωσδήποτε να κάνουν και οι ίδιοι, μιας και άπτεται του αντικειμένου τους, πέρα από τις υποδείξεις και πριν αποφασίσει ο λαός να εφαρμόσει την ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματος ... Σε ότι αφορά βέβαια διαπιστώσεις περί της απώλειας της Εθνικής μας Κυριαρχίας , ως συνέπεια μάλιστα της – κατ’ υπόδειξη ξένων κύκλων ενδιαφερόντων- πολιτικής, να μην ξεχνάμε ότι οι κομμουνιστές δικάζονταν, καταδικάζονταν και εκτελούνταν ως κατάσκοποι ή όργανα Ξένης Δύναμης.
Θα αναρωτιέται βέβαια κανείς, αν χρειάστηκε να περάσουν δεκαετίες για να αντιληφθούν, όσα συμβαίνουν εδώ και χρόνια, που η περιουσία του ελληνικού λαού υποθηκεύεται , αποκρατικοποιείται , εξυγιαίνεται και «αλλάζει χέρια» , από τους ίδιους πάντα φυσικά «συντρόφους» σοσιαλιστές που τώρα υποδεικνύουν την παραχώρηση του management , αναζήτηση στρατηγικού επενδυτή, μετοχοποίηση ή ιδιωτικοποίηση Δημοσίων Φορέων και Αξιοποίηση της Δημόσιας περιουσίας αλλά και την Δέσμευση των καταθέσεων Ενοριών, Μοναστηριών και Εκκλησιαστικών Ιδρυμάτων ! Σύντομα θα απαιτήσουν τα ασημικά, τα χρυσαφικά και τα τιμαλφή μας …
Σε ότι αφορά την Εκκλησία, ασχέτως αν συμμερίζεται κανείς ή όχι τις μεταφυσικές της ανησυχίες, εάν αντιπαραθέταμε την εικόνα που παρουσιάζουν τα εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας μας - ιδιαίτερα μάλιστα τα Πανεπιστήμια που θα έπρεπε να αποτελούν Ναούς της Γνώσης – με τους τόπους προσευχής, κατά κοινή ομολογία, τα συμπεράσματα που θα βγάζαμε θα ήταν καταδικαστικά για τις κυβερνήσεις μας.
Ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης , οι πρόωρες εκλογές , τεχνάσματα και ρητορείες δεν μπορούν άλλο να αποτελούν την «ενδιάμεση λύση».
Η διέξοδος από την κρίση , όταν καθημερινά «την πληρώνουμε» ( αθώοι και μη ) έλληνες πολίτες, δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ χωρίς την Κάθαρση και την Τιμωρία που θα επιβάλλει ο Δικαστής στους υπαίτιους της συμφοράς. Μόνο τότε θα σημάνει Αλλαγή πορείας…

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ

-Ο ποιητής ομολόγησε πως έπρεπε να βωμολοχεί στους στίχους του για να κρατήσει το κοινό του.
-Τα ξεπέρασμα κάθε ηθικού φραγμού είχε ως συνέπεια , οι υποψήφιοι να εμφανίζονται με τα χρήματα στο χέρι για να εξαγοράσουν την ψήφο των πολιτών ή την ετυμηγορία των δικαστών.
-Όπου αποτύγχανε το χρήμα , υπήρχε ο εκβιασμός και η δολοφονία . Το έγκλημα στις πόλεις ήταν στο απόγειό του.
-Οι ανώτατοι άρχοντες κατέθεταν στο ταμείο τους διπλάσια από όσα κατέθεταν στο Ταμείο του Κράτους.
-Οι πλουτοκράτες εξαγόραζαν τους αριστοκρατικούς και τους δημοκρατικούς .
-Όσοι είχαν τον πλούτο πλήρωναν μονομάχους για να προστατεύουν την ζωή τους ενώ το προλεταριάτο ζούσε στην εξαθλίωση και οι χωρικοί λιμοκτονούσαν . Το μόνο που τους είχε απομείνει για να ζήσουν ήταν … η ανάσα τους !
Η Δημοκρατία , κατά τον Γάιο Ιούλιο Καίσαρα, είχε πλέον πεθάνει.
Ομολογίες σπουδαίων ανθρώπων που έζησαν -όσο κι αν θυμίζει την δική μας- σε μιαν άλλη εποχή όταν η συγκέντρωση πλούτου στην Ρώμη είχε δημιουργήσει χάσμα ανισότητας, ηθική παρακμή και χάος , καταλήγοντας στην δίνη ενός εκατονταετούς ταξικού πολέμου.
Με άλλα λόγια , πρόκειται για αναλογίες που προκύπτουν σε συνθήκες κρίσης , από τον συγκεντρωτισμό της εξουσίας και την επιβολή της τρομοκρατίας των ισχυρών και της αλαζονείας του πλούτου.
Είναι ολοφάνερο πως η ανάδειξη υπερεθνικών κέντρων διακυβέρνησης παύει πλέον να αποτελεί μια σκοτεινή υπόνοια των αδυνάτων ή προμελέτη σχεδίου δράσης των ισχυρών, καθώς βλέπουμε τις χώρες να καταρρέουν σαν χάρτινοι πύργοι. Μιλώντας βέβαια για την Ελλάδα- και κάποιες άλλες χώρες- υποθέτω ότι πολλοί θα έχουμε συμπεράνει πως «χρεοκόπησε» από το βάρος των δανείων και των χρεών της , υπακούοντας στην νομοτέλεια των αριθμών και της λογικής πως, όταν δεν παράγεις δεν μπορείς να καταναλώσεις και να «ευημερείς». Αναμφίβολα λοιπόν θα καταλήξουμε και στο συμπέρασμα της «εκ προμελέτης» υπαγωγής της «πατρίδας» σε μηχανισμούς Στήριξης και σε Μνημόνια που υποκαθιστούν το Σύνταγμά της.
Ωστόσο , η εξάπλωση της εξαθλίωσης και η διόγκωση των ανισοτήτων διαρκώς θα ενισχύουν την αναζήτηση μιας δικαιότερης κατανομής του πλούτου , ενώ για την πραγμάτωση του στόχου αυτού-την αποκατάσταση δηλαδή της ισορροπίας- σημαντικό ρόλο θα παίξει ο κανόνας του πολέμου των αντιθέσεων αλλά και οι εγγενείς τάσεις αυτοκαταστροφής της αλαζονικής εξουσίας.
Όταν, σε τελική ανάλυση , πέσουν οι μάσκες, θα πάψει να ισχύει το αυτονόητο της χειραγώγησης των λαών, τα πλήθη δεν θα κατευθύνονται και οι ισχυροί δεν θα μιλούν για τον «εκδημοκρατισμό των Βεδουίνων η την «δημοκρατία» στο Αφγανιστάν. Ο Τούρκος πρωθυπουργός δεν θα υποστηρίζει πως κατέχει την μαγική συνταγή γιατί τάχα απέδειξε ότι το Ισλάμ και η Δημοκρατία μπορούν κάλλιστα να συνυπάρξουν !
Τότε , κατά γενική ομολογία , η Δημοκρατία θα έχει επισήμως πεθάνει και όταν κάποιος Έλληνας Πρωθυπουργός ξαναπροτείνει την δημιουργία ενός κέντρου Δημοκρατίας στην Ελλάδα, θα πρόκειται για ένα εργαστήριο μελέτης των αρχαίων Ελλήνων νομοθετών, φιλοσόφων και επιστημόνων που θα έχουν στο κέντρο τον άνθρωπο.
Η συνέχεια στα έργα και τις ημέρες του σοφού ανδρός , Γάϊου Ιούλιου Καίσαρα που έθεσαν τα θεμέλια μιας νέας εποχής.

Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΩΝ ΠΗΓΩΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΛΟΥΤΟΥ

Ύστερα από τους βομβαρδισμούς και τους πολέμους στην Γιουγκοσλαβία το Ιράκ και το Αφγανιστάν και όταν ακούμε για «εκδημοκρατισμό» από τα χείλη Αμερικανών και Δυτικών αξιωματούχων πολλοί από εμάς – εντελώς αντανακλαστικά- αισθανόμαστε να μας διαπερνά ανατριχίλα. Η επίκληση της «Δημοκρατίας», μια έννοια με ιδιαίτερη βαρύτητα και διάσταση στο μυαλό του Δυτικού ανθρώπου , δεν αποτελεί παρά ένα σόφισμα με σκοπό την εξαπάτηση και την χειραγώγησή μας, γιατί πρακτικά , τα πλήθη κατευθύνονται, οι κυβερνήσεις διορίζονται και το χάσμα ανάμεσα στην φτώχια και τον πλούτο παίρνει ασύλληπτες διαστάσεις. Κάποιοι δημοσιογράφοι παρ’ όλα αυτά βγάζουν το συμπέρασμα πως η Αίγυπτος και μια σειρά Αραβικών χωρών , έχουν ανάγκη ¨εκδημοκρατισμού» ενώ το γεγονός ότι η Ελλάδα κατέχει την πρωτιά στην διαφθορά παγκοσμίως δεν τους οδηγεί σε ανάλογα συμπεράσματα. ( Πάντως , η ιδέα ότι η Ελλάδα κάνει μαθήματα Δημοκρατίας είναι εντελώς κωμικοτραγική… ).
Δεν είναι βέβαια τυχαίο ότι, την στιγμή που τα ενεργειακά σενάρια ανακατεύουν για τα καλά την Ανατολική Μεσόγειο, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τις εξεγέρσεις των λαών της Τυνησίας, της Αιγύπτου και όχι μόνο. Σε ότι αφορά την φτώχεια, αξίζει να αναφέρουμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία που οι χώρες της Ανατολικής Μεσογείου πλήττονται από τις ωμές επιθέσεις του Κεφαλαίου και όχι από την έλλειψη Δημοκρατικότητας ! Ας μην ξεχνάμε ότι η Αίγυπτος είναι μία χώρα με έννομα συμφέροντα στους υδρογονάνθρακες της Ανατολικής Μεσογείου. Ως προς τούτο μάλιστα , έχει ήδη κάνει συμφωνία οριοθέτησης της ΑΟΖ με την Κύπρο. Η Τουρκία διαπραγματεύεται την οριοθέτηση της Ζώνης με την Αίγυπτο ( αγνοώντας σκόπιμα μάλιστα το Καστελόριζο ! ) ασκεί πιέσεις για να παγώσει την συμφωνία ανάμεσα στην Αίγυπτο και την Κύπρο και είναι μάλλον εδώ που τα πράγματα αγριεύουν … Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά , ο «Έλληνας» πρωθυπουργός ,ο « νεοταξικός αναδιαρθρωτής» της Δημοκρατίας, αρνείται πεισματικά την οριοθέτηση του Αιγαίου , αγνοώντας την βούληση του Ελληνικού λαού.
Όπως προκύπτει από τα παραπάνω, τυχόν παραίτηση του κ. Μουμπάρακ ή οποιαδήποτε φιλοϊσλαμική μετατόπιση στην Αίγυπτο , που είναι πιθανότερο να συμβεί και όχι ο «εκδημοκρατισμός» της, θα έχει καθοριστική σημασία στα ενεργειακά projects εις βάρος βέβαια της Ελλάδας. Εν ολίγοις, η κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο είναι αυτό ακριβώς που λένε οι οικονομολόγοι: «Η κατάρα των πηγών ενέργειας και πλούτου». Η βία και η μιζέρια εμφανίζονται στα Έθνη που διεκδικούν τον πλούτο της γης. Ενώ θα έπρεπε να ευημερούν οδηγούνται σε όλο και μεγαλύτερη φτώχεια και εξαθλίωση.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΔΙΑΝΟΜΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ

Αν ανατρέξουμε στην ανθρώπινη πορεία ανά τον χρόνο, θα εντυπωσιαστούμε από την διαπίστωση πως το χάσμα ανάμεσα στον πλούτο και την φτώχεια δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Τουναντίον έχει οδηγήσει πολλές φορές την ανθρωπότητα σε μεγάλες αναταραχές. Η συγκέντρωση πλούτου διέφερε κατά εποχές ανάλογα με τα ήθη , την ελευθεριότητα των νόμων και τις επικρατούσες συνθήκες γενικότερα ενώ, σύμφωνα με την γνώμη ορισμένων σύγχρονων ιστορικών, το σημερινό χάσμα είναι μεγαλύτερο από κάθε άλλη εποχή μετά την ιμπεριαλιστική και πλουτοκρατική Ρώμη ! Ωστόσο η ιστορία του ανθρώπου είναι μια συνεχής μετάβαση από την μία κατάσταση στην άλλη και όπως έχει διαπιστωθεί , νομοτελειακά, την συγκέντρωση του πλούτου ακολουθεί η ειρηνική ή βίαιη αναδιανομή του.
- Στην αρχαία Αθήνα χαρακτηριστικά και ενώ η θέση των φτωχών πήγαινε από το κακό στο χειρότερο , ο πλούτος και η εξουσία ήταν συγκεντρωμένα στα χέρια των αφεντάδων και τα διεφθαρμένα δικαστήρια έπαιρναν συνεχώς αποφάσεις εναντίον των φτωχών. Η εκλογή του Σόλωνα αποτέλεσε την ενδεδειγμένη λύση. Σε διαφορετική περίπτωση η εξαγριωμένη πλειοψηφία του κόσμου ήταν έτοιμη να επαναστατήσει και θα επικρατούσε το χάος. Η αναδιοργάνωση της πολιτείας έσωσε την Αθήνα με την λήψη οικονομικών μέτρων την ανασύσταση της Δικαιοσύνης και την επικράτηση του Νόμου.
- Όταν , σε αντίθεση με την Αρχαία Αθήνα επικράτησαν επαναστατικές διαδικασίες υπήρξαν βίαιες συγκρούσεις, σφαγές πλουσίων και υφαρπαγή της περιουσίας τους, λεηλασίες, εμφύλιος πόλεμος και καταστροφές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα υπήρξε η Γαλλική Επανάσταση με την επικράτηση της οποίας πραγματοποιήθηκε η μεταβίβαση της ιδιοκτησίας και των προνομίων της αριστοκρατίας στην αστική τάξη.
Έχει ιδιαίτερη σημασία να γνωρίζουμε πως είναι φορές στην ιστορία που η πλειοψηφία των φτωχών ανταγωνίζεται και υπερνικά την δύναμη των ολίγων του πλούτου, ανατρέποντας την ανισότητα και αποκαθιστώντας την ισορροπία. Οι κατακτήσεις των ορδών του Τζένκις Χαν δεν ήταν αποτέλεσμα οικονομικής δύναμης αλλά ένα παράδειγμα που αναδεικνύει τον καθοριστικό παράγοντα της δύναμης και του πάθους της «μάζας».
Όπως προκύπτει από τα παραπάνω , η παρακμή που ζούμε σήμερα δεν προδικάζει το τέλος του κόσμου. Ίσως απλά σημαίνει ότι η γνωστή οργάνωση του κόσμου δεν μπορεί να διαρκέσει άλλο… Είναι όμως σημαντικό να έχουμε επίγνωση της δύναμής μας και να δείχνουμε όταν χρειάζεται τα δόντια μας, όχι μόνο για να χαμογελάμε.

ΤΑ «ΤΕΙΧΗ» ΚΑΙ ΟΙ «ΒΑΡΒΑΡΟΙ»

Η παραδοσιακή αντίληψη για τις «περιτειχίσεις» , από την απλή εναπόθεση κορμών δένδρων και ακατέργαστων λίθων γύρω από τους πρωτόγονους οικισμούς μέχρι τις κυκλώπειες τειχοδομίες, τα κάστρα και τα τείχη, κάνει λόγο για τον πρωτογενή ρόλο του φόβου και την αναζήτηση προστασίας.
Τα τείχη της ελληνικής πόλης κατά την αρχαιότητα, με μοναδική ίσως εξαίρεση την Σπάρτη,
( γιατί τα στήθη των αντρών της ήταν τα τείχη της )εξυπηρέτησαν την διαφύλαξη των πληθυσμών, δυστυχώς όμως, όχι πάντα με την ίδια επιτυχία. Κατά τον 3ο και 4ο μ.χ. αιώνα και ενώ κυριαρχούσαν τέσσερις μεγάλες αυτοκρατορίες, προστατευμένες από φυσικά εμπόδια ( όρη Καυκάσου και Κεντρικής Ασίας) ή τεχνητά (Σινικό τείχος ), πολυάριθμοι «βάρβαροι» λαοί συγκεντρώνονταν στα σύνορά τους . Η εξάντληση των βοσκοτόπων , η επιδείνωση του κλίματος και η δημογραφική αύξηση , όπως εξηγούν οι ιστορικοί, υποχρέωσαν τους Ούννους και τους Γερμανούς να εισβάλλουν στο εσωτερικό της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η αδυναμία των Ρωμαϊκών Λεγεώνων να αναχαιτίσουν τις πιέσεις των «βαρβαρικών» εισβολών οδήγησε στην περιτείχιση των πόλεων , μετά από μια μακρόχρονη περίοδο ειρήνης. Όλες οι μεγάλες αυτοκρατορίες όμως υπέκυψαν τελικά στους λαούς της στέππας.
Αναμφίβολα, γνωρίζουμε περισσότερα για τις οχυρώσεις των νησιών του Αιγαίου και της Μεσογείου , όπως και των παράλιων οικισμών για την προστασία τους από τις πειρατικές επιδρομές αλλά και για τις φημισμένες οχυρώσεις της Κωνσταντινούπολης και της Θεσσαλονίκης, κατά την Βυζαντινή περίοδο.
Τα κάστρα , με το πέρασμα του χρόνου, συνεχώς επιδιορθώνονταν και ενισχύονταν με πύργους, επάλξεις, πολεμίστρες και τάφρους που τα μετέτρεπαν σε νησιά. Υπό την προστασία του Σινικού Τείχους , οι Κινέζοι ευημερούσαν αλλά δεν έπαυαν να το αποκαθιστούν και να το επεκτείνουν. Υπήρχαν όμως φορές που οι εχθροί το διέσχιζαν και απειλούσαν το Πεκίνο.
Η ανάπτυξη της πολιορκητικής τέχνης με την , από αρχαιοτάτων χρόνων , επινόηση μηχανισμών και πολεμικών εργαλείων μέχρι την χρήση πυροβόλων όπλων, κατά την νεώτερη ιστορία, την κατασκευή αναχωμάτων και τούνελ αλλά και την εφαρμογή διαφόρων τεχνικών και τεχνασμάτων ( όπως ο Δούρειος Ίππος ) , καθιστούσε πολλές φορές την κατάληψη των τειχών ζήτημα χρόνου. Οι άνθρωποι, παρ ‘ όλα αυτά , δεν έπαψαν να υψώνουν τείχη. Τα κάστρα του Μεσαίωνα , τα φρούρια για τον έλεγχο περασμάτων, το τείχος των πρώτων Ευρωπαίων μεταναστών στην Αμερική ( εκ του οποίου η περίφημη Wallstreet ), εναντίον των Ινδιάνων, οι συνοριακές οχυρώσεις , τα γκέτο, το Απαρτχάϊντ, τα Γκούλαγκ και τα ηλεκτροφόρα σύρματα δεν αργούν να φτάσουν στην μνήμη μας. Στην αναζήτηση αυτή περί τειχών δεν θα αργήσουμε να ανακαλέσουμε, από το πρόσφατο παρελθόν, το τείχος του Βερολίνου που χώριζε την πόλη στα δύο ! Αν επισκεφθεί κανείς το Μουσείο του τείχους , θα εντυπωσιαστεί από τις μεθόδους που επινόησαν οι άνθρωποι για να περάσουν από την άλλη πλευρά του, όπου βρισκόταν οι υπόλοιποι συγγενείς ή φίλοι , ή γιατί απλά έκαναν την επιλογή του άλλου τόπου. Το ζήτημα είναι ότι εκείνοι που δεν τα κατάφεραν είχαν άσχημο τέλος, όπως ακριβώς συμβαίνει σε όσους αποτολμούν να σκαρφαλώσουν στον «φράχτη» που υψώθηκε στις μέρες μας, κατά μήκος της συνοριακής γραμμής ΗΠΑ-Μεξικού, για την παρεμπόδιση της μαζικής εισόδου μεταναστών του φτωχότερου Νότου.

Ύστερα από όλα όσα έχουν επισημανθεί, θα λέγαμε ότι :
-H κατασκευή συνοριακών φραχτών δεν αποτελεί καινοτομία. Στα πλαίσια βέβαια του συνεχούς εκσυγχρονισμού θα παρατηρούσαμε νεωτερισμούς. Θερμικές κάμερες και δορυφόροι στην υπηρεσία των «τειχών».
-Κανείς δεν αναζητά τις αιτίες του σύγχρονου κύματος μαζικής μετανάστευσης των λαών, που χαρακτηρίζει την εποχή που ζούμε και δεν επιδιώκει να λύσει το πρόβλημα. Εν ολίγοις, όπως αντιλαμβανόμαστε, το ζήτημα είναι η μερική αντιμετώπισή του .
Η απόγνωση και η απελπισία των ανθρώπων που έχουν απωλέσει τα βασικά δικαιώματα, να ορίζουν την ζωή τους, την γη και τον πλούτο τους, είναι γιατί ατυχώς συμπεριλαμβάνει περιζήτητες πηγές ενέργειας, αντικείμενο διεκδίκησης, μεταξύ ενεργοβόρων δυνάμεων. Η φυγή ή σωστότερα ο διωγμός των ανθρώπων αυτών, συντελείται υπό την απειλή πολεμικής υπεροπλίας, στην υπηρεσία μιας οικονομικοπολιτικής παγκόσμιας ελίτ, που στόχος της είμαστε όλοι. Μία ελίτ που έχει ξεπεράσει τα ανθρώπινα όρια συσσώρευσης πλούτου ( το επόμενο στάδιο , κατά την ιστορική νομοτέλεια, δεν μπορεί παρά να είναι η αναδιανομή του πλούτου).
Σχετικά με τα πολυσυζητημένα 12.5 ! χιλιόμετρα συρματοπλέγματος στον Έβρο , αναρωτιέμαι συνολικότερα για τα αφύλακτα ελληνικά σύνορα, καθ’ όλο το μήκος της συνοριακής γραμμής της χώρας μας, προς ανατολάς! Η απουσία ελληνικού στρατού είναι κραυγαλέα όπως ακριβώς και η Μεταναστευτική πολιτική και οι άλλοι τομείς που «χειρίζονται» οι πολιτικοί της ακριβοπληρωμένης, για τα δεδομένα της χώρας μας και το έργο που παράγει , Βουλής.
Οι λεονταρισμοί, όπως και να χει, δεν αρκούν.