BLACK FRIDAY…

….όπως blackdeath, blacksheep, blackmarket, κτλ και ελληνιστί, Μαύρη Παρασκευή. Με πρώτο μέρος της φράσης το μαύρο, δηλαδή την έλλειψη του φωτός, την απόγνωση, την μιζέρια και την τραγικότητα, όπως αυτήν της μαύρης κωμωδίας.

Όταν όμως αυτό το μαύρο συναντηθεί με την Παρασκευή για να μας χαρίσει ένα αναπάντεχο τριήμερο τότε ποιος μπορεί να αντισταθεί; Στην αντίπερα μάλιστα όχθη του Ατλαντικού, όπου και το λίκνο της άγιας αυτής μέρας, το Black Friday καθιερώθηκε για να προσφέρει μαζί με το Thanksgiving ένα ολόκληρο τετραήμερο αποχής από τις Υπηρεσίες και τα Σχολεία, για να αφιερωθεί… στο shopping! εγκαινιάζοντας μια μεγαλύτερη Χριστουγεννιάτικη αγοραστική περίοδο.

Σταδιακά και με το πέρασμα του χρόνου, το πρόσχημα της μετατροπής σε μαύρο του κόκκινου δείκτη των επιχειρήσεων-στα χρόνια της μεγάλης ύφεσης-γέννησε το shopping ως hobby,που εξελίχτηκε σε shopping therapy, για να καταλήξει η συγκεκριμένη αυτή μέρα στο ελληνικό καλεντάρι, ανάμεσα στους άγιους και στις ημέρες μνήμης του λαού. Μια γιορτή-ύμνος στον καταναλωτισμό, σε πλήρη αρμονία με τις αναδιαρθρώσεις και τα «προαπαιτούμενα» των δανειστών, που κάνοντας το πέρασμά τους μέσα από το εθνικό κοινοβούλιο, θα εφαρμοστούν ως οι νέοι νόμοι της Επαρχίας, όπως και κάθε Επαρχίας της αυτοκρατορίας. Η Μαύρη Παρασκευή όπως κι όσες άλλες ακολουθήσουν, θα καθαγιαστούν για να αποτελέσουν  το συνδετικό υλικό μεταξύ των Επαρχιών, αντικαθιστώντας την Θρησκευτική με την αγοραστική υστερία.  

Βλέποντας τους μαθητές να περιδιαβαίνουν τους εμπορικούς δρόμους εν ώρα σχολείου, περιφέροντας την αθωότητά τους, αναρωτιέται κανείς πόσο πιο χαμηλά μπορεί να πέσει το Υπουργείο  Παιδείας αναδεικνύοντας τον καταναλωτισμό σε υπέρτατο αγαθό, που ως μέρα περισυλλογής του αξίζει μια επίσημη σχολική αργία!

Αλλά δεν ξεχνάμε πως ο πόλεμος κατά των παρελάσεων και των εθνικών εορτών, η αμφισβήτηση ηρωικών προσώπων και το κυνήγι μαγισσών ήταν ο χώρος που εξέθρεψε το κυβερνών κόμμα του κ. Τσίπρα. Άλλο επίπεδο έχει, για παράδειγμα,  ένα Santa Claus parade, με σπόνσορες τις πολυεθνικές και ακόμη περισσότερο ένα Pride parade. Πόσω δε μάλλον ένα Pride Festival, που για σκεφτείτε να συνέπιπτε με μια εθνική μας εορτή!

Και για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, δεν μας εντυπωσιάζει η κατάντια της παιδείας όταν χορηγοί της έχει επιτραπεί να είναι διάφορα Ιδρύματα και εξωθεσμικοί παράγοντες που μοιράζουν μπιχλιμπίδια, καθρεφτάκια και διάφορα βιβλιαράκια στα σχολεία, για να τα μετατρέψουν σε δικά τους φέουδα.

Το μαύρο της Παρασκευής αυτής δεν είναι παρά το χρώμα του σκότους, το blackout  που μας παραπέμπει στο μαύρο της ΕΡΤ, τα μαύρα κατάστιχα και οι μαύρες τρύπες της οικονομίας. Γιατί οι μαύρες μέρες της Ιστορίας έχουν μόνο τα χαρακτηριστικά της καταστροφής.

Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΕΝΑ ΚΑΡΑΒΙ …

    Ταξιδεύοντας νοσταλγικά με τους στίχους και τις νότες ξεχασμένων τραγουδιών που σημάδεψαν την εποχή τους, ένα καράβι μας γυρίζει πίσω σε ‘κείνα τα άγουρα χρόνια. Τότε που τα «απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας»  μας μάθαιναν πώς κινούνται τα γρανάζια χωρίς να επιτρέπουν λοξοδρομήσεις. Όπως οι μαθηματικοί τύποι και οι κανόνες του Συντακτικού, που τόσο  παίδεψαν τα σχολικά μας χρόνια. Τότε που οι τραγουδοποιοί κι οι ποιητές μας δίδασκαν απαγορευμένους καρπούς της γνώσης, αν και αυτοί είναι η ίδια η ζωή και οι αιτίες που γράφονται οι σελίδες της ιστορίας.

   Οι θολοί καιροί που μεσολάβησαν έδειχναν πως οι κανόνες μπορούν να παρακαμφθούν. Κι ύστερα απ’ αυτό , το άγρυπνο μάτι και η πονηριά μας χάθηκε στους δαίδαλους της γενικότητας και της αοριστίας. Ο χρόνος που κύλησε κατάφερε να θάψει κάτω από την σκόνη του τους στίχους του Νεγρεπόντη και η λογιστική αλχημεία ανέδειξε μια νέα οικονομία, που έτρεφε τις ψευδαισθήσεις και τις αυταπάτες, τυπολατρικά φροντίζοντας πάνω της να μπολιαστεί, να ξεπεταχθεί και να θεριέψει η σκιώδης οικονομία.

   Θα ήθελα βέβαια να ξανασυναντήσω κάποιους  υμνητές, μιλάω για ανθρώπους της διπλανής πόρτας, που εγκωμίαζαν «την δημιουργική λογιστική» και μη βιαστεί πάλι ο νους σας να προτρέξει στις καταστροφικές θεωρίες «δημιουργικής ασάφειας» και σε αναθέματα για ανθρώπους που δεν ευθύνονται για την κάκιστη διαχείριση της χώρας και τα άθλια δημοσιονομικά, για να αποδείξετε, άλλη μια φορά, την ευπιστία και την βολικότητά σας. Τώρα, μάλιστα, που η οικονομική νομοτέλεια μαζί με τα πράγματα που έβαλε στην θέση τους, έβαλε κι εμάς στη γνωστή θέση πάνω στη γαλέρα. Ενώ όπως είδαμε, τελικά, δεν χρειάστηκε εκείνο το ελικόπτερο γιατί, χωρίς τον νόμο και την δίκη οι πολιτευτάδες, ακόμη κι’ όταν αποτυγχάνουν είναι παρόντες, διαθέτοντας πάντα μια κρυφή κίνηση. Τις εκδουλεύσεις  στην, εξίσου προσοδοφόρα, υψηλή τραπεζική ( Goldman Sachs κτλ) που άλλωστε αποτελεί τον φυσικό τους χώρο.

   Τον προορισμό βέβαια αυτού του ταξιδιού δεν μπορεί παρά να αποτελεί η εικόνα ενός ειδυλλιακού νησιού, από ‘κείνα που για μας μόνο η φαντασία και το όνειρο μπορεί να πλησιάσει. Πρόκειται για ένα από εκείνα τα νησιά των πειρατών όπου έθαβαν τον θησαυρό τους, όπου ακόμη και σήμερα, οι θησαυροί των κλεμμένων  δισεκατομμυρίων και τα λάφυρα, συνεχίζουν να μαντρώνονται,  να ασφαλίζονται και να ξεπλένονται  στις σκοτεινές κι ανώνυμες off-shores αυτών των φορολογικών παραδείσων.

    Αυτό που απομένει σε μας μετά την καταιγίδα είναι η πικρή  γεύση της παραδοχής, ακόμη κι αν πρόκειται για την πιο σκοτεινή και ανεξέλεγκτη όψη του καπιταλισμού, των βασικών κανόνων της πολιτικής οικονομίας  του Νεγρεπόντη κι εκείνο το χαμόγελο του Λουκιανού που παίζει στο πιάνο, καθώς κουνάμε το μαντήλι αποχαιρετώντας τα παιδιά μας.

  Μια λύση η μετανάστευση                                                                                                                       για μένα απελπισίας

Die Krokodilstränen des Westens

Wenn von den Spekulanten die Überschuldung und der Bankrott von Staaten in die Wege geleitet werden, um deren Strukturen und das öffentliche Vermögen an sich reißen zu können, dann schnellen die Zahlen der Arbeitslosen in die Höhe, und die Bürger müssen zusehen, wie sich ihre Gehälter und Unterstützungen in Luft auflösen. Viele gliedern sich in das Heer der neuen Armen ein, wie wir dies tagtäglich in unserer Nachbarschaft verfolgen können, und es sind auch nicht wenige, die im Abfall nach Brauchbarem suchen. Wenn die Energiequellen zum Ziel erkoren werden und der Kriegsmechanismus anläuft, sehen die Überlebenden Ruinen anstelle ihrer Häuser, und von ihrem Heimatland bleibt nichts als ein Skelett. Der Weg in die Flucht und die Emigration stellt sich dann für die Verzweifelten als einzige Lösung dar, obwohl sie auch hierbei der Ausbeutung ausgesetzt sind, gar nicht zu sprechen vom Aufkeimen der »nicht staatlichen Organisationen«, deren eigentlicher Zweck und Existenzgrund uns allen nur allzu bewusst ist.

    

     Folge all dieser Vorgänge ist ein nicht enden wollender Strom von Flüchtlingen und Migranten, deren Heimatländer Bankrott gegangen sind oder im Blut ertrinken, in Richtung auf die reichen Staaten des Westens, Ströme von Menschen, die eine eigene Dynamik entwickeln, deren Spannung die Kraft besitzt, neue Tatsachen zu schaffen und die Ordnung der Dinge umzustürzen. Es ist kaum möglich, der Herausforderung des Vergleichs mit den Bewegungen der »Barbarenvölker« zu entgehen, die sich durch diverse — allerdings nicht geplante — Entwicklungen gezwungen sahen, in das römische Kaiserreich einzudringen, das schließlich trotz aller Kastelle und militärisch besetzter Grenzbefestigungen von ihnen überrannt wurde.

     Wenn sich auch mit diesen Grundzügen das heute herrschende Klima beschreiben lässt, so müssen die todbringenden Anschläge auf europäische U-Bahnen und Plätze mit großen Menschenansammlungen wie in Brüssel, Paris und anderswo oder diejenigen auf die Twin Towers einige Jahre zuvor doch ohne jeden Zweifel als Terrorakte bezeichnet werden. Nichtsdestoweniger können sie aber auch als Folgen eines unerklärten Krieges erklärt werden, der in ähnlicher Weise seine katastrophalen Charakteristika auf die Folgen des planvollen Bankrotts der Staaten überträgt, wobei es die Bürger sind, die zu Opfern werden.

     Selbst wenn wir uns auf den Krieg mit seiner herkömmlichen Bedeutung des Wortes beziehen, haben wir es zumeist, wenn nicht immer, mit rücksichtslosen Gruppierungen

wirtschaftlicher Interessen zu tun, die ihre Heimat und die Wohlfahrt der Bürger gewissenlos verschachern. Sie gehen ohne jede Rechtsgrundlage gegen Länder vor, wobei sie nicht selten militärische Gewalt anwenden, was uns wiederum auf Handlungsweisen zurückführt, die nur als terroristisch charakterisiert werden können. Kurz gesagt stellt der Terrorismus, der die heutige Zeit charakterisiert, kein exklusives Phänomen dar, das irgend welche Farbige für sich beanspruchen würden, die zum Islam übertreten, da er sich eben nicht rassisch oder weltanschaulich einschränken lässt.

     Da nun aber in der Folge blutiger Terrorakte gewöhnlich unmenschliche Maßnahmen, wie etwa die Personenüberwachungen usw., ergriffen werden, die die Reste der demokratischen Verfassungen weiter aushöhlen, ergibt sich zwangsläufig die Notwendigkeit, die Bürger Europas zu aktivieren, denen selbstverständlich nicht das Recht zukommt, außer Schussweite zu leben oder sich auf das einfache Mitgefühl und die Trauer um die unnützen, tragischen menschlichen Opfer zu beschränken. Aus allen diesen Gründen können uns die Krokodilstränen der europäischen Institutionen nicht von ihrer Sensibilität überzeugen — sie reichen einfach nicht aus!

Τα κροκοδείλια δάκρυα της Δύσης

Όταν μεθοδεύεται η χρεοκόπηση και η πτώχευση των κρατών, ώστε να οικειοποιηθούν τις κρατικές δομές και τα δημόσια αγαθά οι κερδοσκόποι, τότε οι δείκτες ανεργίας εκτοξεύονται στα ύψη, οι πολίτες βλέπουν τους μισθούς και τις παροχές να εξανεμίζονται, κάποιοι καταλήγουν νεόπτωχοι και, όπως βλέπουμε καθημερινά στην γειτονιά μας, δεν λείπουν και εκείνοι που ψάχνουν να βρουν κάτι χρήσιμο στα σκουπίδια.  Σε άλλη περίπτωση, όταν ο στόχος είναι πηγές ενέργειας και επιστρατεύεται ο πολεμικός μηχανισμός  όσοι απομένουν ζωντανοί βλέπουν ερείπια στην θέση των σπιτιών τους, μέσα σ’ ένα κουφάρι  που πριν είχε το όνομα της πατρίδας τους. Ο δρόμος της προσφυγιάς και της μετανάστευσης είναι τότε μια αναγκαστική διαδρομή που θα διανύσουν οι απελπισμένοι, έχοντας  μάλιστα να  αντιμετωπίσουν την εκμετάλλευση των διακινητών τους, για να μην επεκταθούμε περαιτέρω στο στήσιμο των «μη κυβερνητικών οργανώσεων» που όλοι καταλαβαίνουμε τους σκοπούς και τους λόγους ύπαρξής τους.

    Συνέπεια, λοιπόν, όλων αυτών των επεμβάσεων είναι οι ακατάσχετες προσφυγικές ή μεταναστευτικές ροές, προς τα ισχυρά κράτη της Δύσης, ανθρώπων που η χώρα τους είτε χρεοκόπησε  είτε αιματοκυλίσθηκε. Ανθρώπινες ροές που έχουν πλέον αποκτήσει μια δυναμική, η φόρτιση της οποίας φαίνεται να έχει την ικανότητα να γεννήσει νέες καταστάσεις και να μετατρέψει την τάξη των πραγμάτων. Και είναι πραγματικά δύσκολο να αποφύγουμε την πρόκληση σύγκρισης με τις μετακινήσεις των λαών της στέππας όταν διάφοροι παράγοντες , όχι όμως προσχεδιασμένοι, τους υποχρέωναν να εισβάλλουν στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που στο τέλος θα υπέκυπτε σ’ αυτούς, όσα κάστρα και περιτειχίσεις  κι αν είχε υψώσει, όσες ένοπλες συνοριακές φρουρές κι αν είχε εγκαταστήσει.

   Πάντως, αν κι αυτό είναι σε γενικές γραμμές το κλίμα της εποχής που ζούμε, οι θανατηφόρες εκρήξεις στα Ευρωπαϊκά μετρό και σε σημεία συγκέντρωσης πλήθους κόσμου στις Βρυξέλλες, το Παρίσι και αλλού, όπως η στοχοποίηση των δίδυμων πύργων λίγα χρόνια πριν, δεν μπορούν παρά να χαρακτηριστούν ως τρομοκρατικές ενέργειες. Θα μπορούσαμε όμως επιπλέον να τις επεξηγήσουμε ως συνέπειες ενός άτυπου πολέμου, που κατά παρόμοιο τρόπο προσδίδει τα καταστροφικά χαρακτηριστικά του και στις συνέπειες της μεθοδευμένης χρεοκόπησης  των κρατών, θυματοποιώντας τους πολίτες.

   Ακόμη όμως και εάν αναφερθούμε στον πόλεμο με την συμβατική έννοια του όρου, τις περισσότερες φορές, αν όχι πάντα, πρόκειται για αλαζονικές ομάδες οικονομικών  συμφερόντων που καπηλεύονται το όνομα της πατρίδας τους, την έννοια της ευημερίας των πολιτών κλπ για να εισβάλλουν σε μια χώρα, χωρίς νομιμοποίηση, κάνοντας  χρήση στρατιωτικής βίας, γεγονός που μας παραπέμπει και πάλι σε πράξεις που μόνο ως τρομοκρατικές μπορούν να καταχωρηθούν.  Εν ολίγοις, η τρομοκρατία που χαρακτηρίζει την εποχή που ζούμε, δεν αποτελεί μια αποκλειστικότητα που την διεκδικούν κάποιοι μελαψοί που ασπάζονται το Ισλάμ, γιατί απλά δεν έχει φυλετικές και δογματικές προτιμήσεις.

   Επειδή όμως την επομένη των  αιματηρών τρομοκρατικών ενεργειών συνήθως μεθοδεύεται η επιβολή απάνθρωπων μέτρων που πλήττουν την εναπομείνασα  «δημοκρατία», φακελώματα κτλ, προκύπτει η ανάγκη δραστηριοποίησης των Ευρωπαίων πολιτών, γιατί, όπως φαίνεται και δεν δικαιούνται να ζουν στο απυρόβλητο και δεν επιτρέπεται να περιορίζονται στα συναισθηματικά όρια που, οπωσδήποτε , επιβάλλει ο θρήνος  αδικοχαμένων ανθρώπων. Για όλους αυτούς τους λόγους, τα κροκοδείλια δάκρυα των Ευρωπαϊκών «θεσμών» δεν μας πείθουν για την ευαισθησία τους και δεν μας αρκούν.