Η υπερεξουσία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου

Ανατρέχοντας στη σύγχρονη ιστορία , συναντούμε τους Έλληνες , να πολεμούν κατά του Ναζισμού , προβάλλοντας ηρωική αντίσταση στα κατακτητικά σχέδια ( επέκταση του «ζωτικού χώρου») των Γερμανών και να υπερασπίζονται την Εθνική τους κυριαρχία. Να εναντιώνονται ακόμη και στα κατακτητικά σχέδια των «συμμάχων τους» , για να υποστούν τις συνέπειες της επιβολής ενός αιματηρού εμφυλίου από την Αγγλία. Γνωστό είναι άλλωστε , πως το Σίτυ ασκούσε ισχυρή οικονομική επιρροή στην Ελλάδα, από τα χρόνια που αγωνιζόμασταν για την απελευθέρωσή μας από την Οθωμανικό ζυγό. Έπρεπε λοιπόν να επιβεβαιωθεί, με το πέρας του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, ότι η χώρα μας ανήκει στους πιστωτές της.
Σε αντίθεση με όλα αυτά , παρατηρούμε σήμερα εντυπωσιασμένοι την αναίμακτη απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, ενώ οι «σύμμαχοι» , που κάποτε πολέμησαν τον Ολοκληρωτισμό , επιδίδονται οι ίδιοι στην άσκηση ελέγχου της Παγκόσμιας κυριαρχίας ( αυτή ήταν η επιδίωξή τους και προ του πολέμου), ιδρύοντας σκαιούς οργανισμούς όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο κ.α.
Επειδή βέβαια η εννοιολογική διασάφηση του ορισμού , Παγκόσμια Κυριαρχία, παραπέμπει στον Ολοκληρωτισμό , ουδείς την επικαλείται. Έτσι λοιπόν οι σύγχρονοι διεκδικητές της, όπως γνωρίζουμε μιλούν για την Παγκοσμιοποίηση και αρκετές φορές κάνουν λόγο για το όραμά της καθολικοποίησης των αξιών της Δημοκρατίας ! Μερικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα και «εργαλεία» της εξάπλωσης και αποδοχής της εν λόγω Κυριαρχίας ,είναι η κουλτούρα των ΜΜΕ, ο καταναλωτισμός, τα δάνεια , η διαφθορά και η αποδόμηση της Δικαιοσύνης και της Παιδείας. Τελικός στόχος, η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, η λύση του κοινωνικού συμβολαίου και η ανάδειξη της υπερεξουσίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.
Σχετικά λοιπόν , με τις δηλώσεις των ντόπιων τοποτηρητών του εν λόγω σχεδιασμού , πως τάχα τα πράγματα «θα στρώσουν» το 2011, ή το πολύ σε 2-3 χρόνια, η αλήθεια είναι πως , τίποτα δεν θάναι πια το ίδιο. Ζούμε σε μια φάση ιστορικών μετασχηματισμών και καλούμαστε να είμαστε όλοι παρόντες. Να δείξουμε τις αντιστάσεις μας και ιδιαίτερα εμείς οι Έλληνες να υπερασπιστούμε την βαριά κληρονομιά μας.

H ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ

Το μοντέλο του μαζικού και παραγωγικού εργάτη, που άλλοτε κίνησε τις μηχανές της βιομηχανίας, είναι μακρινό παρελθόν. Τα επαναστατικά κινήματα και οι κοινωνικοπολιτικοί αγώνες είχαν ως αποτέλεσμα την παραχώρηση παροχών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων τα οποία, εκτός από την άνοδο του βιοτικού επιπέδου, συνετέλεσαν και στην καλλιέργεια της «απειθαρχίας» του προς την αστική δημοκρατία, που χαρακτηριστικό της γνώρισμα είναι η μαζική παραγωγή και κατανάλωση.
Ο Νεοφιλελευθερισμός γεννήθηκε, ύστερα από όλα αυτά, αφού συσσωρεύτηκαν τεράστια κεφάλαια σε μορφή χρήματος και την θέση της παραδοσιακής παραγωγής θα έπαιρναν τα κερδοσκοπικά παιχνίδια. Ο ερχομός του δε, συνοδεύτηκε από την αποδόμηση των νόμων που κατοχύρωναν την εργασία, συντρίβοντας όλες τις προϋπάρχουσες «συμφωνίες» (deals) μεταξύ των εργαζομένων και του κεφαλαίου.
Η Νεοφιλελεύθερη στρατηγική υιοθετήθηκε από τις κυβερνήσεις των κρατών, που σαν αναπόσπαστο τμήμα του οικονομικού συστήματος - ιδιαίτερα για τον νομοθετικό και κατασταλτικό τους ρόλο - θα καλούνταν να διευθετήσουν, για άλλη μια φορά, τις απαραίτητες ρυθμίσεις αναπροσαρμογής στα νέα δεδομένα.
Στη νέα αυτή εποχή, οι στερημένοι παροχών εργαζόμενοι, λόγω μείωσης συντάξεων, μισθών, επιδομάτων, άρσης προστασίας της ανεργίας κτλ, μπορούν να μην χάσουν την καταναλωτική τους ικανότητα παίρνοντας δάνεια. Ακριβέστερα όμως μπορούμε μάλλον να μιλάμε για εξαθλίωση των μαζών καθώς οι τράπεζες , κατά κάποιον τρόπο, αντικαθιστούν το κράτος παρέχοντας δάνεια στην θέση των ανταποδοτικών οφελών. Με το ξέσπασμα μάλιστα της οικονομικής κρίσης είδαμε ότι τα κράτη έσπευσαν για τη διάσωση των τραπεζών. Κατ’ αυτόν λοιπόν τον τρόπο, το χρήμα θα συνεχίσει να γεννά χρήμα, μέσα από το δανεισμό και όχι από τις επενδύσεις, ενώ οι τράπεζες έχουν αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στην κυκλοφορία του χρήματος.
Η ανάδειξη του σύγχρονου, Νεοφιλελεύθερου κράτους, στη θέση του κράτους πρόνοιας, είναι πια γεγονός, ενώ δεν διαφαίνονται λύσεις που θα βγάλουν τον καπιταλισμό από το τέλμα και θα κινητοποιήσουν πάλι την καπιταλιστική μηχανή. Η επίθεση στους εργαζόμενους είναι βέβαιο ότι θα συνεχιστεί και θα ενταθεί. Τα μέτρα , εξάλλου, που επιβάλλει το ΔΝΤ δείχνουν ξεκάθαρα τις προθέσεις του κεφαλαίου.
Τα κόμματα που μας κυβέρνησαν από το 1981, εκτοξεύοντας στα ύψη το δημόσιο έλλειμμα και χρέος, καταστώντας τη χώρα μας «αναξιόπιστη» ,ήταν οι εκτελεστές του σχεδίου λεηλάτησης της Ελλάδας, οι εκτελεστές των εντολών της διεθνούς κεφαλαιοκρατίας. ( Με το αζημίωτο βέβαια σε ότι αφορά την δική τους τσέπη και την απονομή δικαιοσύνης!)
Μπορεί η παρούσα οικονομική κρίση να είναι όντως , καθώς λένε, από τις μεγαλύτερες που γνώρισε ο καπιταλιστικός κόσμος , όπως εκείνη του 1929. Αυτό σύντομα θα το διαπιστώσουμε και μόνοι μας.
Πρέπει όμως να γνωρίζουμε πως κανένα κοινωνικό σύστημα δεν είναι αιώνιο. Μπορούμε βάζοντας ο καθένας τις δικές του δυνάμεις, να συντελέσουμε στη συντόμευση του τέλους, κατανοώντας την λειτουργία του συστήματος και μη επιτρέποντας , σε κείνους που επιβουλεύονται την ελευθερία και την δύναμή μας , να κατευθύνουν τις ζωές μας ! Η ιστορία μας διδάσκει πως δια της ανυπακοής και της εξέγερσης υπάρχει πρόοδος.