ΤΙ’ ΧΕΣ ΓΙΑΝΝΟ – ΤΙ’ ΧΑ ΠΑΝΤΑ

Όταν οι οικονομικοί εγκληματίες τιμωρούνται για κακουργηματικές πράξεις που έχουν διαπράξει, μεταξύ των οποίων και εκείνοι που παραλείπουν ποσά εκατομμυρίων ευρώ από την φορολογική τους δήλωση – υποδηλώνοντας κατοχή μαύρου χρήματος- με ποινές φυλάκισης τεσσάρων ετών εξαγοράσιμες προς δέκα ευρώ την ημέρα, τότε σίγουρα δεν φταίει μόνον ο ποινικός νόμος ή έλλειψη ακεραιότητας των δικαστικών αρχών.

Πριν να πούμε οτιδήποτε άλλο, πρέπει καταρχήν να ξαναθυμηθούμε πως, η δημοκρατία και ο καπιταλισμός δεν μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς την ύπαρξη αποτελεσματικού συστήματος δικαιοσύνης. Θα μπορούσαμε φυσικά να αμφισβητήσουμε το ζήτημα στην βάση του, αντιπαραθέτοντας πως, εξ’ ορισμού, ο καπιταλισμός αποτελεί την πηγή του κακού. Είναι όμως κοινή πεποίθηση στην βασανισμένη αυτή χώρα, πως τα ελληνικά «αστικά» κόμματα δεν κατάφεραν ποτέ να εξασφαλίσουν μια αστική δημοκρατία και την ομαλή λειτουργία βασικών δημοκρατικών θεσμών, προσδίδοντας στην Ελλάδα τα γνωστά οπισθοδρομικά χαρακτηριστικά. Όμως, όπως και νάχει, η επιβολή τιμωρίας, η δίωξη του οικονομικού εγκλήματος- όπως και κάθε άλλου- και η συμμόρφωση της παραβατικής και αντικοινωνικής συμπεριφοράς, αποτελεί βασικό κανόνα συμβίωσης.

Είναι λοιπόν ολοφάνερο ότι η αθλιότητα της ελληνικής δικαιοσύνης, αν μη τι άλλο, έχει καταφέρει δικαίως να μας κατατάξει στις πρώτες θέσεις της υφηλίου με κριτήριο την διαφθορά.

Αναφορικά με τον κ. Παπαντωνίου και το εξαγοράσιμο ποσό της ποινής του, εκείνο που μας εξοργίζει είναι το γεγονός ότι υπήρξε μέρος του πολιτικού συστήματος και ευθύνεται όχι μόνο για την παράλειψη ενός τεράστιου χρηματικού ποσού από την φορολογική του δήλωση και για το αναπάντητο πόθεν έσχες. Ευθύνεται , μεταξύ πολλών άλλων, ( Ο.Ν.Ε. , χρηματιστήριο, …) για την συμβολή του, είτε συμμετέχοντας είτε μη καταγγέλλοντας,  στην φιέστα των στρατιωτικών εξοπλιστικών προγραμμάτων και για την «παράβλεψη» της συσσώρευσης των ελλειμμάτων και του χρέους της χώρας. Αναμφίβολα την ίδια ευθύνη φέρουν όλοι οι υπουργοί και πρωθυπουργοί της τελευταίας 30ετίας και οι βουλευτές, δηλαδή όλοι εκείνοι που καρπώθηκαν κέρδη και απέτυχαν στην άσκηση του ρόλου τους, ως απεσταλμένοι του λαού, απαξιώνοντας μόνοι τους την αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Σε ότι αφορά βέβαια τον λαό είναι σαφές ότι φέρει και αυτός τις δικές του ευθύνες. Είναι όμως ξεκάθαρο ότι αυτό δεν επιβεβαιώνει την αντιλαϊκή επιχειρηματολογία, εκείνων που την υιοθετούν και την εκτοξεύουν στα διεθνή Φόρα, αποσκοπώντας στην αποποίηση των μεγάλων ευθυνών τους, την στιγμή μάλιστα που ο λαός τιμωρείται αδίστακτα.

Δεν ζητάμε βέβαια να διαθέτουν μαντικές ικανότητες γιατί τα μαθηματικά οικονομικά μοντέλα εξασφαλίζουν την πρόβλεψη των αποτελεσμάτων της επιτεινόμενης συσσώρευσης χρέους επί σειρά αλλεπάλληλων ετών. Ως εκ τούτου, τα πράγματα ακολούθησαν προδιαγεγραμμένη πορεία - by the book – μετατρέποντας τον ελληνικό χώρο σε πεδίο κυριαρχίας των άγριων νόμων της φύσης και επικράτησης των αρπακτικών. Με την ίδια ψυχρή λογική, η επιβολή της δημοσιονομικής πειθαρχίας σε συνδυασμό με την μηδενική ανάπτυξη προκάλεσε την ανθρωπιστική κρίση.

Οι εικόνες από τα λουκέτα των μαγαζιών, των πεινασμένων και των άστεγων και η εμφάνιση μιας νέας τάξης νεόπτωχων, δέσμιων, εφ’ όρου ζωής, του τραπεζικού και του φαύλου πολιτικού συστήματος, αλλά, το χειρότερο απ’ όλα, η υποθήκευση των ονείρων των μελλοντικών γενεών αποτελούν τα πειστήρια του καταστροφικού τους έργου. Αν στραφούμε λίγο πιο πέρα, θα δούμε την εικόνα μιας ευρωπαϊκής ένωσης ανήμπορης να συνεχίσει και τα κράτη να ζητούν την επιστροφή αρμοδιοτήτων που της παραχώρησαν. Οι ασύδοτες δυνάμεις της απληστίας διατρέχουν πλέον όλο τον δυτικό κόσμο. Η αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, παγιδευμένη στα ίδια πλοκάμια, αδυνατεί να προβληθεί πλέον ως η γη της επαγγελίας. Ο εφιάλτης της ασυμβατότητας των δημοκρατικών θεσμών με τους νόμους των αγορών του χρήματος, που θέριεψαν από την στενή οικονομική συνεργασία με το πολιτικό σύστημα,  διακατέχει όλους τους πολίτες της Δύσης. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι η  κυριαρχία των αγορών προέκυψε από την έλλειψη η την κατάργηση του περιορισμού και ελέγχου τους.

Με λίγα λόγια, η πρωτοκαθεδρία του Δυτικού κόσμου αμφισβητείται πλέον ανοιχτά. Ο κόσμος μεταμορφώνεται και ο επαναπροσδιορισμός των δημοκρατικών θεσμών, η επιβολή περιοριστικών κανόνων στο χρήμα, η επικράτηση των ανθρωπίνων ιδεωδών και η επιβολή μιας νέας ηθικής  αποτελούν τα μόνα μέσα για την βελτίωση της θέσης του.

Η λογική της ιστορίας όμως επιτάσσει και την συμμετοχή των λαών, δηλαδή του καθένα από εμάς που αναπροσαρμόζοντας την σκέψη μας θα απελευθερώσουμε την δυναμική που βρίσκεται μέσα μας.

Η ΑΠΟΘΕΩΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ

Οι περισσότεροι γνωρίζουμε ότι η επιβολή φορολογίας και η υποτίμηση του νομίσματος, παραδοσιακά και από αρχαιοτάτων ίσως χρόνων, συναποτελούν το κύριο εργαλείο αντιμετώπισης των χρηματοδοτικών ελλείψεων μιας χώρας. Εκείνο όμως που μπορεί να μας διαφεύγει είναι πώς, στα παρασκήνια της πολιτικής, των δύο τελευταίων αιώνων, και πίσω από «ηγέτες» και «προσωπικότητες» που καταγράφηκαν στην ιστορία θετικά ή αρνητικά, και με τέτοιο τρόπο που να μην μπορεί κανείς να μιλήσει περί του αντιθέτου, βρίσκονται οι Επενδυτές. Εκείνοι που επενδύουν στα χρέη των κυβερνήσεων και των κρατών.

Μια από τις βασικές μάλιστα προϋποθέσεις, για το απρόσκοπτο κερδοσκοπικό τους έργο, αποτελεί η εμπιστοσύνη στην ικανότητα του κράτους να αποπληρώσει τους τόκους, γεγονός που είναι συνυφασμένο με την σταθερότητα της χώρας πράγμα που αρκετά συχνά μας το υπενθυμίζει και η κυβέρνησή  μας. Επειδή όμως πολλές φορές η καλή πίστη της κυβέρνησης δεν αρκεί, πέρα από αυτήν, απαιτείται η, με κάθε τρόπο, εξασφάλιση των δανειστών. Εξ αυτού λοιπόν προέκυψε στην συνέχεια η ανάγκη διείσδυσής  τους στις εσωτερικές υποθέσεις μιας χώρας, η χειραγώγηση των εκπροσώπων του λαού, του ίδιου του λαού και η πρόσβαση στην Ενημέρωση και τη δυνατότητα διασποράς των ειδήσεων και των κατευθύνσεων. Δεν αποτελεί βέβαια ιστορική πρωτιά να εμπλέκονται οι εν λόγω Οίκοι δια των συνεργατών τους ( πολιτικοί , ατζέντηδες και άλλοι ) στα κοινωνικοοικονομικά ζητήματα της χώρας μας αλλά και στην διαχείριση σημαντικών ιδιωτικοποιήσεων, στην έκδοση φιρμανιών και στην επιβολή του Νόμου και της Τάξης.

-Τα αποκρουστικά ωστόσο χαρακτηριστικά των επόμενων εκλογών, όπως τα εκλάβαμε κατά την διαδικασία απόκτησης ψήφου εμπιστοσύνης από την  κυβέρνηση, οφείλονται στο γεγονός ότι ο κύριος «Ήρθε – η ώρα – των Επενδυτών» έδειξε τα κοφτερά του δόντια κάνοντας χρήση μιας ιδιότυπης γλώσσας, που δεν έχει να κάνει με κανένα χωριό αλλά με ενστικτώδεις εκφράσεις του ζωικού βασιλείου για να μας προειδοποιήσει ότι πρέπει να είμαστε φρόνιμοι γιατί οι δανειστές μας πρέπει να κοιμούνται ήσυχοι ( κι είδε κι έπαθε για να τους καθησυχάσει)!

Την ίδια ξύλινη γλώσσα έκανε χρήση και ο κ. Τσίπρας, πλούσια ασαφειών και κρυμμένων νοημάτων χωρίς να πείθει κανέναν ότι δεν ακολουθεί την πεπατημένη, στο πλευρό των Επενδυτών, των δυνάμεων δηλαδή του συντηρητισμού.

Εκείνος όμως που καταφέρνει να κλέβει πάντα την παράσταση είναι ο φέρων εθνικό μανδύα κ. Βενιζέλος  που, αποποιούμενος τον προσωπικό του ρόλο και χωρίς να μπορεί να εγγυηθεί την έξοδο της χώρας από την κρίση και την αύξηση των θέσεων εργασίας (δεν αναφέρομαι στο δημόσιο που οι ίδιοι δημιούργησαν ) μπορεί να εξασφαλίσει την ομαλή και φυσιολογική λειτουργία των αγορών και τον ύπνο των επενδυτών. Ύστερα από όλα αυτά, αποκορύφωση της επιχειρηματολογίας του στον Τύπο αποτελεί η απορία «πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν πολιτικοί, αναλυτές αλλά και πολίτες που μπορούν να σκέφτονται με παλαιούς και ανιστόρητους όρους, χωρίς να έχουν αίσθηση του τι γίνεται στον κόσμο»! δίνοντάς μας την ευκαιρία να επαναχαράξουμε την διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον συντηρητισμό και την προοδευτικότητα, έναν χιλιομασημένο όρο που ξεπήδησε από τα σπλάχνα της μεταπολίτευσης.

Πάντως, πέρα από τα ρητορικά του ερωτήματα, η σκληρή πραγματικότητα είναι πως ο πολύς κ. Βενιζέλος, που αρνιόταν επίμονα ότι περιέθαλπε στα συρτάρια του την περίφημη λίστα κατάφερε να αδειάσει τα δικά μας και να μας παραδώσει στις Δυναστείες, φορώντας  μάλιστα την εθνική φανέλα και απαρνούμενος κάθε προσωπικό του ρόλο. Μήπως συμπεριλαμβανομένου και του μεταπολιτευτικού γίγνεσθαι, τότε που με στεντόρεια φωνή αγόρευε κατά του συντηρητισμού και υπέρ της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού; Η να υποθέσουμε ότι τότε δεν γνώριζε την ύπαρξη των αγορών και τα περί της δύναμής τους;

Άντε μετά να πιστέψεις πως σ’ αυτόν τον τόπο γεννήθηκε η Δημοκρατία.

Η ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ

      Μολονότι ο ελληνικός λαός απέδειξε πως οι ήρωες πολεμούν σας έλληνες, το μέλλον της μεταπολεμικής Ελλάδας αποτέλεσε προϊόν επιβολής ξένων σχεδιασμών και της δυτικής βίας που επιτρέπεται να επεμβαίνει παραβιάζοντας τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου. Η, κατά φαινομενικά δημοκρατικό τρόπο, επιστροφή της αυτοεξόριστης ελληνικής κυβέρνησης από την Μ. Ανατολή, μετά την απελευθέρωση και η παρέκκλισή της από τους όρους μιας  Συμφωνίας  για την εκκαθάριση των Ταγμάτων Ασφαλείας και την τιμωρία των συνεργατών των Γερμανών, θα οδηγούσε σε μια γιγαντωμένη Δεξιά που, ενώ συμπεριλάμβανε στις γραμμές της ακόμη και ταγματασφαλίτες, θα διεκδικούσε την αποκλειστικότητα της φιλοπατρίας, την γνωστή εθνικοφροσύνη. Την παρέκκλιση αυτή από τα συμφωνηθέντα ακολούθησαν εγκληματικές πράξεις που όσο στυγνές και εάν ήταν δεν πρέπει να χαθούν στην λήθη, απροβλημάτιστα. Μάλιστα ακόμη και ο κύριος «ανήκομεν εις την Δύσην» θα αναφωνούσε την γνωστή ιστορική φράση, ποιος επιτέλους κυβερνά αυτόν τον τόπο, ανάγοντας την εξάρτηση της χώρας σε μείζον πολιτικό ζήτημα.  Αποκορύφωση αυτής της εξαρτημένης πολιτικής με σκοπό την εξυπηρέτηση των στρατηγικών σχεδιασμών των ΗΠΑ, αποτέλεσε η επιβολή της δικτατορίας και η εισβολή των ορδών του Αττίλα στην Κύπρο, για να την καταστήσουν εκλιπούσα.

      Η Ελλάδα πέρασε στις μεταπολιτευτικές δεκαετίες κουβαλώντας τα βαρίδια του παρελθόντος και υπηρετώντας την παραδοσιακή πολιτική της υποτέλειας. Χωρίς δημοκρατικό υπόβαθρο και με μειωμένα με δημοκρατικά αντανακλαστικά, ύστερα από διώξεις και βιαιοπραγίες, έχοντας υποστεί εκβιαστικά διλλήματα και παραπλανητικά σενάρια, η ελληνική κοινωνία θα αποτελούσε μέρος της ραγδαία αναπτυσσόμενης πελατειακής σχέσης ψηφοφόρου-βουλευτή που μια φορά στα τέσσερα περίπου χρόνια της επιτρέπει να εκφράσει την κομματική της προτίμηση, για ένα κοινοβούλιο που δεν αποτελεί τον τόπο λήψης αποφάσεων. Ο συνεχής δανεισμός της χώρας και η παροχολογία θα συνεχίσουν το έργο της εξυπηρέτησης ξένων οικονομικών κέντρων αλλά και να ενισχύουν την εξεζητημένη αυτή σχέση που ο τ. «τεχνοκράτης» πρωθυπουργός αρέσκεται να πιπιλίζει, αποσπώντας την προσοχή από τα εξοντωτικά εγκλήματα των ημερών του με τις υποχωρήσεις σε εθνικά θέματα και τους τραπεζικούς λογαριασμούς «μαύρων» εκατομμυρίων.

      Ύστερα από αυτά, δεν είναι πρωτοφανές που οι κυβερνώντες και η πλειοψηφία των βουλευτών υπηρετούν ξένα σχέδια ψηφίζοντας αντιλαϊκά και αντιδημοκρατικά νομοσχέδια και ανάγοντας κανόνες της αγοράς σε συνταγματικά εδάφια, στο όνομα υπερεκτιμημένων και κενών νοήματος ιδεολογημάτων. Η τυφλή υποταγή στις συνταγές και τα δόγματα του νεοφιλελευθερισμού, ασχέτως αν οι εντολές δίνονται στο Παρίσι ή αλλού κι αν παραλήπτης είναι μια «κεντροδεξιά» ή «κεντροαριστερή» παράταξη ή ακόμη κι η «αριστερή» αντιπολίτευση, έχει τις ίδιες καταστροφικές συνέπειες στην ελληνική κοινωνία. Στην ουσία, η ίδια υποτέλεια, με κίνητρο τον εύκολο πλουτισμό και την αναρρίχηση ευδοκιμεί και στις μέρες μας με κυρίαρχη την ενδοτικότητα σε όλο το εύρος των εθνικών θεμάτων.  Στην Κύπρο, το Αιγαίο, την Β. Ήπειρο, το Μακεδονικό και την Θράκη, όπου μάλιστα οι εκπρόσωποι του τουρκικού κράτους μπαινοβγαίνουν κατά βούληση για να γιορτάσουν ραμαζάνια, να αναβιώσουν οθωμανικά έθιμα, να προσεταιριστούν τους Πομάκους, έως ότου δημιουργήσουν όλες τις προϋποθέσεις για να υψώσουν την ημισέληνο πλάι στην ελληνική σημαία. Με την συνενοχή όχι πλέον μόνο της «Δεξιάς» αλλά και της «Αριστερής» αντιπολίτευσης, γιατί ο ενδοτισμός δεν έχει κομματική προτίμηση.

     Στην πραγματικότητα βέβαια δεν υπάρχει κανένα success story, γιατί το μοναδικό φινάλε που κερδίζει βασίζεται σε ιδέες που προκύπτουν, όπως επιβεβαιώνει και ο μάγος της διπλωματίας, από τον συνδυασμό της ιστορικής μας κληρονομιάς με την αδούλωτη ελληνική ψυχή, που όχι μόνο αψηφά τους αριθμούς αλλά και τα μεγέθη των αντιπάλων.

DE PROFUNDIS

     Κάθε τόσο, άλλος ένας συνδιαμορφωτής της προμνημονιακής πολιτικής επιδίδεται, με την δημοσίευση μυστικών συνομιλιών και κειμένων με προβλέψεις για το μέλλον που οι ίδιοι συνέταξαν, στην συγγραφή του Χρονικού.

     Παρακολουθώντας τον ρυθμό των εκδόσεων και των παρουσιάσεων αυτού του είδους βιβλίων, κατ’ αρχήν μας καταπλήσσει  η μεταστροφή τους σε πολυγραφότατους απολογητές, για να φωτίσουν τις σκοτεινές πτυχές του πολιτικού τους βίου και με μια εκ βαθέων εξομολόγηση να μας αποκαλύψουν μυστικά και ντοκουμέντα. Κάποιοι μάλιστα από αυτούς χαρακτηρίζουν το περιεχόμενο του βιβλίου τους ως την ύστερή τους γνώση, φιλοδοξώντας να μας χρησιμεύσει ακόμη και ως οδηγός στην διαχείριση μελλοντικών πολέμων ! Η αντιφατικότητα ωστόσο των πραγμάτων όπως το γεγονός ότι τουρκικά πολεμικά σκάφη κόβουν διαρκώς βόλτες στο Αιγαίο, ότι εκκρεμούν οι υποθέσεις για τα εξοπλιστικά προγράμματα που έχουν αφήσει την χώρα απροστάτευτη, ότι ξένα προξενεία κάνουν χοντρό παιχνίδι εις βάρος μας στην Θράκη κτλ πολύ σύντομα θα μετατρέψει την αρχική κατάπληξη σε θυμό και απορία για το είδος του πολέμου που εννοούν.

    Καθηλωμένοι στις αγκυλώσεις της νεοελληνικής κουλτούρας και της μεταπολιτευτικής ελαφρότητας, καταγράφουν τα συμβάντα του παρελθόντος αφήνοντας να εννοηθεί πως , σε ότι τους αφορά, «αυτοί τα έλεγαν, αλλά . . .» κι ύστερα καταχωρούσαν στα προσωπικά του αρχεία τις παρατηρήσεις τους και τα συμπεράσματα της μαθηματικής επεξεργασίας των προβλημάτων της οικονομίας, αν και υπεδείκνυαν μία χώρα σε καταστροφική πορεία, όπως έκαναν κάποιοι άλλοι με τις λίστες, μέσα στο συρτάρι!

     Με τον πολύ απλό αυτό τρόπο η σημερινή πολυγραφότητα τεκμηριώνει πως οι γράφοντες υπηρετούν την δημοκρατία μόνο φραστικά και ωφελιμιστικά αλλά και επιτρέπει την διάχυση της υποψίας για την μεταμόρφωση της εξουσίας σε μαφιόζικη φαμίλια που με τους μηχανισμούς της επιβάλει τον τρόμο, την σιωπή και την υποταγή. Στο σημείο βέβαια αυτό πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι, οι θεωρίες οι ιδεολογίες αλλά και οι αντιλήψεις ακόμη και τα λόγια μας ( το γεγονός ότι στην ελληνική γλώσσα οι λέξεις έχουν εννοιολογική σημασία αποτελεί μοναδικό προνόμιο  ) δεν είναι μεταφυσικά πράγματα που μπορούν να μην ταυτίζονται με τον αληθινό κόσμο και τις καθημερινές μας πράξεις, κυρίως όμως ότι προϋποθέτουν τον σεβασμό μας προς τις αρχές τους.

     Εντούτοις, παρόντες σε κάθε φάση του Χρονικού και χωρίς να έχουν ρίξει ούτε μία ντουφεκιά, καταλήγουν σε διαπιστώσεις … της στερνής τους γνώσης γιατί αυτοί οι άκαπνοι και ατσαλάκωτοι απλώς κατασκευάζουν άλλοθι και χτίζουν την προσωπική τους υστεροφημία, υποβάλλοντας εαυτούς σε ανώδυνες καθαρτήριες διαδικασίες και άτυπες εξομολογήσεις.  Εξάλλου δεν μπορεί να γίνει και αλλιώς μιας και τα κακουργήματα μετατρέπονται σε πλημμελήματα για τους καταχραστές του Δημοσίου, εν μία νυκτί, προσδίδοντας στην Δημοκρατία έναν οξύμωρο χαρακτήρα, χωρίς τους θεσμούς και τους κανόνες. Αυτό βέβαια μας παραπέμπει σε κείνο που οι εισαγγελείς και οι λειτουργοί της δικαιοσύνης γνωρίζουν καλύτερα από εμάς τι σημαίνει, άνθρωπος χωρισθείς νόμων και δίκης των ζώων χείριστον .

     Κι ενώ τα πρόσωπα που επέβαλλαν τις ολέθριες πολιτικές συνεχίζουν να βρίσκονται στο προσκήνιο των εξελίξεων και ο αγώνας εντείνεται με ασκήσεις προεδρολαγνείας, το μελάνι των κοντυλοφόρων συνεχίζει το ανούσιο έργο του. Ο λαός ωστόσο, με  απλή μαθηματική λογική, γνωρίζει τι έγινε, τι δεν έγινε και τι έπρεπε να γίνει για να μην καταλήξει θύμα «του υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος» και έρμαιο της εξωθεσμικής υπερεξουσίας μελανόμορφων λακέδων.