Οι αναπαραστάσεις της εξωτικής Ανατολής αποτέλεσαν το κυρίαρχο θέμα γκραβούρων, έργων ζωγραφικής και λεπτομερειακών περιγραφών σε αναρίθμητες σελίδες βιβλίων που αναφερόταν στους Οθωμανούς και απασχόλησαν Δυτικούς διανοούμενους, ακαδημαϊκούς ερευνητές και καλλιτέχνες. Άκαμπτοι και αμετάβλητοι οι Οθωμανοί στο πέρασμα των αιώνων, υπήρξαν το επίκεντρο ειδυλλιακών εικόνων που ομολογουμένως αδυνατεί κανείς να προσδιορίσει αν απεικονίζουν σκηνές του 15ου ή του 18ου αιώνα. Μπορεί βέβαια οι αναπαραστάσεις αυτές να ικανοποιούσαν πάντα την περιέργεια των Δυτικών όμως οι ίδιοι δεν έπαψαν ποτέ να αντιμετωπίζουν με δυσπιστία την μη ορθολογική ερμηνεία ή την έλλειψη νοητικής πειθαρχίας.
Η μυστική προετοιμασία αναβίωσης του «Κουρμπάν Τεπέ» σε χωριά της Θράκης, που αναφέρεται στην Οθωμανική κατάκτησή της πριν από εφτακόσια χρόνια και η απόδοση τιμών σε εμπροσθοφύλακες των Οθωμανών κατακτητών, επιβεβαιώνει πως ακόμη και στον 21ο αιώνα συντηρείται το ίδιο απαρχαιωμένο σύστημα σκέψης, η ρητορική και η εικονοποϊία με τις πομπές, τις τελετουργίες και τις φορεσιές μιας άλλης εποχής. Η επανάληψη αυτή ενός συνόλου ίδιων μοτίβων αμετάβλητων στον χρόνο συντηρεί την αιώνια εικόνα της Ανατολής, επαληθεύοντας αναπόφευκτα την θεωρία περί ενός ανεξέλικτου πολιτισμού.
Η επιχείρηση επιβολής φαντασιώσεων και συνειρμών και του «Κουρμπάν Τεπέ» ως θεσμός Οθωμανικής παράδοσης στην Θράκη, δεν αποτελεί μόνο προϊόν αναχρονισμού αλλά και ιστορική ασυνέπεια καθώς είναι γνωστό ότι ο «Οθωμανισμός» διώχθηκε σκληρά από το νεοσύστατο Τουρκικό κράτος με την πτώση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, για να ξαναγεννηθεί όμως ως Τουρκικός εθνικισμός. Η απαγόρευση χρήσης άλλης γλώσσας και η αναγνώριση άλλης εθνότητας πέραν της Τουρκικής, εντός των ορίων του Τουρκικού κράτους, όπως είναι γνωστό στιγματίστηκε στην ιστορία με εγκληματικές πράξεις κατά της ανθρωπότητας ( γενοκτονία Αρμενίων, Ποντίων, Κουρδικό ζήτημα κτλ ). Όπως αντιλαμβανόμαστε, ο Οθωμανός και ο Τούρκος υπήρξε δυνάστης και Μουσουλμανικών πληθυσμών ασχέτως Θρησκευτικής ταύτισης. Για την αποφυγή μάλιστα παρεξηγήσεων θα προσθέσω ότι ο Μουσουλμανισμός – όπως και ο Χριστιανισμός - αποτελεί μία εκ των τριών Αβραμικών μονοθεϊστικών θρησκειών και αποτελείται από κανόνες που χωρίς αμφιβολία καθοδηγούν εκατομμύρια ανθρώπων να ζουν μια ενάρετη ζωή χωρίς να υστερούν σε σύγκριση με τα άλλα δόγματα.
Σε τελική ανάλυση, όλοι γνωρίζουμε ότι η αναγέννηση του (νέο)Οθωμανισμού και του υποθαλπόμενου Παντουρκισμού, με την εμμονική αναβίωση του Οθωμανικού παρελθόντος, δεν αποτελεί παρά μέρος επιθετικών Τουρκικών σχεδιασμών. Στο σημείο αυτό αξίζει να παρατηρήσουμε πως οι «νεωτεριστές» του Ισλάμ μπορεί να είναι εξίσου επικίνδυνοι με την μονολιθικότητα ενός δόγματος. Αυτό ακριβώς αποδεικνύεται με την αντίφαση της σημερινής Τουρκίας που ενώ διατυμπανίζει την εγκοσμιότητα και την εκσυγχρονισμό στην πράξη αναπαράγει μια οπισθοδρομική ανατολίτικη εικόνα. Οι σχεδιασμοί της επί της Θράκης υποτιμούν ολοφάνερα την νοημοσύνη των κατοίκων της, κάθε θρησκεύματος, αλλά συγχρόνως περιχαρακώνουν την Ανατολή. Γιατί οι άνθρωποι φτιάχνουν την ιστορία τους και αυτή με την σειρά της καθορίζει την διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην Δύση και την Ανατολή. Δεν πρόκειται για αυθαίρετες γεωγραφικές διακρίσεις.
