Η ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ

Η Ελλάδα είναι μια χώρα εκατοντάδων ανώτερων και ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και αμέτρητων δημόσιων φορέων, πλεονάζοντος προσωπικού και ελλειμματικής παραγωγικότητας. Δεν πρέπει ωστόσο να διαφεύγει της προσοχής μας ότι αυτό αποτελεί μέρος κυβερνητικών πρακτικών και σχεδιασμού, που ευδοκίμησαν από ένα χρονικό σημείο και μετά από αυτό που αποκαλούμε «Μεταπολίτευση».
Ένα ελάχιστο, μα αντιπροσωπευτικό, δείγμα δημόσιων φορέων που θα έπρεπε να αποτελούν θεμέλιες κολόνες του εκσυγχρονισμού της χώρας και θα υποστούν την εργασιακή εφεδρεία χιλιάδων εργαζομένων , αποτελούν: Το Εθνικό Κέντρο Έρευνας & Τεχνολογικής Ανάπτυξης, Ίδρυμα Τεχνολογίας & Έρευνας, Εθνικό ίδρυμα Αγροτικής Έρευνας, η Μονάδα Οργάνωσης & Διαχείρισης Αναπτυξιακών Προγραμμάτων, η Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία, το Κέντρο Εκπαιδευτικής Έρευνας και πολλά άλλα. Ο κατάλογος είναι αξιοσημείωτα μακρύς και έπεται η, εκ των πραγμάτων, οδυνηρή συνέχεια της εφαρμογής εργασιακής εφεδρείας, μετατάξεων, και απόλυσης εργαζομένων.
Κάποιοι από τους λόγους της μακροχρόνιας επικράτησης της συγκεκριμένης πολιτικής, που δημιουργεί πλεόνασμα θλίψης και οργής και όχι επιτευγμάτων είναι η ψηφοθηρία, ο χρηματισμός και η ασφυκτική πίεση στους δημοκρατικούς θεσμούς της χώρας μας. Είναι τρανταχτό το παράδειγμα της παραγραφής εγκληματικών δραστηριοτήτων καθώς και η απόσυρση καταγγελιών πολιτών, για κατάχρηση δημόσιου χρήματος και περιουσίας με μαφιόζικου τύπου συναλλαγές, στα αραχνιασμένα αρχεία της δικαιοσύνης.
Η λεηλασία και η γενικότερη παρακμή, κατά την μακροχρόνια ανάπαυλα που έχει ήδη χαρακτηριστεί ως περίοδος εικονικής ευημερίας, έρχεται να επιβεβαιώσει πως η «Μεταπολίτευση» αποτελεί ένα ανολοκλήρωτο το έργο, καθώς το πολιτικό κλίμα των ημερών μας αποτελεί μια φυσική συνέχεια του κράτους της Δεξιάς, των σκανδάλων και της «διαχείρισης» των χρημάτων του σχεδίου Μάρσαλ και της Ένωσης Κέντρου, του Γ. Παπανδρέου, που αποτελούσε μόνιμα τον κυματοθραύστη των αριστερών κυμάτων και του λαϊκού κινήματος ( με όποιους συνειρμούς δημιουργεί αυτό, σε σχέση με το έργο των απογόνων του), που όταν κατέλαβε την εξουσία δεν παρέπεμψε στην Δικαιοσύνη τα σκάνδαλα της Δεξιάς ! Ο χαφιεδισμός, οι εκβιασμοί οι δωροδοκίες, η βία, το παρακράτος και η υποταγή στον ξένο παράγοντα δεν έπαψαν έκτοτε να επικρατούν στον δημόσιο βίο και - παρ’ όλους τους φανφαρονισμούς - επιβεβαιώνουν πως η Μεταπολίτευση δεν ολοκληρώθηκε ποτέ ( εκτός και αν ως Μεταπολίτευση εννοούμε την επαναφορά στο προ-συνταγματαρχών μπάχαλο) .
Στις παρούσες συνθήκες λοιπόν, κάθε κοντόφθαλμη αντιμετώπιση δεν είναι μόνο άκαιρη, γιατί οδηγεί στην στείρα και ανώφελη αντιπαράθεση επαγγελμάτων (αξίζει άλλωστε να επισημάνουμε την σφοδρή επίθεση που έχει δεχθεί και η Μεσαία τάξη της χώρας μας) αλλά σε χειρότερα σενάρια αλληλοεξόντωσης και στην μετατόπιση του κέντρου βάρους του προβλήματος. Κατά την βούληση των καιρών, χρειάζεται γενναία και ρεαλιστική αξιολόγηση, μαζική συσπείρωση (γιατί όλοι εμείς πληρώνουμε το τίμημα φαύλων πολιτικών) και συνέχιση του αγώνα για την πραγματική Μεταπολίτευση που σημαίνει την επιβολή κανόνων, την τιμωρία των καταχραστών και την δήμευση των περιουσιών τους, γιατί πλέον … επαφίεται μόνο στον πατριωτισμό μας.

Οι απάτριδες ερημίτες του χρήματος

Η υποταγή των πολιτικών στους μηχανισμούς του χρηματοπιστωτικού συστήματος και η μετατροπή των κρατών σε αγορές, έχουν διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για το πέρασμα σε μια νέα εποχή. «Βλέπω» έλεγε ο λάτρης του αρχαίου Ελληνικού κόσμου, Φρ. Νίτσε, «αυτούς τους ερημίτες του χρήματος, διεθνείς και απάτριδες, που ελλείψει του πολιτικού ενστίκτου από την φύση τους, συνήθισαν να χρησιμοποιούν την πολιτική σαν μέσο που υπηρετεί το χρηματιστήριο και το κράτος και την κοινωνία σαν παραγωγή πλουτισμού».
Οι ίδιες σκέψεις οδηγούν και σήμερα στην διαπίστωση του εκφυλισμού της δημοκρατίας, την δυσπιστία στους πολιτικούς αντιπροσώπους και τις κυβερνήσεις, που στερούν τους πολίτες από δικαιώματα- που προκύπτουν από το Σύνταγμα κάθε χώρας- και την πρόσβαση σε αγαθά και υπηρεσίες, ενώ είναι αισθητή η απουσία μιας ανθρωποκεντρικής παιδείας, που διαμορφώνει ανθρώπους με βαθειά σκέψη και αρετή.
Μέσα στο νοσηρό κλίμα μιας πολύπλευρης και περίπλοκης κρίσης, διαπιστώνουμε κι εμείς την ανικανότητα της Ευρώπης να διαχειριστεί την ιστορική εμπειρία και την βαριά κληρονομιά της. Όμως η Ευρώπη δεν αναρωτήθηκε έγκαιρα ούτε για τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας, τα διεθνή χρηματοπιστωτικά προβλήματα – ώστε να επιβάλλει κανόνες- και την ραγδαία αυξανόμενη φτώχεια. Σε τελική ανάλυση, όχι μόνο δεν κατάφερε να γίνει η Ευρώπη των λαών, όπως κάποιοι ευελπιστούσαν- αναδεικνύοντας τις αξίες του Ευρωπαϊκού πολιτισμού- αλλά αναπροσαρμόστηκε στα μέτρα των αγορών και εφαρμόζει απάνθρωπες «μεταρρυθμίσεις» εις βάρος των λαών της.
Παρόμοια είναι άλλωστε η ατμόσφαιρα και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού όπου, ανησυχώντας για την καθημερινή επιβίωση οι Αμερικανοί πολίτες αναπολούν άλλες εποχές δημιουργίας και Δημοκρατικών αναζητήσεων όταν οι πρόεδροι Τ. Τζέφερσον και Τ. Ουάσινγκτον , στον ελεύθερο χρόνο τους μελετούσαν τον Βολταίρο και τον Ρουσσώ.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι είναι χιλιάδες οι φωνές διαμαρτυρίας γιατί δεν εισακούονται οι πολίτες από τους αντιπροσώπους τους. Διάχυτη είναι η αμφιβολία για την ποιότητα της δημοκρατίας και την ανυπαρξία Κράτους Δικαίου, ενώ διαβλέπουν ακόμη και την παραβατική επιθετικότητα ενός αμυντικού δόγματος, ευθυγραμμισμένο με τα συμφέροντα των εταιρειών και της πανίσχυρης πολεμικής βιομηχανίας.
Συμπιεσμένοι από την σχεδόν ανύπαρκτη κοινωνική προστασία και την αποσύνθεση του εκπαιδευτικού συστήματος, οι Αμερικανοί πολίτες αρνούνται τα δημόσια σχολεία ! Δεν είναι λίγοι οι γονείς που αναλαμβάνουν προσωπικά την μόρφωση και την διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους, για να τους μεταδώσουν όχι μόνο γνώσεις αλλά και τους υπό διωγμό ηθικούς κώδικες και τις λαϊκές παραδόσεις, αξίες που αποτελούν την σοφία γενεών αλλά και πηγή έμπνευσης του Συντάγματος.
Όπως αντιλαμβανόμαστε, οι διάφορες μορφές πάλης όπως και οι συγκεντρώσεις πολιτών, η οργή αλλά και οι βίαιες συγκρούσεις θα αποτελούν μέρος των επερχόμενων εξελίξεων. Γιατί σε μια κοινωνία, όπου επικρατεί η χαλάρωση των ηθών, η έκρηξη βίας είναι αναπόφευκτη, ιδιαίτερα όταν οι νεανικοί πληθυσμοί χάσουν κάθε ελπίδα για το μέλλον και οι φτωχοί διαπιστώσουν ότι το χάσμα με τον πλούτο όλο και μεγαλώνει.
Σε κάθε περίπτωση βέβαια γνωρίζουμε ότι , χάρη στην αρετή και την καθημερινή προσπάθεια εκατομμυρίων ανώνυμων ανθρώπων είναι σήμερα ο κόσμος λιγότερο αβίωτος και επισφαλής.