Η Ελλάδα
ανασύρεται ηττημένη άλλοτε μέσα από τα αποκαΐδια και τα ερείπια της φωτιάς και
των συνωστισμών κι ‘ άλλοτε πάλι μέσα από τις φλόγες των ναπάλμ κι από την καμένη γη, που αφήνουν πίσω τους οι Μεγάλες Δυνάμεις, η Δύση, η
Δεξιά, το παρακράτος.
Οι παλαιότεροι,
θυμόμαστε τον Α. Παπανδρέου να αναλαμβάνει τα καθήκοντά του δηλώνοντας πως παραλαμβάνει καμένη γη, ενώ οι πιο παλιοί
θα θυμούνται τον Γέρο πρόγονό του να συγκαλύπτει τις ανομίες
του κράτους της Δεξιάς που
επικράτησε ύστερα από δικές του πολιτικές επιλογές, στο χάραμα της ματωμένης
μετεμφυλιακής Ελλάδας, χωρίς ποτέ η δικαιοσύνη να έχει κάνει την δουλειά
της. Οι νεώτεροι, θα θυμούνται τον ηγέτη
της «ισχυρής Ελλάδας», τον απόγονο στο Καστελλόριζο, τον Σαμαρά αλλά και
την παρένθεση με αριστερό πρόσημο και
μαζί με τους παλαιότερους θα εμπεδώσουν πως, όλες μαζί οι «συμμορίες» του
Κοινοβουλίου έχουν συναινέσει σε μια κοινή προσπάθεια καταμερισμού και
αποφυγής της κύριας ευθύνης για το
τελειωτικό χτύπημα, που μας υπενθυμίζει
εκείνη την απίστευτη εκδοχή του εγκλήματος… στο Orient Experss.
Κατ’ αυτόν τον
τρόπο λοιπόν, θα συρθεί και πάλι η νεκροζώντανη
Ελλάδα, μέσα από τα ερείπια των Μνημονίων και των κοινοβουλευτικών
παιγνίων, που στις υπογραφές και τις υποχωρήσεις τους συνετέλεσε η «αφρόκρεμα» των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης
καθώς και η πλειοψηφία των αντιπροσώπων
της δημοκρατίας, παρά το ΟΧΙ του ελληνικού λαού! Δεν χωρά ωστόσο καμία
αμφιβολία πώς όλο και πιο πολλοί θα αρχίσουν να αμφισβητούν σοβαρότερα την
ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση από τον Κ. Καραμανλή, όχι τόσο ιδεοληπτικά όσο
εκ του αποτελέσματος, γιατί επιλέξαμε να συνταχθούμε μαζί τους για οικονομικούς και γεωπολιτικούς , τάχα
μου, λόγους στα πλαίσια του δόγματος «ανήκομεν εις την Δύσιν»,
παραβλέποντας το ιστορικό των τραπεζιτών και υποτιμώντας αποδεικτικά στοιχεία
καταχωρημένα σε τόνους βιβλίων, που περιγράφουν την στυγνή εκμετάλλευση των
πλουτοπαραγωγικών πηγών του παλιού κόσμου και την καταστροφή του, την
αποικιοκρατία, το δουλεμπόριο και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Τις συνεχείς
και άριστες επιδόσεις τους στην
συσσώρευση κέρδους από τα χρέη των κρατών και την αδυναμία αποπληρωμής των
τόκων, μιας και το ύψος τους υπερβαίνει πάντα τον κύριο όγκο των κρατικών
εσόδων, οδηγώντας με μαθηματική ακρίβεια στην πτώχευση, το ξεπούλημα, την
δυστυχία των λαών αλλά και στο ξέφρενο χορό των ντόπιων ολιγαρχιών και στην
περίπτωσή μας , με τα αγνώστου διάρκειας «capital controls» - την φραγή στις τραπεζικές
συναλλαγές - στην χρήση των χρημάτων των καταθετών για την εξυπηρέτηση των
υποχρεώσεων του δημοσίου και στην διάχυτη αίσθηση της υλοποιημένης εξόδου από την ευρωζώνη χωρίς ωστόσο να
γνωρίζουμε κατά πόσο καταστρατηγούνται όροι της κοινής συμφωνίας.
Αναμφίβολα
λοιπόν ο λαός συνομολογεί πως πρόκειται
για μια Ένωση που τον σκληρό της πυρήνα αποτελούν οι χώρες εκείνες που
ιστορικά, όταν αρχίζουν τα νταούλια, ανασύρουν την καμουφλαρισμένη τους
«ανωτερότητα» για να αναλάβουν την διαχείριση των «κατώτερων» λαών και την
απαλλοτρίωση των χωρών τους. Την Ευρώπη που, με θρησκευτική προσήλωση στον
φιλελευθερισμό της, θα συνεχίσει να
επιβάλει δημόσιο δανεισμό και χρέη γιατί όπως έχει ειπωθεί «χωρίς ευκολία στην
πίστωση δεν φτιάχνεται μια φούσκα» και για την επιτυχία της επιβάλουν την
εμπορευματοποίηση των πάντων και τις καταναλωτικές συμπεριφορές στους άφρονες
και ανιστόρητους λαούς, θύματα των μηντιακών σειρήνων των Reuters, Associated Press
και των κατά τόπους θυγατρικών
του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Μιλάμε για την Ευρώπη των ιμπεριαλιστικών και
ληστρικών πολέμων που πολλάκις καταλήγουν σε πλιάτσικο με την επίφαση ακόμη και
μιας βαθειάς θρησκευτικότητας, που στο παρελθόν είχαν την μορφή αγώνων για την διάδοση του Ευαγγελίου! Αναφερόμαστε στην Ευρώπη της υψηλής
διπλωματίας που, ανίκανη να διευθετήσει τα εσωτερικά της αντικρουόμενα
συμφέροντα, οδήγησε δις την ανθρωπότητα
σε παγκόσμια αιματηρή σύρραξη.
Εν κατακλείδι, ο
λόγος γίνεται γι’ αυτό το Ευρωπαϊκό μόρφωμα που ξέρει όχι μόνο να δουλεύει
μεθοδικά και υπομονετικά αλλά και να κατασκευάζει τους
ανυπόληπτους δωρολήπτες και προσκυνημένους που προαναφέραμε για να καταφέρει
εκβιάζοντας, διασπείροντας τον πανικό και μεγεθύνοντας τα αδιέξοδα, να
ολοκληρώνει τον σχεδιασμό του.
Και σ’ όλους
αυτούς που μετονομάζουν τους μηχανισμούς του χρηματοπιστωτικού συστήματος σε
θεσμούς, στην θέση των δημοκρατικών θεσμών, για να καταλήξει η Ευρώπη στην
ολοκλήρωση δηλαδή στον ολοκληρωτισμό της, ο ελληνικός λαός διατράνωσε το δικό
του ΟΧΙ.