Κατά την διάρκεια του Ρωσοτουρκικού πολέμου το 1878 , οι Ρώσοι εξήγειραν και τους λαούς των Βαλκανίων , ιδιαίτερα δε τους Έλληνες γιατί διέθεταν στόλο. Ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις εγκαταστάθηκαν στον μικρό οικισμό ψαράδων, που μέχρι το 1920 ονομαζόταν Δεδέαγατς , όπου Ρώσοι στρατιωτικοί τεχνικοί εξεπόνησαν τον ρυμοτομικό σχεδιασμό του.
Τα σχέδια των Ρώσων να κατακτήσουν την Κων/πολη και να βγουν στη Μεσόγειο ενώ η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατέρρεε, ναυάγησαν γιατί φτάνοντας στην Κων/πολη αντίκρισαν τον Αγγλικό στόλο.
Η κάθοδος αυτή των Ρώσων στα Βαλκάνια οδήγησε στην Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου , με την δημιουργία της Μεγάλης Βουλγαρίας και τον θρίαμβο του Πανσλαβισμού. Με την εμπλοκή όμως της Αγγλίας και το Συνέδριο του Βερολίνου, υπεγράφη συμφωνία απομάκρυνσης της Βουλγαρίας από το Αιγαίο. Το 1885 η Ανατολική Ρωμυλία προσαρτάται πραξικοπηματικά στο Βουλγαρικό κράτος ! Οι Έλληνες της Ανατολικής Ρωμυλίας διασκορπίστηκαν πρόσφυγες στη Ελλάδα και όσοι παρέμειναν εκβουλγαρίστηκαν. Στην συνέχεια θα ξεκινούσε ο Μακεδονικός και ο Θρακικός Αγώνας. Παρεπιπτόντως όλως περιέργως ,στα σχολικά βιβλία ιστορίας δεν αναφέρεται η Θράκη,οι ήρωες της ,όπως η ηρωίδα Δόμνα Βισβίζη και ο Θρακικός αγώνας .
Το 1909 η Ρωσία καθοδήγησε την Σερβία και την Βουλγαρία σε μυστική συμφωνία, ώστε η Βουλγαρία να καταλάβει την Ανατολική και Κεντρική Μακεδονία και την Θράκη , καταπατώντας τα εθνικά δίκαια των Ελλήνων. Με την μεσολάβηση του Βενιζέλου όμως έγινε και η Ελλάδα δεκτή στον κοινό αγώνα απελευθέρωσης από τους Τούρκους.
Το Δεδέαγατς γνώρισε αλματώδη πρόοδο, όταν η Αυστριακή τεχνική εταιρία που ανέλαβε την κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής που θα συνέδεε την Βιέννη με την Κων/πολη έκανε και μια διακλάδωση, έναν κάθετο άξονα, συνδέοντας την με το Αιγαίο καταλήγοντας στο Δεδέαγατς. Η Αυστριακή κυβέρνηση αναγνωρίζοντας την εξαιρετική θέση της πόλης τοποθέτησε υποπρόξενο.Το ίδιο έκανε η Ιταλία καθώς και η Γαλλία. Στη συνέχεια , οι Έλληνες υπήκοοι ζήτησαν διορισμό Έλληνα προξένου για να προστατεύει τα συμφέροντά τους. (Ξεχωριστή φυσιογνωμία από τους προξένους που υπηρέτησαν στο Δεδέαγατς, ο Ίωνας Δραγούμης).
Το 1913 το Δεδέαγατς επεδικάσθη στη Βουλγαρία και όλοι οι κάτοικοι της πόλης πήραν τον δρόμο της προσφυγιάς σε άλλα μέρη της Ελλάδας, όσοι έμειναν υπέστησαν τις θηριωδίες των Βουλγαρικών ορδών, για να επιστρέψουν στην πατρική γη το 1920 με την απελευθέρωση της πόλης από τους Τούρκους και την ενσωμάτωση της Θράκης στην Ελλάδα. Το Δεδέαγατς ονομάστηκε Αλεξανδρούπολη.
Οι βλέψεις της Ρωσίας στην Μεσόγειο δεν σταμάτησαν ποτέ . Ήταν ο τελικός στόχος και στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ( κοινώς «μοιρασιάς»), ανάμεσα στις Η.ΠΑ. , Ρωσία, Αγγλία με το τέλος του Β’ Παγκόσμιου πολέμου. Μήπως τότε έπεσε πρόταση το λιμάνι αυτό της Θράκης να ανήκει στη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας ;
Αυτό το μικρό κομμάτι ιστορίας ρίχνει φως σε μια πτυχή της «συμμάχου» «ορθόδοξης» Ρωσίας για να μη τρέφουμε αυταπάτες περί φιλίας . Γνωρίζουμε την Ρωσία σε όλη της την ιστορική διαδρομή, ως δεσποτική και επιθετική, με άκαμπτη πολιτική , να επιθυμεί πειθήνιους υπηκόους χωρίς αντίλογο και να τιμωρεί ανελέητα όποιον δεν συμβαδίζει. Όσο για την επίκληση της Ορθοδοξίας, που ίσως συγκινεί κάποιους από εμάς ρομαντικά, δεν έχουμε παρά να δούμε πόσο αρχηγικός και απαιτητικός εμφανίζεται ο Πατριάρχης της Μόσχας στο Πατριαρχείο της Κων/πολης, ως άλλος Τσάρος.
Με την εγκατάσταση του πετρελαιαγωγού Μπουργκάς –Αλεξανδρούπολη, η Ρωσία θα έχει καταφέρει να φτάσει στον τελικό της στόχο, να έχει έξοδο στο Αιγαίο κατέχοντας :
α)Ελληνικό έδαφος για να εγκαταστήσουν οπλικά συστήματα για την προστασία του αγωγού ,
β) το Terminal , δηλαδή την Αλεξ/πολη και το λιμάνι της.
Στο προαναφερόμενο απόσπασμα της ιστορίας είδαμε ότι υπάρχουν και άλλοι «ενδιαφερόμενοι» στην περιοχή, άρα αναμένονται ιδιαίτερα θερμά αποσταθεροποιητικά επεισόδια .
ΠΑΧΗ ΠΗΝΕΛΟΠΗ
